O Ρεουβέν Ριβλίν είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στο Ισραήλ. Δικηγόρος στο επάγγελμα. Στον Πόλεμο των Έξι Ημερών ως αξιωματικός Πληροφοριών πολέμησε μαζί με την Ταξιαρχία της Ιερουσαλήμ που βρισκόταν στο πλευρό των Αλεξιπτωτιστών.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου υπηρέτησε στη Sayeret Matkal, τη Μονάδα Αναγνώρισης του Γενικού Επιτελείου, τους επίλεκτους των επιλέκτων των Ισραηλινών αλεξιπτωτιστών, τραυματίστηκε κατά την επιχείρηση απελευθέρωσης των ομήρων της πτήσης SABENA 572, στις 9 Μαΐου 1972, και διακρίθηκε στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.
Φανταστείτε, λοιπόν, στο Ισραήλ την ημέρα μνήμης τoυ Ολοκαυτώματος του Εβραϊκού Έθνους από τη ναζιστική Γερμανία να έβγαζαν ο Ριβλίν και ο Νετανιάχου μήνυμα στο οποίο να μην κατονομάζονταν η ναζιστική Γερμανία και ο Χίτλερ, και ο Ριβλίν μάλιστα να έλεγε πως οι Εβραίοι «χάθηκαν». Χάλασε το GPS ίσως; Η θύελλα που θα ξεσπούσε, δεδομένου και του ταμπεραμέντου των Ισραηλινών, θα γινόταν πολιτικός τυφώνας με άγνωστη κατάληξη για τους δύο άνδρες.
Υπάρχει ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ για μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία, μια φλογερή Εβραία πατριώτισσα, με τίτλο «Golda». Αυτές τις ημέρες η Πρεσβεία του Ισραήλ το έχει αναρτήσει για περιορισμένο αριθμό προβολών. Δείτε τη ζωή της Γκόλντα Μέιρ, του «μόνου άνδρα στην κυβέρνησή μου», όπως έλεγε ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Ήταν η πρωθυπουργός που έδωσε εντολή και κυνηγήθηκαν ανελέητα οι τρομοκράτες που διέπραξαν τη σφαγή της Ολυμπιακής Ομάδας της χώρας της στο Μόναχο. Δείτε πώς στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό, αυτή η λιτοδίαιτη γιαγιά του Έθνους της πήρε μια απόφαση που κανείς άνδρας δεν θα είχε πάρει. Διέταξε τον Στρατό του Ισραήλ να διασχίσει το κανάλι του Σουέζ και αρπάζοντας τη νίκη από τα σαγόνια της ήττας συνέτριψε την Αίγυπτο για άλλη μια φορά, διέλυσε στο άλλο μέτωπο τις Συριακές δυνάμεις και έσωσε το Έθνος της από τον αφανισμό.
Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί κάνω τη σύγκριση και δείχνω μια χώρα πιο μικρή κι από εμάς, που κέρδισε με τα όπλα και την απαράμιλλη τόλμη της τον σεβασμό φίλων και εχθρών. Και φυσικά υποχρέωσε τη Γερμανία διά της ηγεσίας της να πει «Σας παρακαλούμε, συγχωρήστε μας» και να πληρώνει επανορθώσεις για το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε.
Υπάρχουν πράγματα που δεν μπαίνουν στο ζύγι της μικροπολιτικής. Πράγματα που πρέπει να υπακούν μόνο σε «σκοπιμότητες» χιλιετιών. Η εγγύτερη στην ορθότητα και στο εθνικό συμφέρον δήλωση για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού ήταν της Φώφης Γεννηματά, που κατονόμασε την ένοχο και υπογράμμισε πως η ίδια η Τουρκία πρέπει να ζητήσει συγγνώμη.
Η πολιτική τάξη εν γένει νιώθει άβολα με τα εθνικά καθήκοντα, που σημαίνουν συγκρούσεις με ξένα συμφέροντα και ανάληψη κινδύνων. Αυτά όμως είναι η κορωνίδα της πολιτικής. Αν διάβαζαν λίγο Θουκυδίδη, αντί για «Καθημερινή», θα ίσιωνε λίγο η σπονδυλική τους στήλη.
Πόσο θα ήθελα να υπήρχε μια δική μας Γκόλντα, που να συζητά με το τσιγάρο στο χέρι στη μικρή της κουζίνα τα ξημερώματα τα μεγάλα ζητήματα και να μη φοβάται να διεκδικήσει τη νίκη με όποιο κόστος, που δεν θα άφηνε τους δολοφόνους του Τάσου Ισαάκ, του Σολωμού Σολωμού, του Νίκου Σιαλμά, του Κώστα Ηλιάκη, τους εκτελεστές των Αγνοουμένων, τους εμπρηστές των δασών μας να πεθάνουν στα κρεβάτια τους! Κάποιον, κάποιαν που δεν θα βλέπει φοβικά τον προαιώνιο εχθρό να μας τραμπουκίζει, να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα τα δικά μας και της Κύπρου, δουλέμπορος και τρομοκράτης, και να αρνείται, χλευάζοντας, να αναγνωρίσει τα Εγκλήματα Γενοκτονίας που τέλεσε κατά Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων.
Εκεί όμως, σε αυτή τη στενή λωρίδα γης ανάμεσα σε μια εχθρική θάλασσα μουσουλμάνων, δεν φοβούνται τους κόπους και τους κινδύνους. Υπηρετούν τρία χρόνια στρατιωτική θητεία οι άνδρες και δύο οι γυναίκες, και κατάφεραν μεγάλη αυτάρκεια πολεμικής παραγωγής, που τους έδωσε πρωτοπορία στις νέες τεχνολογίες. Εδώ οι κομματικές νεολαίες ακυρώνουν αυξήσεις θητείας και η πολεμική βιομηχανία μας είναι στα πρόθυρα διάλυσης, και θα μυξοκλαίμε στις άδειες καφετέριες και στα ξενοδοχεία.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά. Ας ονομάσουμε τον εχθρό, τον Γενοκτόνο. Το 91,5% της υποστήριξης για τη μάχη του Εβρου δείχνει κάτι. Με σχέδιο και τόλμη, με ευγενή πατριωτικό σκοπό, ο λαός ακολουθεί και αφήνει πίσω τους Αποστόλους του Μαρασμού. Ναι, έρχεται μεγάλη οικονομική κρίση. Αυτό όμως δεν πάει υποχρεωτικά μαζί με τη φοβικότητα και τον ενδοτισμό. Αν νικούσε η φτωχή Ελλάδα των αγροτοκτηνοτρόφων και των εμπόρων, η σημερινή μπορεί να κάνει θαύματα. Απλώς πρέπει να σκοτώσουμε τον κακό μας εαυτό.
Ο Σιωνισμός, το Πατριωτικό Κίνημα της Εβραϊκής Διασποράς, και δη ο Θεόδωρος Χερτσλ, μελέτησε αρχικά δύο πράγματα, τη Φιλική Εταιρεία και τις Χανσεατικές Ενώσεις, για την αναγέννηση του Εθνους του. Καιρός να μελετήσουμε κι εμείς αυτό το νικηφόρο παράδειγμα μικρού έθνους και τα συμπεράσματα να τα κάνουμε πράξεις και όχι αψίδες από σκουπιδοτενεκέδες. Χορτάσαμε κόλλυβα και μνημόσυνα. Είναι καιρός για νίκες…
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, www.neadexia.gr
