Τη στιγμή που η κυβέρνηση αρέσκεται να διαφημίζει κορωνοϊούς, οι Τούρκοι προχώρησαν στην επόμενη φάση του επιθετικού σχεδίου τους εις βάρος της Ελλάδας, με την κατάληψη τμήματος ελληνικού εδάφους στον Έβρο.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Παρά την ευρεία δημοσιότητα που έχει πάρει το θέμα στον διεθνή Τύπο, η ελληνική κυβέρνηση ποιείται την νήσσαν, συνεπικουρούμενη και από τα τηλεοπτικά κανάλια, που και αυτά αγνοούν την εισβολή, επειδή τα εκατομμύρια ευρώ της κυβερνητικής προπαγάνδας και τα κούφαναν και τα τύφλωσαν.
Ένα παρόμοιο γεγονός κατάληψης ελληνικής νησίδας από τον βουλγαρικό στρατό το 1952 στον Έβρο προκάλεσε την άμεση αντίδραση της κυβέρνησης Πλαστήρα, που με καταιγισμό βολών πυροβολικού ανακατέλαβε τη νησίδα. Ο βαθμός πολιτικής βούλησης ανακατάληψης ελληνικού εδάφους (νησίδα Γ 1952, Ίμια 1996, Έβρος 2020) αναδεικνύει αμέσως τις κυβερνητικές προτεραιότητες εξυπηρέτησης συμφερόντων. Ενώ η κυβέρνηση Πλαστήρα ήταν μια κυβέρνηση εξυπηρέτησης ελληνικών συμφερόντων, όλες οι άλλες κυβερνήσεις στην Ελλάδα, από τον Σημίτη και μετά, συνθέτουν ένα γραφειοκρατικό σύνολο καλά αμειβόμενων υπαλλήλων εξυπηρέτησης των γερμανικών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων στην περιοχή, με μοναδική εξαίρεση την κυβέρνηση Καραμανλή (βέτο στο ΝΑΤΟ).
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες συστηματικά αγνοούν την κλιμακούμενη στρατηγική και γεωγραφική ασφυξία που δημιουργεί η Τουρκία στη χώρα μας, παραμένοντας απαθείς στα γεγονότα; Είναι αφύσικο το γεγονός ότι μετά το 1974 και τα γεγονότα στην Κύπρο, οι ελληνικές κυβερνήσεις φαίνεται, ή προσποιούνται, ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι η Τουρκία αποτελεί στρατηγικό και τακτικό εχθρό, που μεθοδεύει τη βιολογική εξαφάνιση του ελληνικού πληθυσμού και την εκδίωξή του από τη γεωγραφική του περιοχή, ώστε να αντιδράσουν καταλλήλως.
Ο Ερντογάν, αναφερόμενος στη Γενοκτονία των Ποντίων, παρουσίασε τη σφαγή ως «ευλογία Θεού», ενώ η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας περιέγραψε το ίδιο γεγονός ως «εκδίωξη» χωρίς να αναφερθεί στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της Γενοκτονίας (Τούρκους και Γερμανούς). Πώς είναι δυνατόν οι ελληνικές κυβερνήσεις να αγνοούν το τουρκικό στρατηγικό δόγμα της πλήρους κυριαρχίας επί του χώρου, τη στιγμή που οι διαχρονικές τουρκικές θέσεις για την περιοχή έχουν δημοσιοποιηθεί μέσα από το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου «Το στρατηγικό βάθος»;
Είναι αφύσικο το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί τη μοναδική χώρα στον δυτικό κόσμο που δεν ανέλαβε και εξακολουθεί να μην αναλαμβάνει καμία σοβαρή προσπάθεια ώστε να αναπτύξει την αμυντική βιομηχανία της, σε αντίθεση με την Τουρκία που έχει αποκτήσει μια αξιόλογη αμυντική τεχνολογία, ώστε να είναι σε θέση να εξουδετερώνει τις παρεμβάσεις τρίτων στην περιοχή, χωρίς εξαρτήσεις.
Πώς είναι δυνατόν κρατικές τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες να παράγουν στρατηγικά όπλα υψηλής τεχνολογίας και την ίδια στιγμή οι αντίστοιχες ελληνικές να έχουν διαλυθεί; Το πολιτικό σύστημα στις αντίστοιχες επικρίσεις της αδράνειάς του αντιδρά αναφερόμενο στο μικρό μέγεθος της χώρας, παραγνωρίζοντας δολίως τις επιδόσεις άλλων χωρών αντίστοιχου μεγέθους, όπως η Σουηδία, η Ελβετία, η Τσεχία, η Σερβία ή το Ισραήλ, που διαθέτουν ισχυρές αμυντικές βιομηχανίες. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, «πληθωρικός πολιτικός» δεν αρκέστηκε στο να διασώσει μόνο τις γαλλογερμανικές τράπεζες με το PSI που κατέστρεψε τα ασφαλιστικά ταμεία και τη χώρα, αλλά επιπλέον διέλυσε και τα ελληνικά ναυπηγεία, κατ’ απαίτηση των Γερμανών, στερώντας από τη χώρα τη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων, που θα εξασφάλιζαν μέγιστα οικονομικά οφέλη, πλέον του ελέγχου του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου.
Δεν είναι δυνατόν οι ελληνικές κυβερνήσεις να ξοδεύουν δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδόματα, κατοικία, ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη παρέχοντας το «ευ ζην» σε όποιον δεν μιλά ελληνικά και εισέρχεται παρανόμως στη χώρα ή να παρέχει αφειδώς «μπόνους παραγωγικότητας» σε διορισμένους κομματικούς κηφήνες και την ίδια στιγμή να επικαλούνται την οικονομική δυσπραγία ως δικαιολογία για να παραμείνει άοπλη η χώρα στην τουρκική επιθετικότητα.
Εάν υπήρχαν ελληνικές κυβερνήσεις θα είχαν αντιληφθεί ότι μια δυναμική αντίδραση της χώρας θα αποτελούσε έναν αξιοποιήσιμο μοχλό εκβιασμού κατά της τουρκόφιλης Δύσης, επειδή ένα πολεμικό επεισόδιο θα διέλυε εντός ολίγων ωρών τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, τινάζοντας στον αέρα την αμερικανική πολιτική στην περιοχή. Εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αντί να ομιλούν περί ειρήνης, Διεθνούς Δικαίου, ευρωπαϊκών συνόρων και εταίρων ή ανύπαρκτων κεκτημένων, σιωπούσαν και αντίστοιχα είχαν αντιδράσει με το Δίκαιο και την ισχύ των όπλων, όπως έπραξε ο Πλαστήρας στη νησίδα Γ, η τουρκική αμετροέπεια σήμερα θα ήταν μηδενική. Όπως συμβαίνει στη ζωή, έτσι και στις διεθνείς σχέσεις η επαναφορά του Δικαίου επιβάλλεται μόνο διά της ισχύος. Η δύναμη του ισχυρού και τα όπλα καθορίζουν τα όρια του νόμου.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
