Η ριζική πολεμική κατά της έννοιας του έθνους ως δομικής σταθεράς της διαχρονικής πολιτισμικής ταυτότητάς μας αποτελεί μια εγγενή παθογενή -sui generis- ελλαδική κατάσταση και τη γενεσιουργό αιτία της θεσμικής αβελτηρίας και της ελλείψεως αυτόνομης εξωτερικής πολιτικής.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η παγκόσμια πρωτοτυπία να αποδομείς το έθνος σου, την πατρίδα σου, να την εκθέτεις προς τους τρίτους και να επιδίδεσαι μιμητικά σε μια ασύλληπτη ξενομανία μεταφυτεύσεως επείσακτων ιδεολογημάτων, αλλότριων προς την ιστορική παράδοσά σου, συνιστά μια σχιζοειδή κατάσταση.
Το αφήγημα του χρεοκοπημένου μαρξισμού έχει διαποτίσει στρεβλώς τους θεσμούς της ελλαδικής κοινωνίας, διαβρώνοντας ιδίως τη νοοτροπία του κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του. Ο συνδικαλισμός, η σύγχρονη χαίνουσα πληγή, η οποία κατ’ ουσίαν υφίσταται άνευρος, συναλλασσόμενος με την εκάστοτε εξουσία, δίχως σοβαρή διεκδίκηση, η εθιμική νομιμοποίηση της ωμής βίας και της έκνομης δράσεως των ταγμάτων εφόδου, αποτελεί την εικόνα της προϊούσας παρακμιακής συνθέσεως της πατρίδας μας. Μία Ελλάδα, η οποία ούσα καταβαραθρωμένη οικονομικά δεν παράγει απολύτως τίποτα, δεν διεκδικεί απολύτως τίποτα, δεν προασπίζει τη δημοκρατία και τους θεσμούς, ενώ αλώνεται από τα υποβοηθούμενα στίφη των μεταναστών, τα οποία απολαμβάνουν προνομιακή μεταχείριση έναντι των Ελλήνων υπό την αρωγή των περιώνυμων ΜΚΟ.
Η αγάπη προς την πατρίδα ταυτίζεται με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ήτοι τον ναζισμό, τον φασισμό, όμως ακόμη και σε αυτήν την παραποιημένη διάκριση σοβεί παράνοια, διότι το «σύστημα», μεροληπτικά, αποδέχεται γηθοσύνως τον ερυθρό ολοκληρωτισμό της Αριστεράς, αμνηστεύοντας το ποινικό της μητρώο. Εις την ίδια λογική εκ της πολύφερνης Αριστεράς δεκτός γίνεται ο εθνικισμός όλων των άλλων κρατών, πλην της Ελλάδας, ο οποίος βαπτίζεται παραχρήμα ως φασισμός, η ανυπόστατη δυστυχώς αυτή αντίληψη προπαγανδίζεται και εις τα σχολεία, καλλιεργώντας εις την ελληνική κοινωνία ηττοπαθές φρόνημα, το αίσθημα του φόβου και της εθνικής εξάρτησης από τους «σωτήρες» μας ξένους.
Η ιδεολογική ηγεμονία της αφασίας της Αριστεράς έχει κυριαρχήσει και καθίσταται εν πολλοίς υπαίτια διά την υφιστάμενη τελματώδη κατάστασή μας, τούτο όμως έχει παγιωθεί ελλείψει αντίπαλου δέους, διότι η λεγόμενη παράδοση, ή άλλως με τον δάνειο όρο «συντηρητική Δεξιά», καθεύδει τον νήδυμο ύπνο, έχουσα απεμπολήσει το παρελθόν, την ιστορία και τις αξίες της, προκειμένου να γίνει αρεστή σε μια εθνοκτόνα εν γένει Αριστερά.
Εν κατακλείδι, η Πόλις εάλω, ουδείς εκ της Αριστεράς μίλησε για τη βάναυση προσβολή και την ιταμή πρόκληση της Τουρκίας την αποφράδα ημέρα κατά της Αγίας Σοφίας εις τη βασιλεύουσα, όπως δεν μίλησε και στις 25 Μαρτίου η εξοχότατη Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την Εθνική Παλιγγενεσία υπό τον οθωμανικό ζυγό, προς αποφυγή παρεξηγήσεως των Τούρκων. Το αυτό βιώνουμε και εις την περίπυστη επιτροπή εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση.
Ο ανθελληνισμός αποτελεί πλέον συστατικό στοιχείο του ελλαδικού κράτους, το οποίο κατέστη ελεύθερο και ανεξάρτητο χάριν της θυσιαστικής αυταπάρνησης των προγόνων μας, τους οποίους οι επιγενόμενοι όχι μόνον δεν τιμούν, τουναντίον δε, τους βλασφημούν ανιέρως δια της στάσεως και της συμπεριφοράς τους.
Άρα, η πολιτική ελίτ δεν νιώθει δεσμούς με την Ελλάδα, θα προτιμούσε να συμβιοί με τον κατακτητή αρκεί να μην απολέσει τα προνόμιά της.
*Δικηγόρος
