Η επιτυχημένη σειρά του Alpha «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» εξακολουθεί να παραμένει στις καρδιές των τηλεθεατών. Η οργανωτική και τσαχπίνα Ξένια κλείνει τέσσερα χρόνια στη σειρά με τον αυθόρμητο Μπάμπη της. Η Άννα Κουτσαφτίκη μιλά στο «ENJOY» και στη Μαρία Ανδρέου:
Ο καρντάσης από τη Σαλονίκη, ο αυθόρμητος Μπάμπης και η οργανωτική τσαχπίνα Ξένια κλείνουν τέσσερα χρόνια μαζί στην πιο επιτυχημένη σειρά του Alpha «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»! Ο Σπύρος Τσεκούρας μιλά στο «ENJOY» και στη Μαρία Ανδρέου.
Ποιες είναι αυτές οι σταθερές από τις οποίες δεν ξεφύγατε;
Ηξερα από μικρή ότι αγαπώ την τέχνη. Το τραγούδι και το θέατρο. Ηξερα ότι θα γίνω ηθοποιός. Αυτό ήταν το επάγγελμα που θα ακολουθούσα. Ναι, υπήρχαν αντιδράσεις από την οικογένειά μου, αλλά τελικά σπούδασα αυτό που ήθελα, επέλεξα το επάγγελμα που μου άρεσε, γιατί αυτό ήταν το χάρισμά μου. Αν πήγαινα ενάντια σε αυτό το χάρισμα, θα ήμουν δυστυχής, Ο Θεός δίνει τα χαρίσματα. Επίσης από μικρή ήξερα ότι ήθελα να κάνω οικογένεια και παιδιά. Και ο Θεός μού έδωσε αυτή την ευλογία, παντρεύτηκα και έκανα ένα παιδί. Αυτός ήταν ο προσανατολισμός και ο σκοπός μου. Μέσα στην οικογένειά μου νιώθω ασφάλεια και αγάπη. Από τις βασικές αναφορές μου στη ζωή είναι το δίκαιο, η αξιοκρατία, το κεφάλι ψηλά, το κούτελο καθαρό και η πολλή δουλειά. Δεν μου αρέσει το μέσο. Και η τελευταία αναφορά είναι η φιλία. Εχω πέντε καλούς φίλους από τα παλιά και με αυτούς πορεύομαι.
Με τη Θεσσαλονίκη τι σχέση έχετε;
Καμία, και ας υποδυόμαστε με τον Σπύρο Τσεκούρα το ζευγάρι των Θεσσαλονικιών στη «Μουρμούρα» εδώ και τέσσερα χρόνια. Εγώ μεγάλωσα στην Κηφισιά. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, ο πατέρας μου ήταν από την Κασσάνδρα, από τη Χαλκιδική, εκεί ήταν το πατρικό τους, και έχω αναμνήσεις από τους Σαλονικιούς και χαραγμένες μνήμες από τις συμπεριφορές των κατοίκων της Βόρειας Ελλάδας. Η μνήμη διαμορφώνεται από τα ήθη τα έθιμα, τα φαγητά.
Η κόρη σας πόσων χρονών είναι; Σας βλέπει στην τηλεόραση;
Η κορούλα μου είναι οκτώ ετών. Με βλέπει, αλλά δεν θέλω να μπλέξει το κεφαλάκι της με το επάγγελμα της μητέρας της και την αναγνωρισιμότητα. Με λίγα λόγια, δεν το κάνουμε και μεγάλο θέμα που η μαμά είναι ηθοποιός και ότι παίζει στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Το καλύτερό μου λοιπόν είναι όταν θα κοιτάξει το σχολείο της και όταν θα πέσει νωρίς για ύπνο. Η δουλειά της μαμάς τυγχάνει να έχει και μια δημοφιλία, αφού έχει σχέση με την υποκριτική και μέχρι εκεί.
Πώς ένα ζευγάρι παραμένει ευτυχισμένο μέσα στον γάμο και στην οικογένεια;
Οταν υπάρχει επένδυση αγάπης. Οταν υπάρχει από τον έναν και τον άλλον η διάθεση να γεφυρωθούν οι διαφορές και οι αποστάσεις. Αλλη η γυναικεία φύση, άλλη η ανδρική. Αυτές οι δύο φύσεις χρειάζονται κατανόηση για να συμφιλιωθούν. Χρειάζεται πραγματική θέληση και από τις δυο πλευρές, συμπαράσταση, προσπάθεια, γιατί αν ο αγώνας γίνεται μόνο από τη μια πλευρά το πράγμα δεν προχωρά.
Η μουρμούρα μέσα στη σχέση τι δίνει;
Μια χαρά είναι και η μουρμούρα, στο πλαίσιο βέβαια της λογικής σε φυσιολογικά όρια. Είναι ένα ωραίο παιχνίδι, αρκεί να μη γίνει παθολογική, σε καθημερινή βάση, να μη γίνει σοβαρό πρόβλημα και διαλύσει τη σχέση. Τότε είναι αχρείαστη.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση σας με τον Σπύρο Τσεκούρα;
Αδελφική. Ο Σπύρος είχε πάρει ήδη τον ρόλο του Μπάμπη στη «Μουρμούρα» και οι ιθύνοντες έψαχναν το τηλεοπτικό του ταίρι, την Ξένια. Πέρασα, λοιπόν, από κάστινγκ και είδαν ότι ταιριάζουμε από το πρώτο δοκιμαστικό. Τον Σπύρο τον γνωρίζω από τα φοιτητικά μου χρόνια, καθώς σπουδάσαμε και οι δύο στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Μετά την καραντίνα, λόγω της πανδημίας, πώς βλέπετε την επιστροφή μας στην κανονικότητα;
Γιατί, υπήρχε κανονικότητα στη ζωή μας πριν την καραντίνα; Μια ψευτοκανονικότητα υπήρχε. Ολοι τρέχαμε σαν τρελοί όλη την ημέρα για να βγάλουμε το ψωμί μας και να πληρώσουμε υποχρεώσεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος τρέχει για τα υλικά αγαθά. Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια φεύγουν σαν νερό και εμείς ζούμε για να δουλεύουμε, και δεν μπορούμε να χαρούμε. Δεν ξέρω, αλλά θεωρώ ότι μέσα στην καραντίνα υπήρχε μια κανονικότητα. Συναντηθήκαμε ξανά με τον άνθρωπό μας, τα παιδιά μας, μαγειρέψαμε μαζί, φάγαμε μαζί, μιλήσαμε, διαβάσαμε, δημιουργήσαμε μέσα στο σπίτι. Ηταν μια ανατροπή. Ετσι έπρεπε να ήταν οι οικογένειες φυσιολογικά. Τα παιδιά θα είχαν και άλλες αξίες και άλλες αναφορές.
Πώς είναι τα γυρίσματα με… αντισηπτικό;
Μια κωμωδία πάνω στην κωμωδία. Δεν γίνεται να μη γελάσεις με την όλη κατάσταση. Πριν μπούμε για γυρίσματα, κάναμε τεστ και βγήκε αρνητικό. Ολοι οι συντελεστές. Μετά ξεκίνησε η θερμομέτρηση, καθώς δεν έχουμε τελειώσει με την πανδημία, τα γάντια, οι μάσκες, οι αποστάσεις, πρόκειται για πρωτόγνωρες καταστάσεις, που αν δεν τις σατιρίσεις και δεν προσαρμοστείς γρήγορα θα κάνεις κακό στον εαυτό σου. Χρειάζεται ηθικό ακμαίο και αισιοδοξία. Με την καραντίνα δεν σταμάτησαν μόνο τα τηλεοπτικά γυρίσματα αλλά και η θεατρική περιοδεία που θα κάναμε με τον Γιάννη Μπέζο με τη φάρσα «Ράφτης κυριών» του Ζορζ Φεντό. Μακάρι η περιοδεία να γίνει τελικά.
Δύσκολα τα πράγματα για τον πολιτισμό αυτό το καλοκαίρι. Τι σας έχει δυσαρεστήσει περισσότερο τους ηθοποιούς;
Οτι η Πολιτεία δεν σκέφτηκε ότι είμαστε και εμείς ένας κλάδος που πρέπει να λειτουργούμε, ότι δεν θέλουμε να επαιτούμε, ότι έχουμε ανάγκη να δουλέψουμε και οι θεατές μας έχουν ανάγκη να δουν καλό θέατρο όπως αναπνέουν το οξυγόνο τους. Η Πολιτεία πρέπει να βρει λύση και για το καλοκαίρι και για τον χειμώνα, αλλιώς με το να δουλεύουν τα θέατρα με 40% πληρότητα το μόνο που τους μένει είναι να βάλουν λουκέτο και να κλείσουν. Χρειάζεται πλάνο, γιατί ο κίνδυνος της ανεργίας είναι μεγάλος. Δεν υποτιμάμε τον φόβο της πανδημίας, αλλά δεν μπορεί ένας ολόκληρος κλάδος να κλείσει. Αν κλείσει, τότε πρέπει να βρεθεί λύση για όσους εργάζονται στην οπτικοακουστική βιομηχανία. Οι ηθοποιοί δεν είμαστε εργαζόμενοι με μεγάλες απολαβές και κάθε έξι μήνες ψάχνουμε δουλειά στο θέατρο. Εχουμε σκληραγωγηθεί. Ξέρουμε από δύσκολα. Είμαστε αναγκασμένοι στην πανδημία να περάσουμε ακόμη πιο δύσκολα από άλλους κλάδους διότι δεν επιτρέπεται ο συνωστισμός, και το θέατρο αφορά το κοινό. Ποιο είναι το σχέδιο της Πολιτείας για να επιβιώσουμε; Ποια είναι η διάθεση της κυβέρνησης; Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε ενωμένη φωνή. Δεν απελπιζόμαστε, δεν επαιτούμε, τους λέμε απλά «βρείτε τον τρόπο να λειτουργήσουμε». Δεν είναι παράλογο αυτό που σας λέω. Κοινωνία χωρίς πολιτισμό δεν είναι κοινωνία ανθρώπων. Η τέχνη είναι ένα άθλημα ομαδικό, ακριβό, γι’ αυτό και σπουδαίο. Ενα βάλσαμο στην ψυχή των ανθρώπων και στις κοινωνίες των λαών.
Πώς σας φάνηκε το θέατρο μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες;
Δεν με βρήκε σύμφωνη. Ηταν μια ανακούφιση για τους ανθρώπους μέσα στην καραντίνα να δουν μια παράσταση, αλλά για τους καλλιτέχνες ήταν μια ακύρωση. Το θέατρο δεν είναι για το διαδίκτυο. Για τον ηθοποιό και το κοινό είναι μια ζωντανή πράξη με αμφίδρομη συμμετοχή. Το διαδίκτυο υποβαθμίζει την τέχνη του θεάτρου. Δεν υπάρχει συναίσθημα, διαδραστικότητα, ατμόσφαιρα. Θεατής και ηθοποιός ζουν ζωντανά κάθε στιγμή. Το θέατρο είναι κάτι που γεννιέται και πεθαίνει μέσα σε τρεις ώρες αλλά ζει στη μνήμη του θεατή για πάντα. Δεν μπορεί να έρθει και να τραβήξει ένας σκηνοθέτης μια παράσταση στο θέατρο με τρικάμερο. Για να δει ο άνθρωπος στο σπίτι από την οθόνη του υπολογιστή του αυτό που βλέπει ο θεατής στο θέατρο, θα πρέπει να υπάρχει μία κάμερα για κάθε ηθοποιό και μία γενική. Πώς μπορεί να γίνει η αναπαραγωγή μιας θεατρικής πράξης στο σύνολό της; Η μαγεία έχει χαθεί.
Φέτος, ωστόσο, θα πρέπει να νιώθετε υπερήφανη για την ελληνική μυθοπλασία…
Τελειώσαμε με τα τουρκικά σίριαλ, τα οποία δεν ταιριάζουν με την αισθητική μου τουλάχιστον, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. Το θεωρώ πολύ σημαντικό ότι οι Ελληνες έμαθαν για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού από το «Κόκκινο Ποτάμι» και με αυτόν τον τρόπο δεν ξεχνάμε την Ιστορία μας. Η ελληνική λογοτεχνία έχει τόσο ωραία μυθιστορήματα για να ζωντανέψουν στο γυαλί. Ας γίνει η αρχή. Επίσης, χαίρομαι και για τους συναδέλφους μου στις «Αγριες μέλισσες», μια εκπληκτική σειρά εποχής. Θεωρώ ότι το κανάλι που θα επενδύσει στην ελληνική μυθοπλασία -και ο Alpha σταθερά επενδύει στην ελληνική ψυχαγωγία και γλώσσα- θα κάνει απόσβεση των χρημάτων του και θα δημιουργήσει ένα αρχείο πολιτισμού. Ο κόσμος διψάει για την Ιστορία, την παράδοσή του, την καλή τηλεόραση. Ο κόσμος θέλει τη σταθερή αξία του πολιτισμού. Μακάρι να γίνουν ανάλογες παραγωγές με αφορμή τον εορτασμό του 1821.
Χωρίς την τέχνη τι είναι ο άνθρωπος;
Φτερό στον άνεμο. Δεν έχεις βάσεις. Η τέχνη σε συνδέει με τη ζωή, τον έρωτα, την ανθρώπινη ψυχή, με τον θάνατο. Με όλα τα πανανθρώπινα νοήματα. Η τέχνη είναι σανίδα σωτηρίας, στήριγμα για τον άνθρωπο, καταφύγιο, κιβωτός. Η τέχνη δεν είναι για τους εκλεκτούς, για μια ελίτ, αλλά για όλους. Η τέχνη ανθεί στα δύσκολα. Η τέχνη στον καιρό του διαδικτύου, της ταχύτητας, του γρήγορου, όπου τα πάντα είναι εικόνα και όλα έχουν ημερομηνία λήξης, αντιστέκεται. Δεν είναι όλα εφαρμογές μέσα από το κινητό μας, φίλτρα, ιλιγγιώδης ταχύτητα, δεν είναι ριάλιτι από την κλειδαρότρυπα της τηλεόρασης. Είναι συναίσθημα.
Πώς σας φαίνεται που επανέρχεται ο «Big Brother» στην τηλεόραση;
Τρομακτικό. Δεν μας φτάνει που ζούμε τον «Μεγάλο Αδελφό» στη ζωή μας και έχουμε γίνει ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα; Τραγικό να πηγαίνουν οικειοθελώς να γίνουν πειραματόζωα… Η τηλεόραση είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Το κινητό μάς ελέγχει. Τα έξυπνα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξέρουν όλες τις προτιμήσεις μας. Κάποιοι μας ελέγχουν, μας βλέπουν. Η πανδημία με γοργούς ρυθμούς θα μας φέρει πιο γρήγορα ακόμη στον κόσμο των ψηφιακών αγορών, στα ρομπότ, στην αυτοματοποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη. Η εποχή μας θα αντιμετωπίσει, θεωρώ, φοβερά ηθικά διλήμματα, καθώς προάγεται μια άλλη μορφή εργασίας, η τηλεργασία, η οποία θα κρατά τον άνθρωπο στο σπίτι και δεν θα κοινωνικοποιείται. Το ίδιο και ο σπουδαστής που δεν θα πηγαίνει στο πανεπιστήμιο.
Από πού αντλείτε δύναμη;
Από τον Θεό. Πιστεύω πάρα πολύ στον Θεό. Εκείνος είναι η δύναμή μου. Γι’ αυτό έχω μεγάλη αισιοδοξία. Ο Θεός ξέρει. Πού ξέρετε, αυτό το μοντέλο ζωής που πάνε να μας επιβάλλουν μπορούμε να το εγκαταλείψουμε, όπως και τη ζωή στην πόλη. Τα πάντα ρει, που λέει και ο Ηράκλειτος. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να ελίσσονται και να προσαρμόζονται. Μπορούμε να αναζητήσουμε ένα καλύτερο μοντέλο ζωής, και ας φαντάζει ουτοπικό.
Τι εύχεστε για τη σειρά;
Να είναι οι συντελεστές της πάντα τόσο δεμένοι. Πρόκειται για μια ενωμένη ομάδα, για μια οικογένεια. Θαυμάζω και αγαπώ όλους τους συναδέλφους μου.
