O θυμόσοφος λαός έχει πολλές παροιμίες για τις περιστάσεις που ζούμε τελευταία. Για τον λάκκο του άλλου, που όταν τον σκάβεις κινδυνεύεις να πέσεις μέσα, για τα πίτουρα και τις κότες, για το έξυπνο πουλί που πιάνεται από τη μύτη και πολλά άλλα.
- Από τον Δημήτρη Ριζούλη
Το σκηνικό σήψης και τα πρακτοριλίκια του παρελθόντος πλήττουν συνολικά την πολιτική ζωή του τόπου και κατ’ επέκταση τη χώρα, που δίνει διεθνώς το μήνυμα ότι παραμένει διεφθαρμένη μπανανία, όσες προσπάθειες εξυγίανσης κι αν έγιναν.
Οι κοντόφθαλμοι θα πουν ότι οι διάφορες αποκαλύψεις μέσω κοριών και φωτογραφιών βολεύουν την κυβέρνηση. Οι σοφότεροι όμως ξέρουν ότι ποτέ στο παρελθόν αυτές οι τακτικές δεν έφεραν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Λειτούργησαν προσωρινά με περιορισμένα οφέλη, ενώ σε πολλές περιπτώσεις προκάλεσαν τη συσπείρωση, ακόμα και τη νεκρανάσταση των αντιπάλων.
Το βρομερό σκηνικό των κοριών, των κλεμμένων συνομιλιών, των φωτογραφικών (δήθεν) ντοκουμέντων σε συνδυασμό με το δημόσιο ξεκατίνιασμα πολιτικών στους τηλεοπτικούς δέκτες, ακόμα και στη Βουλή, δεν παραπέμπει σε ευνομούμενη δημοκρατία του 2020. Έρχεται από το βαθύ παρελθόν, θυμίζοντας όσα θέλει να ξεχάσει ο ελληνικός λαός.
Όλα αυτά τα ακολουθεί ο εκφυλισμός των θεσμών. Από τη Δικαιοσύνη μέχρι τη Βουλή. Στον χορό τελευταία μπήκε ακόμα και η ΕΥΠ, για να συμπληρωθεί το παζλ της γενικής κατάπτωσης. Είναι δυνατόν διάλογοι που περιλαμβάνονται σε δικογραφίες να γίνονται φέιγ βολάν και να χρησιμοποιούνται για κομματικούς σκοπούς; Είναι δυνατόν αυτοί που προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον και παρακολουθούν κακοποιούς ή άλλους υπόπτους να υποκλέπτουν και άλλους «στόχους» για παν ενδεχόμενο; Ο υποκλέψας του υποκλέψαντος δηλαδή, σε μια χώρα που παριστάνει την ευρωπαϊκή.
Όταν ανοίγει ο κάδος με τις ακαθαρσίες, η βρομιά δεν περιορίζεται. Και στην προκειμένη περίπτωση η μπόχα αγγίζει τους πάντες. Ακόμα κι αυτούς που θέλουν να κρατηθούν μακριά παριστάνοντας τους αμέτοχους.
Κάπως έτσι εμφανίζονται ο πρωθυπουργός και οι άνθρωποί του. Σαν παρατηρητές όσων συμβαίνουν. Ασχολούνται με άλλα θέματα, εύκολα και επικοινωνιακά. Οικολογία, Ελληνες του εξωτερικού, τουρισμός, ευάλωτες ομάδες, δημόσια έργα, διεθνείς επαφές κ.λπ. Σε ένα παράλληλο σύμπαν λειτουργεί ο πυρήνας της κυβέρνησης και αφήνει ορισμένους υπουργούς και κάποιους πρόθυμους βουλευτές να ανταλλάσσουν πυρά με τον αντίπαλο. Στο παιχνίδι βέβαια πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα φιλικά μέσα ενημέρωσης που σερβίρουν τις «αποκαλύψεις» και φτιάχνουν το κλίμα. Κάπως έτσι έχουν μοιράσει τους ρόλους.
Έλα μου όμως που ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο. Αν το Μαξίμου διαφωνούσε με το κλίμα σήψης και παρακμής, δεν θα φρόντιζε να βάλει φρένο; Τουλάχιστον να μαζέψει τα κυβερνητικά στελέχη που εκτίθενται ανεπανόρθωτα ζητώντας ακόμα και φυλακίσεις εισαγγελέων; Όμως ο κ. Μητσοτάκης δεν το πράττει. Αντ’ αυτού φαίνεται να σιγοντάρει, εκ του μακρόθεν, υποτίθεται από απόσταση ασφαλείας.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι το σκηνικό των απειλών στη Δικαιοσύνη και της συσκότισης γύρω από το τεράστιο σκάνδαλο Novartis οργανώθηκε και συντονίστηκε από το σύστημα Σαμαρά. Τώρα όμως που το πράγμα ξέφυγε, φάνηκε πως πίσω από όλα κρύβεται ο στενός πυρήνας του σημερινού πρωθυπουργού.
Το νέο αφήγημα της κυβέρνησης (πιθανόν και προεκλογικό) είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε παρακράτος. Ας ξεπεράσουμε το οξύμωρο του πράγματος (ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να στήσει τίποτα… λόγω εξαιρετικής ανικανότητας) και ας πάμε στην ουσία. Ο συστηματικός καταιγισμός υποκλαπεισών συνομιλιών είτε από ιδιώτες-βδέλλες πολιτικών είτε από την ΕΥΠ, δεν παραπέμπει επίσης σε παρακράτος που χρησιμοποιεί βρόμικες μεθόδους; Όσο εκτεθειμένοι κι αν είναι οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ από τα στοιχεία που βγήκαν στο φως, δεν μπαίνουν στον χορό της παρακμής και οι βουλευτές της Ν.Δ. που υπερασπίζονται τέτοιες μεθόδους ή τα πρόσωπα που τις χρησιμοποιούν για δικά τους οφέλη;
Σε τελική ανάλυση ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά κρίθηκε από τον ελληνικό λαό, αλλά ταπεινώθηκε. Σήμερα είναι στην αντιπολίτευση ζαλισμένος και δεν μπορεί να συνέλθει. Συνεχίζει να καταρρέει. Τι υπηρεσίες προσφέρουν (πλην της εκδίκησης ή εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων) όλες αυτές οι βρομιές που θυμίζουν τον Μαυρίκη και το σκοτεινό παρελθόν; Πολιτικά, ελάχιστες. Ισα ίσα που μπορεί να φέρουν και το αντίστροφο αποτέλεσμα.
Η εμπάθεια και το μένος στην πολιτική είναι κακοί σύμβουλοι. Όσοι μετέρχονται τέτοιες μεθόδους δεν μακροημερεύουν. Το έχει αποδείξει η Ιστορία. Συνήθως όμως την πατάνε κι αυτοί που παριστάνουν τους αμέτοχους, αλλά στο τέλος αναγκάζονται να βουτήξουν στον βούρκο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα φτάσουμε έως εκεί.
