Αυτό που συμβαίνει δεν πρόκειται να μείνει κρυφό. Χιλιάδες στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού που βρίσκονται στα πλοία και τα υποβρύχιά μας, στα ελικόπτερα, οι πιλότοι των μαχητικών μας, είναι αυτόπτες μάρτυρες. Η στρατιωτική ηγεσία λαμβάνει συγκεκριμένες εντολές και στέλνει συγκεκριμένες διαταγές που φτάνουν σε ένα πλήθος ανθρώπων.
- Από τον Φάηλο Μ. Κρανιδιώτη
Οι γιοι, τα αδέρφια, οι φίλοι μας, άντρες και γυναίκες, είναι εκεί. Ενα πλήθος αυτοπτών μαρτύρων που συμμετέχουν στα γεγονότα, τα οποία καταγράφει στις δέλτους της η Ιστορία.
Τίποτα δεν είναι κρυφό. Τίποτα δεν θα μείνει κρυφό. Κανένας δημοσιογράφος, από αυτούς που η εξουσία τούς δίνει χαρτάκια, δεν θα μπορεί να εξωραΐσει τα γεγονότα, να βαφτίσει την ήττα ως νίκη ή τη νίκη ως ήττα. Όποιος έχει αίμα ελληνικό στις φλέβες του και αγαπά αυτή τη γη και τους ανθρώπους της στηρίζει την επιλογή της αντίστασης, ενωμένοι για να αντιμετωπίσουμε τους ισλαμοναζί πειρατές, το κράτος-συμμορία, τον προαιώνιο εχθρό.
Η άλλη επιλογή, που αποκλείει τα όπλα και οδηγεί σε «διαπραγμάτευση», δεν είναι επιλογή, διότι με τους όρους και τα τετελεσμένα που θέτει η Τουρκία δεν θα είναι διαπραγμάτευση αλλά ατιμωτική παράδοση. Η μετατροπή της χώρας σε τουρκικό προτεκτοράτο, μια σύγχρονης μορφής Ηγεμονία της Βλαχίας, με περιορισμένη κυριαρχία και παράδοσή της στους πειρατές της Αγκυρας, δεν μπορεί να είναι αποδεκτή επιλογή. Όποιος το κάνει δεν έχει δικαίωμα ζωής.
Η ψευδοελίτ μας δεν θα είχε πρόβλημα να το κάνει, αν μπορούσε να το επιβάλει στον λαό και να εξασφαλίσει την εσωτερική κυριαρχία της σε ό,τι θα έχει απομείνει από τη χώρα. Εάν θα μπορούν να παραμείνουν στα κόλπα ατιμώρητοι και να κάνουν κουμάντο και να τα κονομάνε ως κοτζαμπάσηδες των Τούρκων, κάποιοι από αυτούς δεν θα έχουν πρόβλημα. Το λένε και το γράφουν με τη «σωφροσύνη» να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια τους.
Ο αποκλεισμός της στρατιωτικής επιλογής, η αυτοακύρωση μιας αυστηρής και αληθινής αποτροπής θα σημάνει και το τέλος, την οριστική αποδόμηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Και δεν αναφέρομαι στα πρόσωπα, που έρχονται και παρέρχονται. Αναφέρομαι στον θεσμό και στην ίδια του την ύπαρξη. Με κόπο και χάρη στην ιστορική μνήμη του Έθνους, οι Ένοπλες Δυνάμεις άντεξαν το σοβαρό πλήγμα στο κύρος τους που δέχθηκαν το 1974, από τον Μπονάνο, τον Αραπάκη, τον Γκιζίκη και όλους αυτούς που εγκατέλειψαν τους πολεμιστές της Κύπρου.
Το μεταπολιτευτικό καθεστώς του Κωνσταντίνου Καραμανλή τούς περιέθαλψε, πέθαναν όλοι στα σπίτια τους και όχι δεμένοι σε πάσσαλο στο Γουδή, ενώ προσπάθησε να εξωραΐσει τις δικές του ευθύνες για τον δεύτερο «Αττίλα». Τόνοι χαρτιού και μελανιού, χιλιάδες εργατοώρες σε μικρόφωνα και κάμερες δεν θα μπορέσουν να αποτρέψουν την τελική κρίση. Ο Σημίτης με τις γκρίζες ζώνες και τα Ιμια συνέχισε στη γραμμή της ψοφοδεούς «σωφροσύνης», που απλώς μεγάλωσε την τουρκική ληστρική βουλιμία. Στο μεταξύ η διαπλοκή με τους πολιτικούς υπαλλήλους της λεηλατούσε τη χώρα, ενώ η Αριστερά επικρατώντας στον δημόσιο λόγο και στην Παιδεία αποδόμησε το εθνικό φρόνημα, ρίχνοντας κοπριά στα μυαλά της νεολαίας με τα εθνομηδενιστικά σκουπίδια της. Όπλα όμως αγοράζαμε και μπόλικα, αφού είχε πολύ μπαγιόκο και μίζες για μεσάζοντες, πολιτικούς και παρατρεχάμενους. Όταν όμως φτάνει η ώρα που πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε, που γι’ αυτό τα αγοράζει ο λαός, πάντα κάποιοι έρχονται να μας εξηγήσουν γιατί δεν πρέπει.
Αυτές τις ημέρες δεν υπήρξε ούτε ένα στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων που να εξέφρασε φόβο, μεμψιμοιρία ή δισταγμό. Είδα και άκουσα μόνον πείσμα, ορμή και θάρρος, την ύψιστη αρετή. Τις πεποιθήσεις του πρωθυπουργού τις γνωρίζουμε και βλέπουμε πώς ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ στελεχών «Σημίτης», ξέρουμε τις μοντέρνες εμμονές του με τους ΛΟΑΤΚΙ και άλλα παραδείσια πτηνά, όπως και την ενδοτική παράδοση στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων. Άραγε, όμως, έχει αυτοκτονικό ιδεασμό; Εάν κάποιοι τού πλασάρουν πως σαν άλλος Τσάμπερλεν θα μας κουνήσει κάποιο χαρτάκι λέγοντας πως «έφερα ειρήνη», κρύβοντας την υποταγή και τη δορυφοροποίηση της χώρας στους Τούρκους, κάνει το αστείο και θανάσιμο λάθος. Στον Έβρο κέρδισε την υποστήριξη σχεδόν όλων μας, 92%! Μια ελλιπής, με ακόμη πολλά λάθη όμως, αυστηροποίηση στο λαθρομεταναστευτικό, ήτοι την οργανωμένη και κατευθυνόμενη από την Τουρκία εισβολή μουσουλμάνων, χαιρετίστηκε επίσης με ικανοποίηση πάλι από μια ευρεία πλειοψηφία.
Όμως η μητέρα των μαχών είναι τώρα. Κάθε αμφίσημο μήνυμα υπονομεύει την αποτροπή. Όπως εμπιστεύτηκε ο πρωθυπουργός τις Ένοπλες Δυνάμεις στον Έβρο, να τις εμπιστευτεί και τώρα. Τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν στρατηγούς, ναυάρχους και πτεράρχους του πληκτρολογίου αλλά και ειρωνείες τρολ, που προλέγουν το κακό και χλευάζουν πρόσωπα και επιλογές.
Η ορθή στάση στις κρίσιμες στιγμές είναι να στηρίξουμε τη χώρα και λαός και ηγεσία σαν μια γροθιά να σταθούμε δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες δεν πρέπει να στερηθούν τις πρωτοβουλίες που η ηγεσία τους θεωρεί πως θα μας δώσουν πλεονεκτήματα. Η αθλιότητα των Ιμίων δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί, με διάφορα φαιδρά δήθεν αρμόδια πρόσωπα να περιφέρονται ως νάρκισσοι στα κανάλια και να μπουρδολογούν. Αντί να είναι στο Πεντάγωνο, να βλέπουν ΠΘ και αρμόδιοι υπουργοί σε ζωντανό χρόνο την τακτική κατάσταση, ήταν ένα διαλυμένο σωματείο, χωρίς ίχνος πολιτικής και εθνικής σοβαρότητας, χωρίς εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Το μεγαλύτερο δε σφάλμα ήταν μια ηλίθια απόφαση που εξέπεμπαν με τον πανικό και τον ψοφοδεϊσμό που χειρίστηκαν την κρίση: ότι απέκλειαν τη στρατιωτική επιλογή οτιδήποτε κι αν γινόταν. Μια τέτοια βλακώδης προσέγγιση ακυρώνει κάθε έννοια αποτροπής και προάγει την επιθετικότητα του εχθρού, ενώ σου κλείνει ραντεβού με την υποταγή.
Ήδη κάποια παπαγαλάκια κάνουν χρήση της γνωστής μεθόδου απολογίας «μα, τι θέλετε; Πόλεμο;», «δηλαδή να σκοτωθούν παιδιά μας για πετρέλαια;». Εάν κανείς σκοτωθεί, δεν θα είναι απλά για «πετρέλαια» αλλά συνολικά για την ελευθερία μας, για την εθνική μας κυριαρχία, για τη ζωή και την ασφάλεια των αδελφών μας στον Έβρο, στα νησιά και στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Τυχόν υποχώρησή μας και δη δειλώς και ατάκτως με διαμεσολάβηση «φίλων» θα αποθρασύνει ακόμη περισσότερο τον Αδόλφο της Αγκυρας, ο οποίος μας βλέπει ενιαία και έχει εκπεφρασμένους στόχους-απειλές για τη Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου και την υπόλοιπη Κύπρο.
Κανείς εχέφρων δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Ο αληθινά εχέφρων όμως, όταν οι επιλογές είναι αντίσταση ή υποταγή, επιλέγει την αντίσταση και κάνει ό,τι μπορεί για να νικήσει. Το ζητούμενο δεν είναι να επικρατήσει η «λογική», αλλά να επικρατήσει και να ζήσει η Ελλάδα…
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ,
