Μόνο τη γλώσσα του σώματος να έβλεπε κανείς στο (αχρείαστο) ιδιωτικού τύπου δείπνο του πρωθυπουργού με τον Εντι Ράμα, θα καταλάβαινε τη βασική διαφορά στις διαθέσεις των δύο ανδρών.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ο δικός μας σκυμμένος, παραδομένος στον ενθουσιασμό, με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, σαν να συναντά ύστερα από καιρό τον καλύτερο του φίλο, και ο άλλος εμφανώς βαριεστημένος, μπλαζέ, με τα πουκάμισα έξω, σαν να κάνει αγγαρεία, τρώγοντας στη μάπα τον πιο ξενέρωτο σπασίκλα της παρέας.
Δυστυχώς, αυτά δεν είναι λεπτομέρειες. Είναι, αντιθέτως, εξόχως ενδεικτικά ενός συμβολισμού ισχύος, που όλοι οι σοβαροί ξένοι ηγέτες, από τον Τραμπ μέχρι τον Πούτιν, τον Μακρόν και τον Ερντογάν, φροντίζουν να εκπέμπουν στη δημόσια εικόνα τους. Ξέρουν με ποιον θα είναι σκυθρωποί και βαρύθυμοι, με ποιον θα σκάσουν μισό χαμόγελο και με ποιον θα ξεκαρδιστούν στα γέλια, μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς και στις κάμερες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχθές… ξεχάστηκε. Ξέχασε πρωτίστως ότι απευθύνεται σε έναν προβληματικό ηγέτη ενός προβληματικού κράτους, μικρής ισχύος και ακόμη μικρότερου κύρους, που συχνά-πυκνά μάς ενοχλεί βάζοντας στο στόχαστρο τους Βορειοηπειρώτες, τη μοναδική ιστορική μειονότητα του Ελληνισμού που κατάφερε να μείνει σχετικά συμπαγής στον όμορο βαλκανικό χώρο.
Οι Ελληνες της Αλβανίας έπρεπε να είναι κορόνα στο μέτωπο του κυρίου Μητσοτάκη. Με αυτούς να αρχίζει και να τελειώνει τη συζήτηση. Όχι να τους μνημονεύει στη χάση και στη φέξη μεταξύ κουβέρ και επιδορπίου, χασκογελώντας στο μεταξύ με τον Αλβανό αγροίκο που λίγο ήθελε να πάρει την οδοντογλυφίδα και να αρχίσει να ξύνει τα δόντια του.
Κάπως έτσι εξελίχθηκε η δουλειά και με τον Ζάεφ. Μέσα στην καλή χαρά και στα χαμόγελα, να τον παρακαλάμε, άκουσον άκουσον, να εφαρμόσει τις Πρέσπες. Μόνο που το γεύμα ήταν μεσημεριανό – ο Ράμα, φαίνεται, προσφερόταν καλύτερα για χαλάρωση.
Δεν είχε καμία δουλειά να τους δει ο πρωθυπουργός, ανεπίσημα, στο περιθώριο μιας ιδιωτικής εκδήλωσης για τον Covid, όπως αυτή του Economist. Δεν είχε καμία δουλειά να κουβαλάει μαζί και την αφελή διπλωματική του σύμβουλο, που συνομολόγησε την «έγγραφη συμφωνία» με τους Τούρκους και νόμιζε ότι λειτουργούσε σαν τον Τζέιμς Μπόντ, τάχα μου «απόρρητα».
Δεν είχε καμία δουλειά επίσης ο πρωθυπουργός να στείλει τον Ζάεφ στην (επίσης άσχετη επί των διπλωματικών) Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Από πού κι ως πού να συναντηθεί ο Σκοπιανός με την ανώτατη πολιτειακή εκπρόσωπο, οι επαφές της οποίας κινούνται βάσει αυστηρού πρωτοκόλλου, στο πλαίσιο… ιδιωτικής επίσκεψης για το συνέδριο ενός περιοδικού; Κι αν πάλι αυτό ήταν πρωτοβουλία της Προέδρου (που δεν το πιστεύω), ο Μητσοτάκης έπρεπε να της έχει κόψει τον βήχα. Στην καλύτερη περίπτωση ας τους έστελνε τον Δένδια ή ας τους έβλεπε για 20 λεπτά στο γραφείο του. Με αρμόζον ύφος.
Βαλκανική πολιτική δεν χτίζεται με τραπεζώματα και χαριεντισμούς απέναντι σε δευτεροκλασάτους ηγέτες. Χτίζεται μόνο με πυγμή, αυστηρό λόγο και οικονομική ισχύ, την οποία, δυστυχώς, οι Ελληνες πολιτικοί έσπευσαν προ πολλού να παραδώσουν.
