Δεν είναι παράλογο το γεγονός ότι η ανακοίνωση Μητσοτάκη για μείωση του ΕΝΦΙΑ έως και 30% έχει μονοπωλήσει τα ρεπορτάζ των media και τις συζητήσεις των πολιτών.
- Από τον Βασίλη Βέργη*
Το «χαράτσι» που έφερε η κρίση (και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, να μην ξεχνιόμαστε) στη ζωή μας αποτέλεσε την αιτία για να αναθεωρήσει ο Eλληνας την αξία της διαχρονικής ρήσης-στόχου του περί «ενός δικού μας κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι». Αυτό το «κεραμίδι» ήρθε κι… έσκασε στα κεφάλια μας με την καθιέρωση του ΕΝΦΙΑ, ο οποίος ανάγκασε κόσμο είτε να βάλει (κι άλλα) «φέσια» είτε να «σκοτώσει» την περιουσία του, αφού δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με το απρόσμενο «χαράτσι».
Με τα χρόνια (όπως συμβαίνει, δυστυχώς, με τα δεινά) συνηθίσαμε τον ΕΝΦΙΑ σαν να επρόκειτο για καλεσμένο στο τραπέζι. Οσο για τις βαρύγδουπες υποσχέσεις περί κατάργησής του, είχαν ακριβώς την ίδια «τύχη» με το… σκίσιμο των Μνημονίων από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Ετσι, λοιπόν, σε πρώτη ανάγνωση, μόνο θετικά μπορεί να εισπράξει η ελληνική κοινωνία την ανακοίνωση του πρωθυπουργού από το βήμα της Βουλής ότι το «χαράτσι» θα μειωθεί από 10% έως 30%, ανάλογα με τις αντικειμενικές αξίες. Και βέβαια είναι σημαντικό ποσοστό το -20% που αφορά το συντριπτικά μεγαλύτερο «κομμάτι» της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο θα καρπωθεί τη μείωση.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι με το ξεκίνημα η κυβέρνηση Μητσοτάκη τηρεί μία από τις σημαντικές προεκλογικές δεσμεύσεις της, και ευελπιστούμε τα επόμενα χρόνια η δημοσιονομική πολιτική να είναι σταθερά υπέρ της συνεχούς μείωσης του ΕΝΦΙΑ.
Από εκεί και πέρα η (πολιτική) ζωή την τελευταία δεκαετία στη χώρα μάς έκανε υποχρεωτικά καχύποπτους. Πόσο μάλλον απέναντι σε «καλές ειδήσεις». Αξία πραγματική θα υπάρξει αν η μείωση του ΕΝΦΙΑ είναι σκέτο «τυρί» δίχως να ακολουθεί κάποια κρυμμένη «φάκα». Δηλαδή να μην παρουσιάστηκε ως το ευεργετικό μέτρο που θα συγκεντρώσει (ούτως ή άλλως) τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ταυτόχρονα θα λειτουργήσει σαν σεντόνι το οποίο θα καλύψει άσχημα που έπονται. Και όχι, απαραιτήτως, μόνο οικονομικής φύσεως, καθώς οι προεκλογικές δεσμεύσεις για μειώσεις των φόρων και όσα ειπώθηκαν στις προγραμματικές δηλώσεις θα φανούν και θα κριθούν άμεσα στην πράξη.
Ανησυχία Νο 1: Η συμπεριφορά της νέας κυβέρνησης στο θέμα των Πρεσπών. Υπάρχει ξεκάθαρη διγλωσσία σε βαθμό που ξεπερνάει τα όρια της ανησυχίας και φτάνει σε εκείνο το οποίο λαϊκά αποκαλούμε «δούλεμα». Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτέλεσε «σημαία» του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ανθρώπων της Ν.Δ. προεκλογικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται ως κυβέρνηση να έπαθαν… απόλυτη αμνησία κι αυτό για το οποίο κατηγορούσαν τον Τσίπρα να είναι τώρα «καλώς καμωμένο»!
Ανησυχία Νο 2: Η διγλωσσία στην επιλογή του γενικού γραμματέα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Πώς γίνεται μετά τον όλεθρο στο Μάτι και τον θάνατο 102 ανθρώπων ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συμπεριέλαβε τον Κωνσταντίνο Τσουβάλα στα πρόσωπα που είχαν (ως επικεφαλής της Ελληνικής Αστυνομίας, τότε) τη μέγιστη ευθύνη και έναν χρόνο μετά να του δίνει θέση στην κυβέρνησή του; Πότε έλεγε την αλήθεια ο πρωθυπουργός;
Ανησυχία Νο 3: Η… αφωνία για το Ασφαλιστικό. Είναι τεράστιο θέμα για να καλύπτεται από πέπλο σιωπής. Και με βάση όσα ακούσαμε πριν από τις εκλογές -όπου το ένα έπαιζε «μπουνιές» με το άλλο- αποτελεί μείζονος σημασίας θέμα για τις ζωές των πολιτών. Το Ασφαλιστικό πηγαίνει «προς τα πίσω», ελπίζω να μην πέσουμε σε «φάκα», γιατί αυτή δεν θα πονέσει απλώς, θα τσακίσει τον κόσμο.
Κατά τα άλλα; Πολύ ενθαρρυντικό ότι ο πρωθυπουργός δεν «επιτέθηκε» αλλά μίλησε επί της ουσίας στις προγραμματικές δηλώσεις. Ηταν σοβαρός και με στόχευση. Καιρός πλέον να αφήσουν στην άκρη οι δύο πολιτικοί ηγέτες των μεγάλων κομμάτων τη στείρα και οξεία αντιπαράθεση. Εκείνο που μετρά είναι οι πράξεις, η ουσία και ο καθαρός διάλογος.
*Δημοσιογράφος, διευθυντής της «Live Sport»
