Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης τη λεβεντιά τη φέρει μεγαλοπρεπώς και στο όνομα και στο φέρσιμό του. Άνθρωπος, που αγαπά την επικοινωνία και τον αγαπά κι εκείνη. Ηθοποιός από επιλογή και ίσως από καρμικές συνιστώσες επιλογών. Ωραίος που δεν μέμφεται του κάλλους και το θεωρεί υποχρέωση να ξετυλίξει το νήμα και στα άλλα πεδία των αξιών του. Ευγενής με έμφαση στη συμπεριφορική ευελιξία. Άλλωστε σύμφωνα με το Νόμο της Αναγκαίας Ποικιλομορφίας, ο πιο ευέλικτος παράγων σε ένα σύστημα τείνει να ελέγχει το σύστημα αυτό.
Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης έχει μια έντονη περιέργεια να ανακαλύψει τη ζωή. Διευρύνει αυτό το αποκαλούμενο comfort zone του με μόνη άνεση την πεποίθηση πως κάτι ενδιαφέρον θα κρύβει αυτή η διεύρυνση και κάπως έτσι εξελίσσεται ο ίδιος ως αυτενεργός οργανισμός, ως καλλιτέχνης, ως Έλληνας. Αρκεί να μη χρειαστεί κάτι ή κάποιος να καταφερθεί έναντι εκείνων που στέκουν ψηλά στις αξίες του. Κερδίζεις περισσότερα αν σε κάνει φίλο του, παρά αν σε κλειδώσει απέναντί του. Διότι με ιδιαίτερα φροντισμένες επικοινωνιακές δεξιότητες παραδίδει μαθήματα ευγένειας, σεβασμού και ανθρωπιάς. Ναι. Δεν είναι τυχαίο πράγμα ποτέ η επιτυχία. Καθώς ακόμη κι αν τύχει, έχει φροντίσει να θρέψεις αρκετά σωστά την ιδιοσυγκρασία ενός τυχερού ανθρώπου με αρκετή δόση ευγνωμοσύνης.
Το ιδανικό μέρος για να τον πετύχει κάποιος είναι σε αεροδρόμιο. Ταξιδεύει πολύ. Για τα επαγγελματικά του. Δεν παραπονιέται, αντιθέτως. Έχει όλη αυτή την καλλιτεχνική αντικανονικότητα του δημιουργικού νου κι όλη την εσωτερική γαλήνη του γειωμένου ανθρώπου. Η αίσθηση που δίνει ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης, είναι πως κάπου στο σύστημά του, συνειδητά ή ασυνείδητα τα έχει όλα προσχεδιάσει και βιώνοντάς τα, κάνει απλώς το φινίρισμα της κάθε εμπειρίας. Τεχνικά αν δεν είχε υπάρξει ένα τρίγωνο πολλά χρόνια πριν, να συνυφάνει μερικές συγκυρίες σήμερα ίσως να μην τον γνωρίζαμε ως ηθοποιό.
Μια ερωτική απογοήτευση του τότε, με το ουδέποτε ιδιαιτέρως ελκυστικό momentum για τη στρατιωτική θητεία, ένας ευέλικτος χαρακτήρας και ο Patric Marber, που έγραψε το Closer επηρεάζοντας όχι μόνο την επιθυμία του Μιχάλη να γίνει ηθοποιός, αλλά και πολλούς ήδη ηθοποιούς που έπαιξαν το ομώνυμο θεατρικό σε πάνω από 30 χώρες με τεράστια επιτυχία. Αν ο Marber δεν είχε συνθέσει αυτό το “aha moment”, στο Νου του Μιχάλη, μάλλον δε θα είχε πει στο τέλος της μέρας που το διάβασε απνευστί, πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Θα έλεγε ίσως πως θέλει να ασχοληθεί με την Υποκριτική. Και καθώς όλοι γνωρίζουμε πως οι λέξεις μετράνε. Έγινε ηθοποιός. Έγινε πρώτα κι έπειτα άρχισε να ψηλαφεί αυτή τη νέα ιδιότητα. Να βλέπει στους δασκάλους του και τους θεατρικούς προγυμναστές του το δικό του είδωλο να αντικατοπτρίζεται στις προσδοκίες αλλά και στην αναγνώρισή τους.
«Γενικά γίνομαι αναβλητικός. Αλλά ήμουν πολύ δεκτικός στην ιδέα να δουλέψω πολύ για να γίνω ηθοποιός όπου είδα διαφορετικά το τι έκανα πριν από αυτό και, κυρίως πώς το έκανα. Θεωρούσα πως ήμουν καλός στον τομέα της Επικοινωνίας και του Marketing, όπου κι έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Από κει ξεκίνησα να δουλεύω να το θέσω απλά. Και μετά στη σχολή Θεοδοσιάδη, ακόμη αργότερα στις εξετάσεις για το Υπουργείο Πολιτισμού και στην προετοιμασία μου γι’ αυτές με την υπέροχη κυρία Λαμπρίδου, συνειδητοποιώ πως έχω μαζέψει εντυπώσεις για ένα πολύ μικρό κομμάτι της έννοιας «Επικοινωνία». Έχει και συνέχεια. Άνεργος ηθοποιός πια, με μηδέν οικονομικό υπόβαθρο, άρχισα να λέω όχι σε δουλειές. Παρατηρούσα αργότερα σα να διάβαζα υστερόχρονα τη χρονογραμμή αυτή, πώς το είπα, γιατί αρνήθηκα, τι είχε αυτή η πρόταση η οποία σίγουρα ήταν έμμισθη και συνειδητοποίησα ακόμη μια αρετή της έννοιας Επικοινωνία. Κάπως ζύγιζα τους ανθρώπους, τα λόγια τους και το όχι ήταν ορθώς υπολογισμένο. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα μπορείς να διαλέξεις αν θα είσαι ή όχι. Η υπόθεση πιο συχνά όμως παίζεται στο πώς θα είσαι.
Ο πιο πολύς κόσμος με έμαθε ως Τόνυ, από το Τατουάζ. Όλη αυτή τη διαδρομή την έχω διαφορετικά ζήσει εγώ. Αν και δεν ήταν η πρώτη μου φορά σε τηλεοπτικό ρόλο, ήταν όμως το πρώτο μου καθημερινό. Εκεί ακριβώς είδα πως το καθημερινό είχε άλλη βαρύτητα σε μένα από ότι στους περισσότερους ανθρώπους. Φάνηκε από τις ερωτήσεις που ανά διαστήματα δεχόμουν. Κατάλαβα πως εγώ το έβλεπα ως Θέατρο, υποκριτικά εννοώ. Δεν πήγα να ρίξω τα λόγια μου, πάμε φύγαμε, αύριο πάλι. Ο τρόπος που στεκόταν δημιουργικά το Τατουάζ δεν επαλήθευε αυτό, που μαζικά λέγεται καθημερινό. Δεν έκλεισα τον κύκλο μου, ολοκληρώθηκε. Προσωπικά δε θεωρώ πως κάτι από μόνο του σε βγάζει εκτός τροχιάς. Είναι το πώς το διαχειρίζεσαι εσύ ο ίδιος. Γίνεται λόγος για το κατά τη διάρκεια του καθημερινού. Το θέμα είναι και το μετά, ή το παράλληλα. Ένας ηθοποιός είναι εκτεθειμένος. Αυτό ίσως είναι προεπιλεχθέν του αντικειμένου του. Ο ίδιος όμως μπορεί να σμιλέψει την έκθεσή του. Να επιλέξει τη δημόσια εικόνα του. Να έχει και λόγο και ευθύνη στο ποιος τον φωτογραφίζει, ποιος και τι γράφει για κείνον, τι έχει ο ίδιος πει για να γράψει κάποιος άλλος. Ο τρόπος είναι καταλυτικός. Αν κάτι μεταφερθεί με ή χωρίς πρόθεση λάθος για μένα, εγώ θα βγω χαμένος. Άρα έχω ευθύνη γι’ αυτό. Εδώ άλλωστε ατζέντηδες δεν υπάρχουν να διαχειρίζονται τα της Επικοινωνίας. Αυτά είναι για οσκαρικό βεληνεκές στο εξωτερικό. Ιδού λοιπόν πολλά προφίλ μιας έννοιας, που αν δε την εκθέσεις με σεβασμό στο επάγγελμά σου σε εκθέτει ανεπανόρθωτα. Ως ηθοποιός δε μπορείς να τα κάνεις όλα καλά. Μπορείς όμως να κάνεις καλά ότι αντιστοιχεί στις αξίες σου.
Αν βγεις εξώφυλλο για να έχεις δύο γκόμενες παραπάνω… τότε ο κάθε νοών έχει ολοκληρώσει τη διατύπωση αυτής της πρότασης. Στην αγένεια, όμως, απέναντί μου δυσκολεύομαι. Αν και θεωρώ πως είμαι ευγενής άνθρωπος ο ίδιος, όταν μου επιτεθεί η αγένεια, δοκιμάζομαι. Και στις προσβολές, στην έλλειψη σεβασμού, στην αδιακρισία, στην παραβίαση της ιδιωτικότητας, στην αυθαιρεσία, στην αδικία. Στην αδικία ειδικά σε ομάδες που δεν μπορούν να σηκώσουν ανάστημα να το αντιμετωπίσουν, στην κακοποίηση… εκεί ναι, ξεκινώ ευγενής αλλά αν κρίνω πως χρειάζεται να κάνω και κάτι άλλο, κάνω και κάτι άλλο. Αν κάποιος πάρει το θάρρος που κανείς δεν του έδωσε, καλεί και το θάρρος των άλλων. Μου την έχουν στήσει κάτω από το σπίτι μου, πρωί πρωί που πάω τον σκύλο βόλτα, διότι για κάποιους αυτό σημαίνει επειδή σε θεωρώ celebrity, θεωρώ πως μπορώ να περάσω το όριο της ιδιωτικότητάς σου. Όλο αυτό είναι αστείο. Ποιος celebrity καταρχάς; Το τανγκό όμως χορεύεται με δυο. Κάποιοι συμπολίτες μας θεωρώντας πως είναι βεντέτες, εγκαθίδρυσαν ανόητους βεντετισμούς, που άλλοι ανόητοι σε μια τόσο μικρή αγορά έκαναν τρόπο βιοπορισμού».
Φωτογραφίες: Τάκης Διαμαντόπουλος
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο mensarena.gr
