Στη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων ο ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε σαν έκπληκτος φτωχός συγγενής, που βρέθηκε με τη μηχανή του χρόνου σε μια μελλοντική εποχή. Το γνωστό αριστερό θράσος έμοιαζε με ψελλίσματα μπροστά σε μια πραγματικότητα που τους ξεπερνάει.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Η πολιτική ευθύτητα επιβάλλει να παραδεχθούμε ότι το ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης ήταν εντυπωσιακό και οργανωμένο. Κι όχι με το γνωστό «σύστημα Αλέφαντος», τουτέστιν «όοολοι μπρος και όοολοι πίσω».
Δεν φάγαμε δυο τρεις εβδομάδες μέχρι να τηρηθούν ισορροπίες ανάμεσα σε διάφορες ενδοκομματικές φατρίες και να βολευτούν αποτυχόντες πολιτευτάδες. Εχω την πατρότητα του σκωπτικού «Ο Κυριάκος ο Μελάτος» και έκανα λάθος, όπως κι άλλοι που τον υποτίμησαν και τώρα βρέθηκαν στα κάτω έδρανα. Ο Κυριάκος μόνο μελάτος δεν είναι, η πραγματικότητα ως τώρα με διαψεύδει, αφού «μια πράξη ηχεί δυνατότερα από 1.000 λέξεις». Σε ανύποπτο χρόνο έχω γράψει πως είμαι υπέρ μιας ισχυρής και αυστηρής διακυβέρνησης, κατά της καταστροφικής απλής αναλογικής και πως σε αυτή τη χώρα κανείς δεν πρέπει να είναι ή να νομίζει ότι είναι ισχυρότερος από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό.
Κάθε απόδειξη στιβαρής και τολμηρής διακυβέρνησης λοιπόν είναι εθνωφελής. Δεν μπορώ να αγνοήσω την ταχύτητα συγκρότησης και έναρξης του έργου της κυβέρνησης, τη νωρίτερα από τα εξαγγελθέντα μείωση του ΕΝΦΙΑ κι άλλων φόρων, την κατάργηση της συμπλεγματικής κλήρωσης για τους σημαιοφόρους, την κατάργηση του ασύλου της ανομίας, την αυστηρότερη αστυνόμευση, που ήδη άρχισε, τα έστω ελλιπή μέτρα υπέρ της μητρότητας.
Θα προσέθετα την κάλυψη ορισμένου αριθμού εξωσωματικών από τα Ταμεία, μέτρο που απέδωσε θεαματικά στο παρελθόν. Αυτή η αίσθηση σφιχτής, πιο σοβαρής διακυβέρνησης δίνει μια αίσθηση ασφάλειας στους πολίτες μετά τους μηδενιστές αφασικούς πειραματιστές της Αριστεράς, και πιστέψτε με, ο κόσμος το έχει ανάγκη.
Οι διαφωνίες του δικού μας ιδεολογικού ρεύματος σκέψης, που είναι μια σοβαρή εθνοκεντρική προσέγγιση των προβλημάτων, με κύριο γνώμονα την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας, της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και υπεράσπισης του όλου Έθνους, από την Βόρειο Ήπειρο ως την Κύπρο και τη Διασπορά, είναι υπαρκτές και καταγεγραμμένες και σε εύρος ξεπερνάνε κατά πολύ κάθε κομματική περιχαράκωση και δεν ανήκουν στο περιθώριο του αυτοπροσδιοριζόμενου ως «πατριωτικού χώρου». Οι πατριώτες, αυτοί που αρνούνται την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, που στο δίλημμα «αντίσταση ή υποταγή» στον τουρκικό επεκτατισμό διαλέγουν χωρίς δισταγμό αντίσταση και θέλουν Ελλάδα ισχυρότερη, σύγχρονη και ευημερούσα, που να εμπνέει σεβασμό σε συμμάχους και δέος σε εχθρούς, είναι παντού και τεράστιο κομμάτι τους στη Ν.Δ., την οποία επέλεξαν όχι γιατί συμφωνούν με τα εθνομηδενιστικά στελέχη από το Ποτάμι κι αλλού που ενσωμάτωσε ο Κυριάκος, αλλά γιατί πίστευαν στην αναγκαιότητα να φύγουν αυτοί που έβλαψαν σοβαρά τα εθνικά συμφέροντα επί τεσσεράμισι χρόνια.
Πιστεύω λοιπόν πως ο Μητσοτάκης σε όσα εξαρτώνται από αυτόν μπορεί να τα καταφέρει. Μπορεί να κερδίσει τη μάχη της εσωτερικής ασφάλειας απέναντι στους κακοποιούς, τόσο του κοινού ποινικού δικαίου όσο και τους φέροντες ιδεολογική κουκούλα. Μπορεί να φτιάξει μια σύγχρονη διοίκηση με νέες τεχνολογίες, μειωμένη γραφειοκρατία και να ανοίξει δρόμο σε επενδύσεις, για να πολεμήσει την ανεργία. Και θα είμαστε εδώ να στηρίξουμε με τις μικρές μας δυνάμεις ό,τι κάνει την Ελλάδα καλύτερη.
Υπάρχουν όμως και τα ζητήματα που οι ιδιαίτερες πεποιθήσεις του ιδίου και της ομάδας του γεννούν ερωτήματα. Εξοχη ως τώρα η Νίκη Κεραμέως με τα πρώτα μέτρα. Το ζήτημα είναι όμως αν θα προχωρήσει στην αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητας, στην επαναφορά της Παιδείας στον συνταγματικό της σκοπό, με την επανελλήνιση της Παιδείας. Θα θυμίσω ότι και την εθνική ταυτότητα, την Ορθοδοξία, την οικογένεια μπορείς να υπερασπίζεσαι και ταυτόχρονα να οικοδομείς σύγχρονο και ισχυρό κράτος με οικονομία βασισμένη στην ελευθερία, στη σύγχρονη τεχνολογία αλλά και στη λογική.
Τα μεγάλα όμως ζητήματα, διότι άπτονται της εθνικής μας ασφάλειας και της επιβίωσής μας, είναι αυτά που δεν εξαρτώνται μόνο από τη βούληση του πρωθυπουργού, με πρώτο την υπαρκτή τουρκική απειλή σε όλο το εύρος αντιπαράθεσής της με τον Ελληνισμό, δεύτερο, το Σκοπιανό, τρίτο, τη σχέση με τους εταίρους και δανειστές μας και τέταρτο την παράνομη μετανάστευση. Η θεωρία εξημέρωσης του θηρίου απέτυχε παταγωδώς και τυχόν εξακολούθησή της αποτελεί πλέον κίνδυνο για τη χώρα. Θα πρέπει δε κάποτε να το παραδεχθεί και η Ντόρα, που θεωρεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις κτήμα της. Η Τουρκία, όπως τη νομίζει, είναι φαντασιακή, δεν υπάρχει. Το γενοκτόνο κράτος είναι εδώ.
Η χώρα πρέπει να διεκδικήσει τη θέση της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35, που θα μας δώσει ένα προβάδισμα αποτροπής και μπορεί να αναγεννήσει υγιώς τη θνήσκουσα αμυντική μας βιομηχανία, να επιδιώξουμε δεσμευτική στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και ελληνική βάση να υποκαταστήσει το Ιντσιρλίκ με συγκεκριμένα ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ για τα εθνικά συμφέροντα σε Κύπρο και Αιγαίο, παράλληλα με κινητοποίηση των εταίρων, π.χ. Ιταλίας, Γαλλίας, που έχουν εταιρίες με συμβατικά δικαιώματα στην κυπριακή ΑΟΖ. Παράλληλα απαιτούνται αύξηση της στρατιωτικής θητείας και νέα εξοπλιστικά προγράμματα.
Η θέση της κυβέρνησης στο Σκοπιανό είναι γνωστή. Βολεύτηκε πίσω από το κουρελόχαρτο του ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρόκειται να καταγγείλει τίποτα. Το νέο Μαξίμου θέλει νηνεμία κι αφοσίωση στην οικονομία. Κι αν αυτό είναι εφικτό με ανύπαρκτα στρατιωτικά Σκόπια, δεν είναι το ίδιο με την Τουρκία, μπορεί με μια κίνηση να θέσει σκληρά διλήμματα, τα οποία δεν θα απαντήσουν άλλοι για μας. Ευημερία χωρίς εθνική ελευθερία, ως δορυφόρος, δεν υπάρχει.
Ήδη το κράτος συμμορία, ο μεγάλος δουλέμπορος, κατήγγειλε τη συμφωνία επανεισδοχής μεταναστών και συνεχίζει να απειλεί όλη την Ευρώπη με μια πλημμυρίδα μουσουλμάνων. Σε αυτά θα κριθεί η νέα κυβέρνηση και έχει την ευκαιρία ο πρωθυπουργός να εκπλήξει κι άλλο όλους σε όλα. Το επιβάλλει το εθνικό συμφέρον.
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
www.neadexia.gr
