Η απόφαση για περιορισμό των συναθροίσεων σε επίπεδο…ομάδας μπάσκετ δεν προδίδει κυβερνητική πυγμή. Αδυναμία φανερώνει.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Και ουσιαστική ανικανότητα να απομονωθούν μερικές εκατοντάδες αλητών, που είναι βέβαιο πως ευκαιρία ζητούν για να κατεβάσουν τζαμαρίες και να σπάσουν αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας.
Η σχετική διάταξη, εκτός από υπερβολική, είναι πιθανότατα και αντισυνταγματική. Αλλά δεν είμαστε εμείς που θα το κρίνουμε αυτό. Και μέχρι αυτό να συμβεί οφείλουμε να συμμορφωθούμε. Ενα από τα πιο εκνευριστικά φαινόμενα στη χώρα που ζούμε είναι η επιλεκτική ανυπακοή στους νόμους. Υπερβολικούς ή μη. Κάποιες κατηγορίες πολιτών, τάχα μου αναξιοπαθούντες, πολύχρωμοι δικαιωματιστές, ιδεολογικοί «αγωνιστές» ή απλώς… ζόρικοι, θέτουν εαυτούς υπεράνω των νόμων. Και αντί να τους αντικρούσουν θεσμικά, αποφασίζουν απλά να τους αγνοήσουν. Περίοπτη θέση σε αυτή την ιδιότυπη «ανταρσία» έχει ένα μεγάλο τμήμα της λεγόμενης «Αριστεράς της Μεταπολίτευσης». Κυρίως αυτό που προέρχεται από το «απολιθωμένο» κομμουνιστικό κόμμα, αλλά και οι οργανώσεις της εξω-κοινοβουλευτικής πτέρυγας του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που στεγάζουν τους γνωστούς ταραξίες.
Το ότι ο πρωθυπουργός της χώρας αποφάσισε, έστω και στα μισά της θητείας του, να ασχοληθεί επιτέλους με αυτή την απεχθή και κοινωνικά βλαπτική «ασυλία» της Αριστεράς είναι θετικό. Το ότι επέλεξε βεβαίως ως αφορμή τα μέτρα για την πανδημία, γύρω από τα οποία επιδεικνύει πρωτοφανή ζήλο, μας κάνει να διερωτόμαστε αν στην απόφασή του αυτή υπερίσχυσε η υγιής αντίληψη περί ισονομίας ή η εμμονική προσήλωσή του στον υγειονομικό στόχο που τον κάνει να καταφεύγει ακόμη και σε ακρότητες. Το κίνητρο πίσω από την αλλαγή στάσης του κυρίου Μητσοτάκη έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Τουλάχιστον για όσους τον ψήφισαν με τη σημαία της Ν.Δ. Είναι καλό να ξέρουμε αν αποφάσισε να αντικρούσει, σε ένα έστω πεδίο, την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, που της επιτρέπει να καταστρατηγεί νόμους, ή απλά πρόκειται για παροδικό σύμπτωμα του… πυρετού της μάχης για τον κορονοϊό.
Το ερώτημα θα απαντηθεί σύντομα. Γιατί η ασυλία της Αριστεράς δεν εξαντλείται στα «τρία λεπτά δημοσιότητας» που επιδιώκει αύριο ο Βαρουφάκης με τους αγωνιστικούς… θεατρινισμούς, ούτε στη συντροφική παρέλαση που προετοιμάζει το ΚΚΕ, με τα στρατιωτάκια του επαγγελματία επικεφαλής του. Ούτε βεβαίως στις ζαρντινιέρες του Μπακογιάννη, που θα ξηλώσουν οι μπαχαλάκηδες. Είναι ένα πολύ ευρύτερο φαινόμενο που εκτείνεται από τα πανεπιστήμια με την τρομοκρατία φοιτητών και καθηγητών έως ευρύτερους κλάδους του Δημοσίου με τον γνωστό… τραμπουκο-συνδικαλισμό.
Θα φανεί, λοιπόν, αν ο Μητσοτάκης αποφάσισε να σπάσει το απόστημα, αρχής γενομένης από αύριο, στην Επέτειο του Πολυτεχνείου, έστω και με τον, ολοκληρωτικής εμπνεύσεως, νόμο περί συναθροίσεων. Ολοκληρωτικής εμπνεύσεως ήταν και η κατάργηση των παρελάσεων, το σφράγισμα των εκκλησιών και πολλά άλλα. Ίσως τα μέτρα επιβάλλονται από τις έκτακτες συνθήκες, ίσως και όχι. Όμως δεν υπάρχουν εθνικές επέτειοι «δύο ταχυτήτων», αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι «αγωνιστές» της Αριστεράς. Όπως απαγορεύτηκαν οι παρελάσεις για το Επος του ’40, χωρίς καν να έχει επιβληθεί ακόμη lockdown, έτσι απαγορεύτηκε και η πορεία του Πολυτεχνείου. Υπερβάλλοντα ζήλο θέλετε να το πείτε; Κουτοπονηριά του Μητσοτάκη για να συνδυάσει το… τερπνόν μετά του ωφελίμου; Πιθανό. Αλλά οι νόμοι είναι για όλους. Τελεία και παύλα. Και η κυβέρνηση καλείται να δείξει αύριο ότι το εννοεί.
