«Για τους ανθρώπους που ποθούν τη δύναμη, η παρακμή είναι μέσον. Επιθυμούν ζωηρώς να νοσήσουν την ανθρωπότητα και να ανατρέψουν τις έννοιες του Καλού και του Κακού, του Αληθούς και του Ψευδούς»
Φρ. Νίτσε, «Ο Αντίχριστος»
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Βιώνουμε πρωτόφαντα γεγονότα, διά τα οποία τα μέχρι τούδε επιστημονικά εργαλεία της μετανεωτερικότητας ωχριούν εις το να ερμηνεύσουμε συλλήβδην τη βίαιη εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία καταλύει πάσα έννοια δικαίου, συντεταγμένου κράτους και νομικού πολιτισμού.
Η κατάλυση της συνταγματικής νομιμότητας καθίσταται κατάφωρη, όταν αντιθεσμικά η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, εν άλλοις λόγοις η ανεξάρτητος δικαστική Αρχή κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος, παρενέβη ευθέως, διά ανακοινώσεώς της, περί της αντισυνταγματικότητας της απαγορεύσεως των συναθροίσεων εν όψει της επετείου της εορτής του Πολυτεχνείου: Πόθεν προβλέπεται η δικαιοδοσία της δικαστικής και εισαγγελικής Αρχής να παρεμβαίνει διά πολιτικές εκδηλώσεις; Παρομοίως, βιώσαμε την κατάδηλη και εκκωφαντική αδράνεια της Αστυνομίας και της Πολιτείας να ανέχονται μονομερώς τα «αριστερά» κόμματα να ποδοπατούν τη νομιμότητα και την απόφαση του ΣτΕ περί της αντισυνταγματικότητας των συναθροίσεων, χάριν της επιτακτικής προτεραιότητας προστασίας της δημόσιας υγείας. Η ψευδεπίγραφη εν Ελλάδι –υποζύγιο της παγκοσμιοποιήσεως– Αριστερά όμως, αποδεικνύοντας εμπράκτως τη σταλινική καταγωγή της, αψήφησε τις απαγορεύσεις αθέτησε δολίως και με υπερχειλίζουσα ιταμότητα τη νομιμότητα πραγματοποιώντας πορεία.
Περαιτέρω, οράμε την επελαύνουσα ποινικοποίηση της στοιχειώδους ελευθερίας των στοχασμών διά της οιονεί «αστυνομίας» διαρκούς ελέγχου της σκέψεως, ήτοι καθεστωτικοί μηχανισμοί οι οποίοι διαβιβάζουν κατά συρροήν επικριτικά δήθεν κείμενα κατά της εξουσίας προς την Εισαγγελία, διά της ασκήσεως ποινικής διώξεως εις βάρος των γραφόντων, πρακτικές εν ολίγοις και μετερχόμενες μέθοδοι οι οποίες υποσκάπτουν εκ βάθρων τα δημοκρατικά θεμέλια. Είναι πρόδηλο ότι διά της ως άνω τακτικής καταλύονται προδήλως το άρθρο 14, παράγραφος 1 του Συντάγματος, καθώς και το άρθρο 10, παράγραφος 1 της ΕΣΔΑ, ήτοι συνταγματικής περιωπής εγγυήσεις, άρα υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις υπέρ της ελευθερίας του λόγου.
Το κράτος, ως το πάλαι ποτέ πεφυσιωμένο σιδηρούν παραπέτασμα, διά του συγχρόνου εργαλείου της λογοκρισίας και της συνακολούθου, αιτιωδώς, φαλκίδευσης της ελευθερίας απόψεων, ήτοι διά του άρθρου 191 του Π.Κ. -περί διασποράς ψευδών ειδήσεων- αλλά και του άρθρου 285 του Π.Κ. -παραβίαση μέτρων διά την πρόληψη ασθενειών-, εξαπολύει, εν είδει βιομηχανίας, σωρεία μηνύσεων αδιακρίτως, ίνα πατάξει τον πλουραλισμό απόψεων. Οι ποινικές διώξεις συνιστούν το σύγχρονο προκρούστειο «πιστοποιητικό φρονημάτων», διά του οποίου ο υγιώς αντιρρησίας στιγματίζεται και λοιδορείται.
Περαιώνων, συνελόντι ειπείν, ποιο ανώτατο δικαιοδοτικό όργανο θα ευρεθεί, τηρών το Σύνταγμα περί της ισοτιμίας έναντι του Νόμου, να ασκήσει ποινική δίωξη κατά των φυσικών αυτουργών διά τα έκνομα επισυμβάντα της απροσκόπτου πορείας κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου, εις βάρος του πολύπαθου, εγκλεισμένου, καθημαγμένου ελληνικού λαού;
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
