Το πραγματικό πρόβλημα μιας χώρας και των πολιτών της δεν είναι να έχουν «προβληματική» ή ακόμη και ανίκανη κυβέρνηση, αλλά να συνδυάζεται τούτο με… ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Γιατί δίχως πραγματικό έλεγχο της εξουσίας εκείνη λειτουργεί ασύστολα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Στην περίπτωσή μας, δυστυχώς, έχουμε πέσει στην «κέντα». Δεν μας φτάνει ότι έχουμε μια κυβέρνηση η οποία τις μονές μέρες λέει «αβγά», τις ζυγές «καλάθια» και τα Σαββατοκύριακα παίρνει… ρεπό, αλλά διαθέτουμε αντιπολίτευση η οποία «υφίσταται» μόνο στα λόγια.
Το «σκορποχώρι ΣΥΡΙΖΑ» μετά τις εκλογές του 2019 είναι πραγματικά μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση για τη χώρα. Σε συνδυασμό με την ουσιαστική ανυπαρξία τού πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, απουσιάζει μια πραγματική «κεντρώα» ή «κεντροαριστερά» αντιπολίτευση η οποία θα μπορεί καθημερινά να φέρνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη προ των ευθυνών του. Να τον «κολλάει» στον τοίχο ουσιαστικά, όχι επικοινωνιακά. Εκεί άλλωστε δεν μπορεί να το πράξει, αφού η Νέα Δημοκρατία κάνει πάρτι στη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ. Οπως μου έλεγε χαρακτηριστικά ένας φίλος, ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει παρεάκι το οποίο πιστεύει ότι τα προβλήματα λύνονται αν μαζευτούμε στο καφενείο, πιούμε μερικά τσίπουρα, ανταλλάξουμε αριστερά τσιτάτα, ρίξουμε πέντε τσακωμούς και μετά πάμε στα σπίτια μας με τη συνείδηση ήσυχη ότι έχουμε επιτελέσει το καθήκον μας! Μπούρδες «συντρόφων», με δυο λόγια…
Τι απομένει λοιπόν; Να κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση η ίδια η… Νέα Δημοκρατία. Στην προκειμένη περίπτωση ο Σαμαράς. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο πρώην πρωθυπουργός το έχει χρόνια το «κουσούρι». Από τότε που είχε ρίξει τον πατέρα Μητσοτάκη.
Δεν ξέρουμε αν θα προσπαθήσει να πράξει το ίδιο και τώρα – άλλωστε οι εποχές είναι διαφορετικές. Το κυριότερο είναι ότι τότε υπήρχε ΠΑΣΟΚ με Παπανδρέου ενώ τώρα υπάρχει ένα περιφερόμενο «μπουλούκι» που τη μια λέει ότι κάνει αντιπολίτευση και την επομένη ψάχνει να βρει προτάσεις… διάλυσης και επανασυγκρότησης!
Ο Σαμαράς λοιπόν εξαπέλυσε την επίθεσή του στον Μητσοτάκη μέσω συνέντευξης στην «Καθημερινή». Κάτι που προφανώς προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη δυναμική στο «ντου» του πρώην πρωθυπουργού.
Προτού όμως προχωρήσουμε στη γρήγορη κρίση ότι «Ο Σαμαράς το έχει ξανακάνει», ότι «δεν έχει χωνέψει πως βρέθηκε εκτός εξουσίας και δεν μπορεί να βλέπει τον Κυριάκο πρωθυπουργό», ας δούμε την ουσία των λεγομένων του.
Έχει δίκιο που του επιτίθεται για το θέμα του διαλόγου με την Τουρκία και κυρίως με την προοπτική ο δρόμος να οδηγήσει στη Χάγη; Προφανώς ναι. Αν οι δύο χώρες πάνε στη Χάγη, τότε είναι δεδομένο ότι στο τραπέζι θα μπουν τα πάντα. Όχι μόνο αυτά που θέλει η ελληνική πλευρά. Οπότε θα ανοίξουν ζητήματα που για τη χώρα μας έχουν κλείσει με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Με ποια λογική, λοιπόν, θα απεμπολήσεις τα θεσμικά θεμέλιά σου ως χώρα;
Έχει δίκιο ο Σαμαράς που του επιτίθεται λέγοντας ότι προσερχόμενος σε διάλογο ουσιαστικά ακυρώνεις κάθε συζήτηση για κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας; Προφανέστατα ναι. Τι θα πεις, μετά το ναυάγιο των συνομιλιών, στους εταίρους σου και στη διεθνή κοινότητα; «Επειδή εμείς δεν τα βρήκαμε, αν και συζητήσαμε, τώρα τιμωρήστε εσείς την Τουρκία»; Δεν είναι σοβαρά πράγματα…
Και πάμε στο τελευταίο. Ο Σαμαράς επιτίθεται στον Μητσοτάκη και για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Άδικο έχει; Μιλάμε για τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα που έχει γνωρίσει η ελληνική πολιτική σκηνή. Ο Μητσοτάκης εξελέγη πρωθυπουργός με αυτή ως σημαία -«Προδοτική» τη χαρακτήριζε-, αλλά μετά έγινε ολυμπιονίκης στο τραμπολίνο! Η συμφωνία έγινε «ιστορική», ενώ άκουσε τον Ζάεφ να λέει στην Αθήνα ότι «έδωσε μάχες για τη χώρα μου»!
Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο «ποιος τα λέει» ή ποιος είναι ο σκοπός του, αλλά και τι «λέει». Αν δηλαδή είναι ορθά.
Και επειδή ο Σαμαράς λογικά χαρακτηρίζει «κωμική» την αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό πως αν -και όταν και εφόσον- «πέσει» η Νέα Δημοκρατία από την κυβέρνηση, θα την έχει ρίξει η ίδια η Νέα Δημοκρατία!
