Μια πρώτη και πολύ εύκολη απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι ότι δεν υπάρχει κανείς για να αμφισβητήσει εμπράκτως τη σοβαρότητα αλλά και την ισχύ της γειτονικής χώρας.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Οι εχθροί της είναι λίγοι, μικροί και αδύναμοι, στην περίπτωση δε της Ελλάδας και κατεξοχήν… ασόβαροι. Πώς, αλλιώς, μπορεί να χαρακτηριστεί κράτος που αντιμετωπίζει με όρους… lifestyle την υποχρέωση συλλογικής μνήμης για την ίδια την αιτία της ύπαρξής του; Και διορίζει πρωθιέρεια των εορτασμών για την Παλιγγενεσία μια ανέμελη κυρία του διεθνούς τζετ σετ, που θυμίζει τον Μάικλ Τζάκσον έπειτα από τα πολλά… ρεκτιφιέ;
Η σοβαρότητα, λοιπόν, της Τουρκίας ενισχύεται ίσως και υπερπροβάλλεται εξαιτίας της ανυπαρξίας των αντιπάλων της, αλλά και της πλήρους έλλειψης σοβαρότητας στις τάξεις των σύγχρονων Ελλήνων ηγετών.
Πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε, βέβαια, με απογοήτευση, ίσως και με κάποια πικρία, γιατί ο ξένος παράγοντας αποφεύγει να «τζαρτζαριστεί» με την Τουρκία του Ερντογάν ακόμη και όταν η γειτονική χώρα τον φτύνει κατάμουτρα. Η απάντηση είναι κι εδώ απλή. Από έναν τέτοιο καβγά θα φύγουν όλοι… μωλωπισμένοι. Επομένως και οι μεγάλοι του πλανήτη τον αποφεύγουν μέχρι νεωτέρας.
Οι Ευρωπαίοι δεν θίγονται άμεσα από τα «καουμποϊλίκια» του Ερντογάν και κάνουν τα στραβά μάτια, γιατί δεν έχουν καμία όρεξη να καθαρίσουν την μπουγάδα στην Κύπρο, έστω κι αν διακυβεύονται οικονομικά συμφέροντα εταιριών τους. Ομως οι Αμερικανοί που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όταν προκύπτουν ζητήματα που αφορούν τη δική τους εθνική ασφάλεια πώς και κάνουν μια τέτοια κραυγαλέα εξαίρεση;
Είναι μήπως θέμα Τραμπ; Αποφεύγει να φέρει τα πράγματα στα άκρα με τους Ρώσους, γιατί υπάρχει η απειλή του Ιράν; Σχεδιάζει μπίζνες δισεκατομμυρίων ο πολυπράγμων γαμπρός του με τον άλλον γαμπρό του «σουλτάνου» και δεν θέλουν αχρείαστες αναταράξεις;
Η απάντηση κι εδώ είναι δυστυχώς πολύ πιο απλή. Και δεν έχει σχέση με πρόσωπα ή ατομικές επιδιώξεις. Οι Ευρωπαίοι και πρωτίστως οι Γερμανοί παραβλέπουν όλες τις προκλήσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο, επειδή είναι κατά βάση προκατειλημμένοι υπέρ της Αγκυρας, δηλαδή παραδοσιακά φιλότουρκοι, και οι Αμερικανοί δεν «ακουμπιούνται» με την Τουρκία επειδή αποδίδουν σε αυτήν τεράστια γεωστρατηγική αξία. Ισως και πολύ μεγαλύτερη από όση πραγματικά διαθέτει.
Είναι βαθιά ριζωμένη πεποίθηση στην κεντρική διοίκηση, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στο Πεντάγωνο και το Ανώτατο Συμβούλιο Ασφαλείας ότι δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να ισοσκελίσει μια πιθανή απώλεια της Τουρκίας από το αμερικανικό δίχτυ επιρροής. Και, δευτερευόντως, δεν υπάρχει υποκατάστατο της τουρκικής συνεισφοράς στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ
Δεν τα λέει ο Τραμπ αυτά. Αν ήταν στο χέρι του, άλλωστε, θα έστελνε το ΝΑΤΟ στα αζήτητα, γιατί ο ίδιος βλέπει την παγκόσμια απειλή στο ριζοσπαστικό Ισλάμ και όχι στη Ρωσία του Πούτιν. Αυτοί, αντιθέτως, που αποθεώνουν τη στρατηγική αξία της γειτονικής χώρας είναι οι κατεξοχήν ρωσοφοβικοί της αμερικανικής πολιτικής σκηνής. Εκείνοι που υπονόμευσαν την προσέγγιση Ουάσινγκτον – Μόσχας, προσπαθώντας να βγάλουν τον Τραμπ… πεκινουά του Κρεμλίνου.
Η θεωρητική σχολή της «τουρκολαγνείας», πάντα με την επίκληση του ρωσικού κινδύνου, είναι δυστυχώς εξαιρετικά διαδεδομένη στις τάξεις του αμερικανικού διπλωματικού σώματος και των ενόπλων δυνάμεων.
Την εκφράζει ανάγλυφα ένας άνθρωπος της προηγούμενης φρουράς, πολύ κοντά στην οικογένεια Κλίντον, ο ναύαρχος ελληνικής καταγωγής (ο παππούς του έφυγε κυνηγημένος από τη Μικρασία το ’22), αλλά αποκλειστικά αμερικανικής συνείδησης, Τζέιμς Σταυρίδης, που έχει εξελιχθεί στον μεγαλύτερο υμνητή της στρατηγικής αξίας της Τουρκίας. Πρόσφατα, «ξαναχτύπησε» με εκτενές άρθρο στο Bloomberg λέγοντας, ούτω λίγο ούτε πολύ, πως η Αμερική είναι κατ’ ουσίαν υποχρεωμένη να ανεχτεί οποιοδήποτε καπρίτσιο του Ερντογάν γιατί απλούστατα δεν μπορεί να κάνει χωρίς την Τουρκία. Είναι πραγματικά αηδιαστική η επιχειρηματολογία του Σταυρίδη για λογαριασμό των Τούρκων, παραπέμποντας σε έμμισθο προπαγανδιστή ή σε επαγγελματία φιλότουρκο και δεν έχω σκοπό να σας κουράσω αναπαράγοντας τα βασικά της σημεία.
Είναι όμως ενδεικτικό της σοβαρότητας της Τουρκίας ότι διαθέτει φανατικούς απολογητές σε τόσο κομβικές διεθνείς θέσεις και την ίδια ώρα αποκαλυπτικό της έλλειψης σοβαρότητας, αλλά και της δουλοπρέπειας των Ελλήνων πολιτικών οι τεμενάδες, οι προσκλήσεις καθώς και το διαρκές γλείψιμο στον ίδιο Αμερικανό ναύαρχο, μόνο και μόνο επειδή έφτασε ψηλά στην ιεραρχία του αμερικανικού στόλου και τυγχάνει να φέρει ελληνικό επίθετο.
Ομως σε τελική ανάλυση εκείνο το στοιχείο που κάνει τους πάντες να παίρνουν σοβαρά την Τουρκία και τον Ερντογάν είναι ότι αυτά που λένε τα κάνουν και δεν χαμπαριάζουν από προειδοποιήσεις και απειλές, απ’ όσο ψηλά κι αν αυτές εκπορεύονται.
Εκτός από σοβαρότητα, οι γείτονες για πρώτη φορά χτίζουν και αξιοπιστία. Δεν έκαναν πίσω με τους ρωσικούς πυραύλους σε αντίθεση με την Ελλάδα που συνέστησε στην Κύπρο να παραγγείλει τους S-300 κι όταν είδε τα δύσκολα, τους έστειλε για τουρισμό στην Κρήτη.
