Ηθοποιός σημαίνει φως» έγραψε ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις το 1962 και το ερμήνευσε ένας από τους διαχρονικούς «φάρους» του ελληνικού θεάτρου, ο μέγιστος Δημήτρης Χορν.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Μέσα σε ένα συναρπαστικό μείγμα στίχων, μουσικής και ερμηνείας, οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες σκιαγράφησαν ολόκληρη την εικόνα που περιλαμβάνει παραγωγή και γενναίο χάρισμα πολιτισμού ολόκληρων αιώνων. Αλλά ταυτόχρονα και τον αγώνα επιβίωσης, τις δύσκολες συνθήκες, τον πόνο που κρύβεται στη μάχη κάθε υπηρέτη της τέχνης, ώστε να αναδειχθεί το «φως».
Γενιές μεγάλωσαν με τούτο τον ύμνο. Γενιές έκλιναν το γόνυ και υποκλίθηκαν μπροστά στο μεγαλείο του ελληνικού θεάτρου και των σπουδαίων ανθρώπων του.
Και άλλες τόσες γενιές ηθοποιών πάλεψαν με τα κύματα όχι για να βιώσουν αναγνωρισιμότητα και γκλαμουριά, όχι για να γίνουν ο επώνυμος «κύριος τάδε», που θα τον δείχνουν στον δρόμο και θα τον υποδέχονται με δέος στα πολυτελή εστιατόρια, αλλά για να υπηρετήσουν το πιο υψηλό ιδανικό τους: την τέχνη!
Τούτη η γενναιόδωρη προσφορά πολιτισμού από χιλιάδες ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν γέμισαν πλούτη και πολλοί έζησαν και πέθαναν «στην ψάθα», είναι το «φως» που μπαίνει στα σπίτια μας είτε από το σανίδι του θεάτρου είτε από το πανί του κινηματογράφου ή από το κουτί της τηλεόρασης εδώ και πολλές δεκαετίες.
Είναι εκείνοι που μας κάνουν να κλαίμε, να γελάμε, να νοσταλγούμε, να προβληματιζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να γινόμαστε ένα με τον πρωταγωνιστή, να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας πίσω από μια ιστορία, να δουλεύουμε τα συναισθήματα που έχουμε μέσα μας.
«Ηθοποιός σημαίνει φως», γιατί φωτίζει την ψυχή, το μυαλό, τα σωθικά μας. Γιατί μας φέρνει μπροστά στον καθρέφτη της ύπαρξης. Και αυτός ο καθρέφτης τα έχει όλα!
Ηθοποιός θα σημαίνει «φως» και αύριο και μεθαύριο και όσο θα υπάρχει ανθρωπότητα για να εκφράζει τις χαρές και τους πόνους της, για να μεταφέρει από γενιά σε γενιά τους στεναγμούς, τους λυγμούς και τις χαρές της.
«Θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ’ άσπρο πανί κι ένα πουλί,
άσπρο πουλί, που θα καλεί τ’ άλλο πουλί,
το μαύρο πουλί.
Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!»
Έτσι ακριβώς όπως το γέννησε το μυαλό του Χατζιδάκι και μας το κληροδότησε η φωνή του Χορν…
Μην «τσουβαλιάζετε», λοιπόν, όλους αυτούς τους χιλιάδες αγωνιστές του πολιτισμού με κάποιους ελάχιστους που έριξαν στο θέατρο ένα «μαύρο σεντόνι». Για κάθε Λιγνάδη υπάρχουν -και θα υπάρχουν-, αντίθετα, χιλιάδες άλλοι ΚΥΡΙΟΙ και ΚΥΡΙΕΣ. Ανθρωποι με το Α κεφαλαίο και, ταυτόχρονα, σπουδαίοι ή ακόμα και μέτριοι ηθοποιοί.
Μα, πάνω απ’ όλα, άνθρωποι που μπορούν να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά και να διαφημίζουν με το ήθος και την ευπρέπειά τους τη διαχρονική γέφυρα πολιτισμού.
Το «σκοτάδι των ολίγων» θα το κρίνει η Δικαιοσύνη. Ήδη όμως το έκρινε η ελληνική κοινωνία καθώς και η ίδια η οικογένεια των Ελλήνων ηθοποιών. Και (τους) έριξε την αυλαία που τους αξίζει.
Η ίδια κοινωνία που θα συνεχίσει να υπερασπίζεται το «Ηθοποιός σημαίνει φως» και να τιμά όλους τους πραγματικούς εκφραστές του!
