Ας μη σταθώ στο ότι, ανήμερα στην εθνική επέτειο, 200 χρόνια δηλαδή έπειτα από τη μεγαλύτερη στιγμή του έθνους στη νεότερη Ιστορία του, ο Μητσοτάκης μιλούσε πάλι για τα εμβόλια, η κυρία Πρόεδρος με τον ταλαίπωρο «σύντροφο» διάβαζε σταυροπόδι στην πλαστική καρέκλα τον «κατάλογο» της παρέλασης, λες και ξεφύλλιζε το μενού στο Αμπρεβουάρ, και η ανεκδιήγητη Γιάννα, κανονική «Μπουλουμπίνα» που θα έλεγε κι ο Κάρολος, «καρναβαλιζόταν» με καθυστέρηση λίγων ημερών. Δυστυχώς, «έξις δευτέρα φύσις». Αυτούς έχουμε να μας εκπροσωπούν και αυτούς λουζόμαστε.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Πάμε όμως και στα σοβαρά αυτής της 25ης Μαρτίου. Ανήμερα λοιπόν μιας επετείου γενικού ξεσηκωμού απέναντι στον προαιώνιο εχθρό που μας είχε σκλαβώσει, η σύγχρονη Ελλάδα συνυπέγραψε τη «θετική ατζέντα ανταμοιβής» (γιατί περί αυτού πρόκειται) μιας αναθεωρητικής Τουρκίας, που θέλει να μας πάρει κι αυτά που καταφέραμε να λυτρώσουμε με το αίμα των προγόνων μας.
Αυτή τη φορά δεν θα «ψειρίσω» τις λέξεις στα κείμενα συμπερασμάτων της ευρωπαϊκής συνόδου για να δω τι πήραμε και τι χάσαμε. Πώς το «κακό προσχέδιο» έγινε «καλούτσικο». Ούτε, όμως, γιατί οι θετικές αναφορές περί «παράνομων γεωτρήσεων» στο «κακό» προσχέδιο έγιναν χλιαρές αναφορές περί «μονομερών προκλήσεων» στο «καλούτσικο» τελικό ανακοινωθέν.
Δεν θα μπω στη διαδικασία ανακάλυψης ελαφρυντικών για μια πολιτική σύγχρονου ραγιαδισμού. Η πικρή αλήθεια είναι ότι μόνο χάσαμε. Από τα αποδυτήρια. Τελεία και παύλα. Τα «ναι μεν, αλλά», «καρότο και μαστίγιο», «περιμένουν οι κυρώσεις στη γωνία» και οι ενστάσεις, που κατά φαντασία προέβαλε η ελληνική πλευρά (ό,τι έκανε το έκανε με τις μικρές της δυνάμεις η Κύπρος), είναι φαιδρές επινοήσεις. Από αυτές που σερβίρει ο Σκάι σε αληθινούς ψεκασμένους με την… κολόνια του σύγχρονου Μωυσή.
Η Τουρκία, να είστε σίγουροι, θα έπαιρνε και ένα μεγάλο «μπράβο», αν ο Ερντογάν δεν είχε κάνει το λάθος να προσβάλει το απανταχού φεμινιστικό κίνημα, ερεθίζοντας τα ανακλαστικά Αμερικανών και Κεντροευρωπαίων για ένα θέμα σοβαρό μεν, που καμία σχέση δεν έχει όμως με την Ελλάδα. Το στοιχείο αυτό ήταν εκείνο που βάρυνε, ώστε μαζί με τα καλωσορίσματα να υπάρχει και μια προειδοποίηση για τυχόν «ξεστράτισμα». Στον «δικαιωματισμό» επικεντρώνονται οι Ευρωπαίοι. Και πολύ δευτερευόντως στο πόσο βαθιά μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα εισχωρεί το «Oruc Reis». Η καγκελάριος, άλλωστε, ήταν σαφής: «Μας στενοχωρεί η αποχώρηση από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά, από την άλλη, η Τουρκία έχει κάνει σπουδαία βήματα στην ανατολική Μεσόγειο…»
Καταλάβατε; Και αυτά θα συνεχίσουμε να παθαίνουμε όσο αυτοπαγιδευόμαστε στη γερμανική συνταγή «κατευνασμού» του Ερντογάν. Να του λέμε «μπράβο» επειδή, πριν από κάθε Συμβούλιο Κορυφής, τραβάει τις μαούνες του στη στεριά για καλαφάτισμα και, έπειτα, αρχίζει πάλι να τις βγάζει βόλτα στο Αιγαίο.
Ο Μητσοτάκης έχει εδώ και καιρό παρασύρει τη χώρα μας σε μια λογική εθνικού μαζοχισμού, τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ, που του υπαγορεύει να επιβραβεύει τους Τούρκους καταπατητές όσο στέκονται με το μισό πόδι έξω από την αυλή μας. Οταν απλώσουν ξανά την αρίδα τους, αρχίζει να μυξοκλαίει και να παρακαλάει άλλους να του καθαρίσουν την μπουγάδα. Και ξέρετε τότε τι συμβαίνει; Δεν τον παίρνει απολύτως κανένας στα σοβαρά. Μοιάζει με τον τσοπάνη που κάθε λίγο και λιγάκι ξεσηκώνει το χωριό για τον λύκο-φάντασμα και, όταν αυτός μπουκάρει τελικά στο μαντρί, ουδείς συγκινείται. Έτσι ακριβώς θα συμβεί και με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Ο Ερντογάν θα έχει κατασπαράξει το μισό κοπάδι κι οι ξένοι θα του λένε «στάσου, βρε παιδί μου… Εσύ δεν μας έλεγες ότι έχει μαζευτεί; Ο υπουργός σου δεν έπινε καφέ με τον καρντάση του στην Κωνσταντινούπολη; Οταν τα κουβεντιάζαμε στα συμβούλια, γιατί δεν μας προειδοποίησες. Τι ακριβώς συνέβη; Δεν μπορεί, είναι στραβόξυλο ο Τούρκος, αλλά κάτι θα κάνατε κι εσείς για να τον προκαλέσετε…».
Αυτή θα είναι η τύχη μας με τη φοβική, ενδοτική και πέρα για πέρα αντιπαραγωγική πολιτική του Μητσοτάκη απέναντι στους Τούρκους.
Αντί η Ελλάδα να έχει βγει στα κάγκελα εδώ και χρόνια, καταγγέλλοντας ότι έχει να παλέψει με έναν τρελό που από λεπτό σε λεπτό είναι έτοιμος να προκαλέσει πόλεμο, αμφισβητώντας εμπράκτως την εδαφική μας ακεραιότητα, έχει μπει στη λογική μιας αναγκαστικής συνδιαλλαγής με τον εχθρό. Τον επιβραβεύει κιόλας για τα διαστήματα «ύφεσης» από τις παραβατικές του δραστηριότητες.
Θα ήθελα πραγματικά κάποιος να μου εξηγήσει το εξής: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει «θετική ατζέντα» στο τραπέζι, όταν υφίσταται ολοζώντανη η απειλή πολέμου σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει νόμιμο κυριαρχικό δικαίωμά της; Πώς είναι δυνατόν να απειλείται κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι εταίροι να πριμοδοτούν τον εχθρό του; Και, πάνω απ’ όλα, πώς γίνεται να συναινεί το ίδιο το απειλούμενο κράτος στο πρόγραμμα «ανταμοιβής»; Βρίσκετε κάποια λογική εσείς σε αυτό;
Προχθές, ο Σεμπάστιαν Κουρτζ, επικεφαλής μιας χώρας μικρότερης από τη δική μας, που όμως σέβεται τον εαυτό της, δεν χρωστάει και μάλλον διαθέτει πολιτικούς που δεν «χρωστάνε», κοντράρισε στα ίσα την ίδια τη Μέρκελ. Εβγαλε από την τσέπη το βέτο και μπλόκαρε την απόφαση για τη διανομή μιας έξτρα παρτίδας εμβολίων, επειδή θεώρησε ότι αδικείται η χώρα του. Το ίδιο και η Πολωνία.
Μάλιστα. Υπάρχει βέτο για τα εμβόλια, αλλά δεν υπάρχει βέτο όταν κινδυνεύεις να χάσεις ένα νησί. Ε, λοιπόν, κάτι δεν πάει καλά με τους δικούς μας πολιτικούς… Είτε πρέπει να κοιταχτεί ο Μητσοτάκης σε κάποιον ειδικό για να του τονώσει την αυτοπεποίθηση είτε εμείς πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα για τα αίτια αυτού του μαζοχιστικού ενδοτισμού. Είναι επειδή χρωστάμε; Ή, μήπως, επειδή «χρωστάει»;
