Από το 1999 έως σήμερα έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια. Και από το 1996, που η Ελλάς απεδέχθη την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της στα Ιμια από τους Τούρκους, 25 χρόνια.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Τουλάχιστον δύο γενιές νέων Ελλήνων δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τι συζητάμε κάθε φορά που ανοίγει θέμα συζήτησης για τις «συνοριακές διαφορές και τα συναφή θέματα» που αναγνώρισε η κυβέρνηση Σημίτη στο Ελσίνκι ή για «τα νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» που αποδέχθηκε ο πρώην πρωθυπουργός στη Μαδρίτη, κατ’ απαίτησιν της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ (όπως αποκαλύπτει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη διήγησή του στον Αλέξη Παπαχελά).
Για τις νέες γενιές, τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα είναι τόσο μακρινά όσο για τη δική μας -πιτσιρικάδες ήμασταν- η τραγωδία της Κύπρου και η αποκατάσταση της δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Με την πάροδο του χρόνου φθίνει, άλλωστε, και η μνήμη των πρωταγωνιστών. Ο ίδιος ο Σημίτης στο άρθρο του στα «Νέα» για το Ελσίνκι υποστηρίζει ότι η παράδοση – παραλαβή του Μεγάρου Μαξίμου στον Κώστα Καραμανλή μετά τις εκλογές του 2004 έγινε παρουσία του υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη. Στο όνειρό του, ίσως!
Να θυμίσουμε, λοιπόν, τα γεγονότα: Τόσο η Μαδρίτη το 1997 όσο και το Ελσίνκι το 1999 ήταν η αναγνώριση -διά της υπογραφής της Ελλάδος- των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Έχω συζητήσει κατ’ επανάληψιν με τον 92χρονο σήμερα Πέτρο Μολυβιάτη -ο οποίος, σε αντίθεση με τον κύριο Σημίτη, θυμάται πολύ καλά τα πάντα- τις επιπτώσεις των συμφωνιών αυτών και με την άδειά του αποδίδω το νόημα των συνομιλιών μας. Δύο είναι οι αποφάσεις του Ελσίνκι που αφορούν την Ελλάδα: η πρώτη είναι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Επιτυχία μεν, αλλά συναρτάτο με την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν από την Κύπρο. Εάν αυτό δεν συνέβη τελικώς, κατά βάση οφείλεται στο δίδυμο Τάσσου Παπαδόπουλου – Κώστα Καραμανλή. Η δεύτερη αφορά την αναγνώριση της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην Ε.Ε., κάτι που η γείτων επεδίωκε από το 1963 και πέτυχε 36 χρόνια μετά, το 1999, επί κυβερνήσεως Σημίτη!
Όπως μου είπε σε ανύποπτο χρόνο ο Πέτρος Μολυβιάτης, «αυτή ήταν και η καλύτερη, αν όχι η μοναδική, ευκαιρία για την Ελλάδα να αποσπάσει ισχυρό αντάλλαγμα για να δώσει τη συγκατάθεσή της, όπως, π.χ., το αυτονόητο, ότι οι υποψήφιες χώρες θα σέβονται την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα των μελών της Ε.Ε.! Αντ’ αυτού η Ευρώπη -και η Ελλάδα βέβαια- κάλεσε την Τουρκία να φέρει εκείνη ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης τις διεκδικήσεις που προβάλλει εις βάρος της χώρας μας. Διότι αυτό συνέβη στο Ελσίνκι.
Αυτό αποδεικνύουν τα κείμενα. Αναγνωρίσαμε στην ουσία τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και της ζητήσαμε να επιτύχει τη δικαίωσή της διά της δικαστικής οδού». Αυτό βεβαίως δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη έτσι ξαφνικά. Το 1996, με την κρίση των Ιμίων, αναγνωρίσαμε για πρώτη φορά την αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας επί εδάφους της ελληνικής επικράτειας, αφού δεχθήκαμε ότι στο έδαφος των Ιμίων δεν θα υπάρχουν «ούτε στρατιώτες ούτε πλοία ούτε σημαίες» (no troops, no ships, no flags).
Το 1997, η Τουρκία αμφισβήτησε, με τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών», την κυριαρχία μας σε 100 νησιά και βραχονησίδες. Με το σύμφωνο Σημίτη – Ντεμιρέλ το καλοκαίρι του 1997, στη Μαδρίτη, η Ελλάς αναγνώρισε ότι «η Τουρκία έχει νόμιμα ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο, που έχουν μεγάλη σημασία για την εθνική ασφάλεια και κυριαρχία». Πρόκειται ουσιαστικά για μια στρατηγική η οποία είχε στόχο την ανατροπή του status quo στο Αιγαίο και την αναθεώρηση των Συνθηκών της Λωζάννης και των Παρισίων (1923-1947) προς όφελος της Αγκυρας. Ως αποκορύφωμα όλων αυτών ήρθε το Ελσίνκι, με το οποίο η Ευρώπη και η Ελλάδα του κυρίου Σημίτη κάλεσαν την Τουρκία να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τη χώρα μας εφ’ όλης της ύλης («επίλυση κάθε συνοριακής διαφοράς και συναφών θεμάτων») και στη συνέχεια να προσφύγει η Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να ζητήσει την ικανοποίηση όλων των διεκδικήσεών της εις βάρος της Ελλάδος. Όχι μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας που λέμε εμείς – όλα! Κυριαρχία νήσων, αποστρατιωτικοποίηση, εύρος χωρικών υδάτων, τα πάντα!
Όπως μου έλεγε ο κύριος Μολυβιάτης, «στην πράξη, η διπλωματική γλώσσα των κειμένων του Ελσίνκι σήμαινε ότι θα διαπραγματευόμασταν με την Τουρκία την εδαφική ακεραιότητα της χώρας -πόσα νησιά και βραχονησίδες θα δίναμε στην Τουρκία-, καθώς και τον αφοπλισμό μας στο Αιγαίο. Και, αν δεν τα δίναμε αυτά, καλούσαμε την Τουρκία να προσφύγει μονομερώς στη Χάγη για να τα διεκδικήσει εκεί».
Όλα αυτά βεβαίως, για τα οποία καμαρώνει σήμερα ο κύριος Σημίτης αντί να κρύβεται σε κάποιο σπήλαιο του Κορακοχωρίου, συνιστούσαν εγκατάλειψη πάγιων ελληνικών θέσεων όλων των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης περί επίλυσης της μίας και μόνης διαφοράς της υφαλοκρηπίδας. Ο κύριος Σημίτης ως πρωθυπουργός είχε τέσσερα χρόνια για να εφαρμόσει το Ελσίνκι, αλλά δεν το έκανε ποτέ, μολονότι στο παρασκήνιο συζητούσε με τους Αμερικανούς εθνικές παραχωρήσεις, όπως προκύπτει από τα απόρρητα τηλεγραφήματα Μπερνς.
Πόσο επικίνδυνο ήταν το Ελσίνκι το αποκάλυψε με μια απόφασή του και ένας υπουργός του κυρίου Σημίτη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το 2015 ως υπουργός Εξωτερικών διατύπωσε επιφύλαξη προς το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εις ό,τι αφορά τη δικαιοδοσία του για θέματα «που αφορούσαν την εθνική ασφάλεια και κυριαρχία της χώρας σε περίπτωση μονομερούς προσφυγής τρίτης χώρας στο δικαστήριο». Γιατί, όμως, νιώθει την ανάγκη να γράψει σήμερα βιβλίο ο κύριος Σημίτης για να φορτώσει στον Κώστα Καραμανλή τις αμαρτίες του, όταν ο ίδιος δεν τόλμησε να εφαρμόσει την επαίσχυντη συμφωνία που υπέγραψε μέχρι τέλους; Όχι μόνο για την υστεροφημία του.
Τη στιγμή που το Βερολίνο πιέζει την Ελλάδα να τα «βρει» με την Τουρκία και η Αμερική πιέζει, ο κύριος Σημίτης πασχίζει να τελειώσει τη δουλειά! Εκθέτοντας και τον εν ενεργεία διαπραγματευτή, πρέσβη Αποστολίδη, κείμενο του οποίου ζήτησε και συμπεριέλαβε στο βιβλίο του! Σε εποχές που έπρεπε να μένει σιωπηλός! Για ακόμη μία φορά θα απευθύνουμε έκκληση στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη: «Όχι» σε «Ελσίνκι 2»! Μη φορτωθεί η κεντροδεξιά παράταξη τις εθνικές αμαρτίες των εκσυγχρονιστών.
Αυτό που σχεδίασαν, αλλά δεν τόλμησαν να πάνε μέχρι τέλους, όπως σωστά παρατηρεί ο πρέσβης Μολυβιάτης, μην το φορτωθεί η μεγάλη κεντροδεξιά φιλελεύθερη παράταξη, κύριε πρωθυπουργέ! Αυτό που έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, να φορτώσει τα αδιέξοδά του στη Μικρασία στον σπουδαίο Δημήτριο Γούναρη, μην αφήσετε να το κάνει ο Σημίτης σε εσάς για τα αδιέξοδά του στο Αιγαίο, κύριε πρόεδρε. Το 1922 μάς δείχνει ποιες συνέπειες μπορεί να υποστεί όποιος αναλάβει, καλόπιστα ίσως, να φέρει σε πέρας τις αμαρτίες άλλων. Δεν θα δικαιώσει η Κεντροδεξιά τις ιστορικές αθλιότητες των εκσυγχρονιστών!
