Για, ρε παλικάρια του γκουβέρνου, ακούστε μια ιστορία γιομάτη πόνο, δάκρυα και, προς το παρόν τουλάχιστον, όχι αίμα.
- Από τον Χρήστο Μπολώση
Από τον Μάρτιο του 2020 έως σήμερα συμπληρώσαμε αισίως μόνον εμείς σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο συνολικώς εννιά μήνες σκληρή και αναποτελεσματική καραντίνα και βλέπουμε, με τα μυαλά που κουβαλάνε οι κυβερνώντες. Κλεισμένοι στο σπίτι εμείς και το αυτοκίνητο κλεισμένο στο πάρκινγκ. Πας να το βάλεις μπροστά και δεν παίρνει, που μακάρι να απευθύνει διάγγελμα ο κ. πρωθυπουργός.
Διότι σου λέει το μηχάνημα: «Με κυκλοφοράς, κύριε;» «Όχι». «Γιατί;» «Διότι έτσι γουστάρει το επιτελικό κράτος». «Α, έτσι; Ξηγήσου τώρα ένα κατοστάρικο για καινούργια μπαταρία, διότι η παλαιά ‘πόθανε». Αυτά σου ξηγιέται όμορφα κι ωραία το Ι.Χ. και εσύ βρίζεις σαν τον Βερέμη και ρίχνεις φάσκελα προς όλας τας κατευθύνσεις, με την ελπίδα ότι θα φτάσουν και στον πραγματικό αποδέκτη. Διότι έλα δω, ρε Χαρδαλιά, μπας και αισθάνεσαι λιγάκι υπεύθυνος; Εσείς, συμπολίτες μου; Από μπαταρία καλά;
