Η απρόσκοπτη επίσκεψη του Τούρκου υφυπουργού Εξωτερικών στην Ελλάδα, οι δηλώσεις του στη Θεσσαλονίκη και την Κομοτηνή, η απρόσκλητη και ελεύθερη δράση των Τούρκων πρακτόρων στην Ελλάδα, καθώς και οι υπερπτήσεις των τουρκικών αεροσκαφών υπεράνω των νήσων και του ελληνικού εδάφους δεν άπτονται των ελληνικών φοβικών συνδρόμων, όπως πολλές φορές επισημαίνεται λανθασμένα στον Τύπο, αλλά αντιθέτως συνιστούν μία παγιωμένη επικίνδυνη πολιτική θέση που απειλεί το έθνος.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Πράγματι, εάν τα ανωτέρω συνδυαστούν με την πολιτική ενθάρρυνση του ισλαμικού εποικισμού από όλα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», πλην των εθνικιστικών, καθώς και με την εντατικοποιημένη προσπάθεια αποελληνοποίησης που υλοποιεί η Ν.Δ., δηλαδή από το πολιτικό κόμμα που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει την ιδεολογία της ελληνικής αστικής τάξης, τότε εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα ότι το πολιτικό σύστημα έχει αναγάγει τη «φινλανδοποίηση» ως την κυρίαρχη ιδεολογία της χώρας, επιδιώκοντας ένα πολιτικό υβρίδιο γερμανικής και τουρκικής επιρροής, όπου οι στρατηγικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από αυτές τις δύο χώρες, επί τη βάσει των κοινών συμφερόντων τους.
Η ανωτέρω πολιτική θέση είναι απολύτως κατανοητή και λογικά εξηγήσιμη, εάν δεχτούμε ότι το πολιτικό σύστημα ενεργεί με γνώμονα τα προσωπικά του συμφέροντα, επειδή η χώρα λειτουργεί ως κρατική ΜΚΟ, με ιδιοκτήτες τα πολιτικά κόμματα, αποποιούμενη έτσι την πολιτική αρχή του εθνικού κράτους, που μέχρι πρότινος είχε την αποστολή να προστατεύει τους πολίτες από τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό, όπως σχηματοποιούνται μέσα από την εγκληματικότητα και την Τουρκία. Η θέση αυτή μπορεί να εξαχθεί μέσα από τις δηλώσεις και τα πεπραγμένα της Ν.Δ., αλλά κυρίως και από τη θέση και τη στάση της Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σημειολογικά, η τελευταία εμφανίζεται την ημέρα της Αναστάσεως σε εκκλησία του Πειραιά να εκκλησιάζεται δίπλα σε Ελληνα ολιγάρχη, ο οποίος αναδεικνύει την εικόνα ενός λαϊκού παιδιού χωρίς κοστούμι και γραβάτα (τσιπρισμός) και συνεπώς προκαλεί τη λαϊκή συμπάθεια, ενώ την ίδια στιγμή στέκεται δίπλα στο πολιτικό σύστημα ως ισότιμος εταίρος της εξουσίας. Οι έχοντες την αγαθή τύχη να περάσουν κάποια περίοδο της ζωής τους στη Λατινική Αμερική μπορεί να διαβεβαιώσουν ότι η εικόνα αντέγραψε με λεπτομέρεια μία συνηθισμένη Κυριακή στις πόλεις της Νοτίου Αμερικής. Εκεί, οι πολιτικοί, οι στρατιωτικές ηγεσίες, οι δήμαρχοι και οι κάθε μορφής πολιτικές εξουσίες εκκλησιάζονται χέρι χέρι με τους οικονομικούς ολιγάρχες, με σκοπό να εμπεδωθεί στη λαϊκή συνείδηση η σχέση ισχύος μεταξύ πολιτικής και ολιγαρχίας, με σκοπό να αποβληθεί κάθε «πονηρή» λαϊκή σκέψη ανατροπής του πολιτεύματος και της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.
Παραδοσιακά οι Ελληνες πολιτικοί εστήριζαν την οικονομική ολιγαρχία που υπηρετούσε τα συμφέροντα των ξένων χωρών, εξυπηρετώντας και το προσωπικό τους συμφέρον. Τυχόν συγκρούσεις μεταξύ των δύο αυτών φορέων πάντα είχαν ως γνώμονα το μεγαλύτερο οικονομικό κέρδος των πολιτικών. Επί παραδείγματι, ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε υπαίτιος της Μικρασιατικής Καταστροφής, επειδή με εντολή των Βρετανών και με προτροπή του προσωπικού του φίλου Βασιλείου Ζαχάρωφ, ενός εκ των σημαντικότερων εμπόρων βρετανικών όπλων στον κόσμο, έφερε τον Ελληνικό Στρατό στις στέπες της Ουκρανίας και τη Μικρά Ασία. Μετά τη δημοσίευση απόρρητων εγγράφων του Foreign Office το 2005, απεκαλύφθη ότι ο Ζαχάρωφ, σε επιστολή του στον Βρετανό πρωθυπουργό, ανέφερε ότι θα έπρεπε να στείλει 1.500.000 λίρες Αγγλίας για να εξαγοράσει 45 βενιζελικούς βουλευτές, με σκοπό να βγει η Ελλάδα στον πόλεμο υπέρ της Αντάντ. Ο Ζαχάρωφ χρηματοδότησε, μεταξύ άλλων, την ίδρυση του Εκδοτικού Οίκου των Φιλελευθέρων και το 1916 πέτυχε βρετανική χρηματοδότηση του Κόμματος των Φιλελευθέρων με 5.000.000 δραχμές. Για όλον αυτόν τον χρηματικό πακτωλό, η κυβέρνηση Βενιζέλου του 1917-1920 τίμησε τον Ζαχάρωφ με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επίσης, εν μία νυκτί, δήμευσε την περιουσία του μεγαλοβιομήχανου, εφοπλιστή και τραπεζίτη Στρατή Ανδρεάδη, ώστε να μπορεί να διορίζει τους κομματικούς κηφήνες της Ν.Δ. στο διευρυμένο Δημόσιο, πρακτικές τις οποίες αντέγραψε αργότερα και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ η συγκυβέρνησή με το ΚΚΕ έγινε κατόπιν εντολής ανατολικών χωρών, για να εδραιωθεί η οικονομική θέση στην Ελλάδα επιχειρηματιών, πρώην πολιτικών προσφύγων.
Μετά τη Μεταπολίτευση, η μεθοδική και κατευθυνόμενη καταστροφή των παραδοσιακών βιομηχανικών οικογενειών και η ραγδαία αποβιομηχανοποίηση της χώρας υπήρξαν νέο πεδίο λαμπρού κέρδους για τους πολιτικούς. Η πολιτική διαχείριση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων αφενός ανέδειξε μία νέα μορφή διαπλοκής μεταξύ πολιτικών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και αφετέρου επέβαλε στο κράτος να λειτουργεί ως ΜΚΟ. Η αποβιομηχανοποίηση, που υπονόμευσε τις Ενοπλες Δυνάμεις, και η λειτουργία του κράτους ως ΜΚΟ είναι υπεύθυνες για τη «φινλανδοποίηση» και τη σταδιακή «τουρκοποίηση» της χώρας.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
