Η Καίτη Κωνσταντίνου μίλησε στο «ENJOY» και την Μαρία Ανδρέου κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της σειράς της ΕΡΤ «Η Τούρτα της μαμάς».
Το «ENJOY» σάς πρόλαβε στα τελευταία γυρίσματα της σειράς για φέτος. Βέβαια εμείς θα συνεχίζουμε να βλέπουμε στην οθόνη μας τα μαγειρέματα της Ευανθίας και την «Τούρτα της μαμάς». Αλήθεια, όλα αυτά τα εδέσματα εσείς τα μαγειρεύετε; Μη μου πείτε ότι φτιάχνετε και την τούρτα;
Αχ… Ούτε με τη μαγειρική ούτε με τη ζαχαροπλαστική τα πάω καλά, δυστυχώς. Και λέω δυστυχώς, γιατί η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική έχει να κάνει με την προσφορά και με την αγάπη. Η ηρωίδα μου μέσα από την κουζίνα της, τις συνταγές της, τα πιάτα της, εκφράζεται. Δείχνει στην οικογένειά της πόσο τους νοιάζεται και πόσο θέλει να τους φροντίσει και να τους ευχαριστήσει. Ολος ο κόσμος της είναι οι συνταγές της και το φυσικό της περιβάλλον η κουζίνα και η τραπεζαρία. Μου λένε οι περαστικοί στον δρόμο, όταν με αναγνωρίζουν, «μας πέφτουν τα σάλια. Θα μας δώσετε τις συνταγές σας;». Μακάρι και να τις ήξερα. Αλλοι, και μάλιστα πολύ σπουδαίοι, φτιάχνουν αυτά τα φαγητά που βλέπετε στο τραπέζι της Ευανθίας. Η τούρτα, δε, είναι του Στέλιου Παρλιάρου. Αυτός φτιάχνει την «Τούρτα σεράνο». Μοναδική. Αλλά στο έργο λέμε και καλά ότι αυτή είναι η συνταγή της Ευανθίας και λέγεται «Η τούρτα της μαμάς». Πείτε μου από τα παιδικά σας χρόνια μέχρι σήμερα, όταν κάποιος ή κάποια βγάζει μια τούρτα και τη βλέπετε, δεν είναι μια σπάνια, διαφορετική και χαρούμενη κάθε φορά εμπειρία; Η τούρτα είναι από μονή της η χαρά της ζωής. Η συνταγή για την «Τούρτα σεράνο» είναι μυστική. Πάντως, έχει πολλή σοκολάτα.
Τι γεύση θέλετε να έχει η ζωή σας;
Γλυκιά σοκολάτα γάλακτος, πασπαλισμένη με αμύγδαλα. Η ζωή είναι μικρή για να είναι πικρή. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή σαν πικρή μαύρη σοκολάτα. Αρα, πάμε στο γλυκιά και ζαχαρένια. Αν και μεταξύ μας δεν είμαι πολύ του γλυκού αλλά του αλμυρού. Στην ωραία μαμαδίστικη ελληνική κουζίνα δεν μπορώ να αντισταθώ. Αν κάτι όμορφο μου έχει κάνει αυτή η σειρά είναι ότι εγώ, που δεν τα πάω καλά με τη μαγειρική, με τα τόσα γυρίσματα και με τις τόσες συνταγές, άναψα τον φούρνο και το μάτι στην κουζίνα. Η συνήθεια είναι πλύση εγκεφάλου.
Αυτή η νέα σας ενασχόληση θα σας βοήθησε και στην καραντίνα, που είχε και πολύ μεγάλη διάρκεια. Τι μάθημα σας έδωσε η πανδημία του Covid-19;
Δεν θα σας πω αυτό που λένε όλοι ότι κατάλαβα πόσο μικροί και ελάχιστοι είμαστε. Αυτό το είχα καταλάβει πριν από την πανδημία, αλίμονο, τόσες αρρώστιες, τόσοι θάνατοι. Εμένα από την πανδημία μού έμεινε η απομόνωση. Μόνος στο νοσοκομείο, μόνος στο σπίτι αν αρρωστήσεις, μόνος μακριά από φίλους, γονείς. Ο Covid-19 είναι η νέα τάξη πραγμάτων. Δεν ψάχνω την αιτία, από πού ξέφυγε ή από πού προέκυψε ο κορωνοϊός. Βλέπω το σκληρό αποτέλεσμα. Η νέα τάση είναι η απομόνωση. Μήπως αυτό ήθελαν παγκοσμίως και οι κυβερνήσεις; Να μη βρίσκονται μεταξύ τους οι άνθρωποι, να συνδιαλέγονται, να συνεργάζονται στα γραφεία τους, να ψυχαγωγούνται, να θρηνούν, να διαδηλώνουν; Να είναι σκυμμένοι όλη την ημέρα σε μια οθόνη, στο λάπτοπ, στο κινητό, χαμένοι στο Ιnstagram και το facebook; Εδώ μας προέκυψε το τηλεθέατρο. Αλλο και αυτό πάλι. Καινούργιο φαινόμενο. Να μου πεις, μέσα στην πανδημία οι καλλιτέχνες έπρεπε από κάπου να βιοπορίζονται πέρα από τα επιδόματα. Αλλά για μένα το τηλεθέατρο δεν είναι θέατρο. Να τα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Αυτά είναι άλλα σχέδια. Η τέχνη του θεάτρου είναι ζωντανή, θέλει τον ηθοποιό στη σκηνή και τον θεατή στην πλατεία, να ακούει ο ένας την ανάσα του άλλου. Ο ηθοποιός πρέπει να βλέπει τις εκφράσεις του θεατή. Να γίνει ανταλλαγή συναισθημάτων. Να επικοινωνήσουν τα βλέμματα. Δεν παίζουν ερήμην οι ηθοποιοί.
Πώς είναι άραγε να παίζει ο ηθοποιός στη σκηνή και να κοιτάει την πλατεία και να βλέπει ανθρώπους χωρίς χαμόγελο, ανθρώπους με μάσκες;
Τρομακτικό! Βλέπεις μόνο μάτια. Τα μάτια όσο μπορούν και αυτά μιλάνε, αλλά δεν βλέπεις χαμόγελα. Πείτε μου εσείς όταν βλέπετε κάποιον στον δρόμο τον θυμάστε; Τον ξεχωρίζετε; Λέτε να ένας ωραίος άνδρας, μια γλυκιά γυναίκα; Αφού δεν βλέπουμε χαρακτηριστικά. Απρόσωποι. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί πού οδηγούμαστε; Αυτή τη μάσκα πότε θα τη βγάλουμε; Ευτυχώς επανέφεραν τη μουσική τουλάχιστον στην εστίαση. Μα πήγαινες να φας και ήσουν στη σιωπή. Σαν να είναι Μεγάλη Παρασκευή. Σαν να έχει κλέψει κάποιος τη χαρά και τη διασκέδαση, την ψυχαγωγία από τον κόσμο. Δεν μου ερχόταν καλά να πάω να φάω, να πιω καφέ, ποτό χωρίς μουσική.
Τι κουσούρια θα μας αφήσει ο κορωνοϊός;
Ενα μεγάλο μάγκωμα στην επαφή. Δεν αγγιζόμαστε καν. Με αγκώνες χαιρετούρα. Το συνηθίσαμε. Σαν τους Ιάπωνες, κάνουμε μια υπόκλιση. Το να συνηθίσουμε τη μάσκα όμως και να την έχουμε ως αξεσουάρ, αυτό με φοβίζει. Πάνε τα χαμόγελα, πάνε τα φιλιά, πάνε τα γέλια. Ολοι μας είμαστε σαν γιατροί που ετοιμαζόμαστε για χειρουργείο. Σου λένε να πας σε κάποιο κάλεσμα, τώρα που ανοίξαμε δειλά δειλά, και όλοι έχουν μια απόσταση και έναν φόβο. Και με το δίκιο τους. Το κακό δεν έχει τελειώσει. Τα κρούσματα είναι πάνω από χίλια και οι θάνατοι συνεχίζονται.
Η ψυχολογία των παιδιών μας είναι στα τάρταρα… Εχετε παρατηρήσει ότι έχουν ιδρυματοποιηθεί;
Άσυλο. Τους λες να πάνε να παίξουν στο γήπεδο και κάθονται στο σπίτι με το τάμπλετ. Υποτονικά παιδιά. Αν συνηθίσουν το τέρας της μοναξιάς, έχουν χάσει τα νιάτα τους και αυτά δεν επανέρχονται.
Ανοίγουν τα θέατρα. Δηλαδή κάποιοι θίασοι ξεκινούν περιοδείες. Θα τα βγάλουν εις πέρας οικονομικά ή θα πάρουν τεράστιο ρίσκο με το 45% χωρητικότητα;
Η τέχνη ήταν στη σιωπή και αυτή. Το θέατρο κλειστό. Το θέατρο απαξιωμένο. Πρώτα από όλα από το ίδιο το υπουργείο Πολιτισμού. Πολύ άσχημο να νιώθουν οι καλλιτέχνες ότι το ίδιο τους το υπουργείο δεν τους υπολογίζει. Η Πολιτεία, και πολύ σωστά, είχε να διαχειριστεί την πανδημία και την οικονομία. Σοβαρά θέματα. Δεν περιμέναμε τον πρωθυπουργό να ασχοληθεί με την τέχνη. Περίμενα όμως το ΥΠΠΟ, τους αρμόδιους φορείς. Η τέχνη δεν είναι χόμπι. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς τέχνη. Μα, η τέχνη τρέφει την ψυχή. Δεν είναι κάτι το δευτερεύον. Δεν είμαστε ρομπότ, υπάνθρωποι, για να τα κάνουμε όλα μηχανικά, επιδερμικά, ρηχά. Εχουμε συναισθήματα.
Και τον χειμώνα που έρχεται ξέρετε τι θα γίνει στον χώρο του θεάτρου;
Ποιος μπορεί να ξέρει; Θα επιτευχθεί αυτό το περίφημο τείχος ανοσίας; Πάντως κάποιες φορές μού φαίνονται τα πράγματα τόσο παράλογα. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι τίγκα από κόσμο, κολλάει ο ένας πάνω στον άλλον, στα σούπερ μάρκετ σχηματίζονται ουρές και τα θέατρα με τα μισά αδειανά καθίσματα να μη λειτουργούν. Γιατί άραγε; Πώς έγινε έτσι η ζωή μας; Αυτός ο ιός είναι φονικός και δεν μπορούμε δυστυχώς να τον συλλάβουμε.
Τουλάχιστον στην τηλεόραση γίνονται διαμαντάκια όσον αφορά τις σειρές…
Η ελληνική μυθοπλασία πέρυσι και φέτος μεγαλούργησε και θα συνεχίσει έτσι. Η ΕΡΤ έδωσε βήμα και δουλειά σε πολύ καλούς θεατρικούς ηθοποιούς και βλέπουμε σειρές όπως «Τα καλύτερα μας χρόνια», «Ζακέτα να πάρεις», «Χαιρέτα μας τον Πλάτανο», «Η τούρτα της μαμάς». Η δημόσια τηλεόραση προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια της και τη νέα τηλεοπτική σεζόν θα κάνει ακόμη περισσότερα σίριαλ.
Γιατί είπατε το ναι στην ΕΡΤ;
Γιατί στη σειρά αυτή παίζει ο Κώστας Κόκλας, ένας σπουδαίος κωμικός ηθοποιός, το τηλεοπτικό μου ταίρι από τα «Εγκλήματα» και γιατί όταν διάβασα τα κείμενα του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου, είπα εδώ είμαστε. Μια πολύ καλή στιγμή για να κάνω τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια έπαιρνα στα χέρια μου πρόχειρα σενάρια. Εδώ διάβασα ένα πολύ καλό σενάριο και το γύρισμα που κάνουμε είναι σαν θεατρικό δρώμενο, γιατί έχει και πρόβες παρακαλώ πολύ, δύο ώρες πριν. Είμαι υπερήφανη γι’ αυτή τη δουλειά.
Τι σημαίνει για εσάς ο Κώστας Κόκλας;
Μα, σας είπα. Είναι και με τη βούλα ο νόμιμος τηλεοπτικός σύζυγός μου. Ο Κώστας μού δίνει χαρά, με κάνει και γελάω. Είναι φωτεινός άνθρωπος, απλός, αλέγκρος. «Η τούρτα της μαμάς» είναι από τις καλύτερές μου συνεργασίες. Είναι σημαντικό να πηγαίνεις στα γυρίσματα και να νιώθεις ότι η παραγωγή σε προσέχει, ότι το συνεργείο σε φροντίζει και ότι με τους συναδέλφους σου είσαι μια παρέα.
Εχετε μνήμες από μεγάλα τραπεζώματα;
Και φυσικά. Μεγάλωσα στο Αίγιο. Στη Ροδοδάφνη Αχαΐας. Εκεί πήγα σχολείο. Και όταν πέρασα στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και πάλι γυρνούσα πίσω για να κάνω τα μπανάκια μου στο χωριό μου. Αποφάσισα να σπουδάσω και στο Θέατρο Τέχνης και πάλι το πάνω κάτω στο Αίγιο συνεχίστηκε. Οπως και τώρα που δουλεύω τόσα χρόνια στην Αθήνα. Πανηγύρια, γιορτές, φίλοι, συγγενείς, όλα είναι εκεί στην Αχαΐα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν στο χωριό, με μεγάλα τσιμπούσια και τραπέζια με όλα τα καλά και είμαι πολύ τυχερή γι’ αυτό. Γι’ αυτό το παιχνίδι στους δρόμους χωρίς φόβο.
Πώς ένα ζευγάρι μένει αγαπημένο μέσα στα χρόνια;
Πρέπει να υπάρχει συναίσθημα… Αυτό το κλικ. Αυτό υπάρχει ή δεν υπάρχει. Επίσης το ζευγάρι πρέπει να έχει μεταξύ του σεβασμό, όχι και μεγάλη οικειότητα, να υπάρχουν όρια δηλαδή. Να υπάρχει και ελευθερία. Να υπάρχει χρόνος για τον εαυτό σου. Και για το χώρια χρόνος και για το μαζί. Η καθημερινότητα είναι ρουτίνα και οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Για να μη βαρεθούνε χρειάζεται να κάνουν αυτό που τους αρέσει ως χόμπι, ως ασχολία, χωρίς να επιβάλλουν και στον άλλον να τους ακολουθήσει.
Αυτή είναι η ευτυχία;
Η ευτυχία είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν τη βλέπουμε. Με τις επιλογές μας την μπλοκάρουμε. Ας δώσουμε στην ευτυχία μας πολλές ευκαιρίες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν του δόθηκαν ευκαιρίες. Πάντα υπάρχουν ευκαιρίες. Εμείς δεν τις αρπάζουμε, εμείς τις αφήνουμε. Κρατήσου από τις ευκαιρίες που σου δίνονται στην επαγγελματική, στην προσωπική και την κοινωνική σου ζωή. Εγώ είμαι ευγνώμων στη ζωή μου για όλα τα πράγματα. Μάλιστα για την «Τούρτα της μαμάς», αποφάσισα φέτος να μην κάνω θέατρο τον χειμώνα. Μόλις μας ενημέρωσαν ότι η σειρά θα συνεχιστεί για ακόμη μία σεζόν και σκέφτηκα τάχιστα μέσα μου ότι δεν θέλω να μοιράζομαι πια σε δύο κομμάτια. Θέλω να έχω όρεξη όταν παίζω κάπου. Και δεν θέλω να βάλω με τίποτα την τηλεόραση σε δεύτερη μοίρα. Και φυσικά και ο κορωνοϊός δεν είναι παίξε γέλασε… Ας είμαστε προσεκτικοί και ας κάνουμε τα απαραίτητα. Το χιούμορ του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου ήρθε και με βρήκε την κατάλληλη στιγμή. Εκεί που έλεγα αχ, θα τρελαθούμε όλοι μας με αυτό που ζούμε, έσκασε η πρόταση γι’ αυτή τη σειρά και μου γλύκανε την ψυχή.
Στον χώρο του θεάματος ήρθε ένα φως, μια κάθαρσις… Το περιμένατε;
Στον δικό μου χώρο ήξερα ότι υπήρχαν κάποια φαινόμενα λεκτικής βίας, αλλά όχι ότι ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα. Προφανώς οι άνθρωποι που μίλησαν μαζικά, δεν τρελάθηκαν… Εσκασαν και τα είπαν. Για μένα θετικό ήταν όλο αυτό για να μειωθούν τα νοσηρά φαινόμενα. Να υπάρχει ένας φόβος. Και φυσικά καταδικάζω τη βία. Οσο δεν πάει μάλιστα. Ακούγαμε διάφορα, αλλά ποιος μπορεί να πει ότι τα ξέρει κιόλας; Ελπίζω να τιμωρηθούν οι άνθρωποι που έφταιξαν και να εγκαταλείψουν τις άσχημες συμπεριφορές τους, που μόνο πόνο έφεραν στους συνανθρώπους τους και σκοτείνιασαν το περιβάλλον του θεάτρου. Τα εγκλήματα τα ψυχικά είναι πολύ σοβαρά. Οταν άκουγα στην τηλεόραση όσα έλεγαν οι συνάδελφοί μου, έλεγα από μέσα μου: «Παναγία μου, έγιναν όλα αυτά;». Είχα αρρωστήσει. Είχα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αυτοί που έκαναν αυτά τα πράγματα, ας πληρώσουν. Το θέατρο είναι χαρά. Είναι άλλο πράγμα το θέατρο και άλλο το να εξουσιάζεις λόγω δύναμης τον άλλον. Αυτό είναι κακία. Αυτό δεν είναι ίδιον του θεάτρου αλλά ίδιον ανθρώπου. Στα παιχνίδια εξουσίας δεν βρίσκω τίποτα ηθικό. Μα τίποτα.
