Οι άρχοντες του κόσμου τούτου άλλα λένε, άλλα δείχνουν, άλλα σκέφτονται, άλλα κάνουν
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Στην «κυριακάτικη δημοκρατία» (29/12/2019) ο υπογράφων το παρόν έγραψε μια ερμηνεία για την αντιφατική συμπεριφορά της ελίτ σχετικά με τον θεσμό της οικογένειας. Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμά της είναι το ακόλουθο:
«Η ελίτ θεωρεί ότι για να διατηρήσει την ισχύ της πρέπει να απομακρύνει την πλειοψηφία από τις πνευματικές εστίες της δυνάμεώς της. Ενώ είναι δομημένη σε παραδοσιακές αρχές και αξίες, προβάλλει στις μάζες τα ακριβώς αντίθετα. Είναι κοινός τόπος ότι η αναπαραγωγή της εξουσίας -και στην Ελλάδα και στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου- γίνεται μέσω μιας οικογενειακής σκυταλοδρομίας. Το αίμα ενώνει αυτούς που κατηγορούν τους λαούς για το δίκαιο “του αίματος”. Οι πολιτικές δυναστείες, που θεωρούν μεταβιβάσιμο “είδος” και “περιουσιακό στοιχείο” τις ψήφους των οπαδών τους (που συνήθως έχουν κάποιον βαθμό οικονομικής εξάρτησης από τους πολιτικούς πάτρωνές τους) στηρίζονται στην πολλαπλασιαστική δυνατότητα της δύναμης που προσφέρει η αλληλεγγύη των μελών της οικογένειας, και στη σύναψη εξ αγχιστείας σχέσεων με εξίσου ισχυρούς ή ισχυρότερους εταίρους. Το αυτό ισχύει και για τα οικονομικά μεγέθη. Οι οικογένειες των οικονομικά ισχυρών είναι πολυμελείς, οι “πατριάρχες” μεριμνούν για την αυστηρή τήρηση των παραδόσεων στο εσωτερικό του “οίκου” και εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας επιβάλλουν την αποφυγή δημοσιότητας στο εσώτατο άβατο. Ούτε τα ΜΜΕ ούτε τα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης έχουν πρόσβαση στον σκληρό πυρήνα των αληθινών αρχόντων του κόσμου τούτου.
Το αστείο είναι ότι ενώ οι ισχυροί, σε θεωρητικό επίπεδο, βρίσκονται πολύ πιο πίσω από τις μάζες (είναι οργανωμένοι σε οικογένειες και φατρίες) κατηγορούν μέσω των μηχανισμών προπαγάνδας που ελέγχουν τους πολλούς που πιστεύουν στο έθνος ως… αναχρονιστές
Επίσης καλλιεργούν στις μάζες την πεποίθηση ότι η οικογένεια είναι ένας θεσμός που έχει… ξεπεραστεί από τα πράγματα. Ο δικαιωματισμός και η αποθέωση των μειονοτήτων είναι τα διαιρετικά-διαλυτικά ένζυμα που έχουν εγχύσει οι ισχυροί στο κοινωνικό σώμα, ώστε να μετατραπεί η εθνική κοινότητα και οι οικογένειες των ανθρώπων σε αθροίσματα μοναχικών, απρόσωπων ατόμων για να κυβερνώνται ευκολότερα. Διαίρει και βασίλευε…».
