Αναγνωρίζοντας τον αντίκτυπο που διαδραματίζουν οι φροντιστές στην ανθρώπινη ανάπτυξη, τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ και το Kaiser Permanente ένωσαν τις δυνάμεις τους το 1995 για να μελετήσουν τις «δυσμενείς παιδικές εμπειρίες» ή όπως πλέον αναφέρονται ACEs. Αξιολόγησαν περισσότερους από 17.000 συμμετέχοντες για να προσδιορίσουν τον βαθμό στον οποίο, πριν από την ηλικία των 18 ετών, είχαν εκτεθεί σε οποιαδήποτε από τις ακόλουθες εμπειρίες: συναισθηματική, σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, συναισθηματική ή σωματική παραμέληση ή δυσλειτουργία του σπιτιού, συμπεριλαμβανομένης της βίας μεταξύ συντρόφων, της κατάχρησης ουσιών, της ψυχικής ασθένειας, του χωρισμού ή του διαζυγίου των γονέων ή μέλος του νοικοκυριού με ιστορικό φυλάκισης.
Η εν λόγω μελέτη διαπίστωσε ότι το τραύμα των ACEs συνδέεται με προδιάθεση στην ενήλικη ζωή για συμπεριφορές υψηλού κινδύνου, όπως το κάπνισμα, η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, παρορμητικές επικίνδυνες πράξεις και η σοβαρή παχυσαρκία. Εντόπισε επίσης μια σχέση μεταξύ του αριθμού των ACEs και των προβλημάτων υγείας όπως καρδιακές παθήσεις, καρκίνος, πνευμονοπάθειες, εγκεφαλικό επεισόδιο, διαβήτης και μειωμένη διάρκεια ζωής. Επιπλέον, διαπίστωσε σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στον υψηλό αριθμό δυσμενών παιδικών εμπειριών και στα προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως κατάθλιψη, άγχος, διαταραχές συμπεριφοράς και αυτοκτονικότητα. Έκτοτε, το Αμερικάνικο Επιστημονικό Συμβούλιο για την Ανάπτυξη του Παιδιού έχει επεκτείνει τα ACEs ώστε να συμπεριλάβουν κοινοτικά και συστημικά αίτια, όπως η βία στην κοινότητα του παιδιού, ο ρατσισμός και η χρόνια φτώχεια.
Μετά από αυτή την αρχική έρευνα, έχουν διεξαχθεί εκατοντάδες μελέτες για να προσδιοριστούν άλλες πιθανές συνέπειες που σχετίζονται με τα ACEs, συμπεριλαμβανομένων των επιπτώσεών τους στο χαρακτηριστικό του θυμού – δηλαδή στην προδιάθεση για έντονη διέγερση θυμού και εχθρότητα. Αυτό είναι απολύτως λογικό αν θεωρήσουμε ότι η κακομεταχείριση των παιδιών προκαλεί σε αυτά μια έντονη αίσθηση απειλής.
Οι δυσμενείς παιδικές εμπειρίες και η ευαλωτότητα να αισθανόμαστε απειλή
Με απλά λόγια, όταν ένα παιδί υφίσταται κάποιο είδος κακομεταχείρισης, βιώνει μια αίσθηση απειλής που ενεργοποιεί την αντίδραση «μάχης-φυγής-παγώματος». Αυτές οι εμπειρίες συμβάλλουν σε ένα χαμηλότερο «κατώφλι ενεργοποίησης» για τη βίωση μιας απειλής, μια ευαισθησία να βιώνει απειλή ακόμη και όταν δεν υπάρχει. Φαίνεται ότι τέτοιες εμπειρίες θέτουν τις βάσεις για ελλείμματα στην ικανότητα του λογικού εγκεφάλου (εγκεφαλικός φλοιός) να υπερισχύει του συναισθηματικού εγκεφάλου (μεταιχμιακό σύστημα). Με τον τρόπο αυτό, αυξάνουν την πιθανότητα να είναι κανείς αντιδραστικός.
Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει συμφωνία ανάμεσα στους επιστήμονες στο γεγονός ότι η νευροφυσιολογία μας έχει αναπτυχθεί έτσι ώστε να μας βοηθά στην ικανοποίηση τριών βασικών επιθυμιών – ασφάλεια, σύνδεση και ικανοποίηση. Τα παιδιά που βιώνουν ACEs βιώνουν μια απειλή και για τα τρία αυτά κίνητρα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο mensarena.gr
