Γνώρισα τον Σταύρο Μπένο κατά την πρώτη του θητεία στο υπουργείο Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης, το μακρινό 1997, στο πρώτο πέρασμά του από την οδό Βασιλίσσης Σοφίας 14.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Στο κτίριο που είχε χάσει στα ζάρια κορυφαίος Ελλην επιχειρηματίας υφασματέμπορος, το οποίο ο νικητής πώλησε στο Ελληνικό Δημόσιο. Τον γνώρισα στο γραφείο του στον έκτο όροφο -στον πέμπτο ήταν εγκατεστημένος ο υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος- και αμέσως αποκτήσαμε χημεία. Μολονότι η «Απογευματινή», στην οποία εργαζόμουν τότε, έκανε σκληρή αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ, δεν πίστευα στην αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Το σχέδιό του για τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών με κέντρισε αμέσως. Πιστεύω στους πολιτικούς που αφήνουν αποτύπωμα στον δημόσιο βίο, απεχθάνομαι τους άχρωμους, χωρίς όραμα, διαχειριστές πολιτικούς, που δεν θυμάται κανείς. Για αυτό και στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις το εγχείρημα Μπένου.
Περιστοιχισμένος από τον πρύτανη της Δημόσιας Διοίκησης, γενικό διευθυντή του υπουργείου Βασίλη Ανδρονόπουλο (μετέπειτα ανώτερο στέλεχος της Προεδρίας της Δημοκρατίας), τη γενική διευθύντρια Αλίκη Κουτσουμάρη, σύζυγο του Χριστόφορου Αργυρόπουλου, τους ελπιδοφόρους ειδικούς συμβούλους και αποφοίτους της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης τότε Παναγιώτη Καρκατσούλη και Γιόλα Βαλατσού (νυν υπηρεσιακός γραμματέας του υπουργείου), και πολλούς άλλους που λησμονώ, ο Μπένος συνέλαβε με ενθουσιασμό τον θεσμό των ΚΕΠ και προσπάθησε να τον υλοποιήσει.
Τον πρόλαβε όμως ο ανασχηματισμός του Οτσαλάν, που τον συμπαρέσυρε στην έξοδο μαζί με τον Παπαδόπουλο, και ανασχηματίστηκε σε υπουργό Αιγαίου. Δεν το έβαλε κάτω. Προσπάθησε να αρχίσει την πιλοτική εφαρμογή των ΚΕΠ από εκεί. Από τα νησιά του Αρχιπελάγους. Και μας κάλεσε να τον βοηθήσουμε να προχωρήσει τα ΚΕΠ μέσα από το πρόγραμμα «Αστερίας».
Τον διάπλου
Μίσθωσε ένα πλοίο των Μινωικών και μας έβαλε να κάνουμε μαζί του, χειμώνα καιρό -ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί-, τον διάπλου του Αιγαίου. Αρχίσαμε από τη Σέριφο και καταλήξαμε στην Τήλο. Φευ!
Ο Σημίτης άφησε τον Μπένο εκτός κυβερνήσεως αμέσως μετά τις εκλογές του 2000 και τα σχέδια για τα ΚΕΠ πήγαν, εκ πρώτης όψεως, περίπατο. Η Βάσω Παπανδρέου, που ανέλαβε όμως το υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης, βρήκε τα σχέδια Μπένου και επί των ημερών της -αυτή είναι η ιστορική αλήθεια- λειτούργησε το πρώτο ΚΕΠ στην πλατεία Συντάγματος, τον Ιούνιο του 2001. Λειτούργησε με υπαλλήλους από τον ιδιωτικό τομέα και το έστησε η εταιρία Kapa Research του Ντίνου Ρουντζούνη, ο οποίος είχε τότε συνεργάτες τον Τάκη Θεοδωρικάκο, τον Τάσο Γεωργιάδη και τη Γιώτα Μπλέτα. Ο Μπένος επέστρεψε στο υπουργείο στον ανασχηματισμό του 2003 ως υφυπουργός (από υπουργός) και, βρίσκοντας πλέον το έδαφος πρόσφορο, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα: Απογείωσε τον θεσμό. Κρατήσαμε επαφή μετά την εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004 και παρακολούθησα με ενδιαφέρον την εμπλοκή του στο «Διάζωμα», αν και ο ίδιος στα σκληρά χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ως υπουργός Πολιτισμού, απέρριπτε τη συμμετοχή των ιδιωτών στα πολιτιστικά πράγματα της πατρίδας μας. Κάνω αυτή τη μεγάλη αναδρομή σήμερα για τον αγαπητό Σταύρο για να πω δύο πράγματα. Σέβομαι, εξακολουθώ να σέβομαι τον Σταύρο Μπένο και το αποτύπωμά του στα δημόσια πράγματα της χώρας μας. Διαφωνώ, όμως, με την απόφαση του πρωθυπουργού να του αναθέσει την ανασυγκρότηση της Εύβοιας. Αν και θαλερός στα 74 του, ο Σταύρος δεν παύει να είναι μια επιλογή που έρχεται από το χθες. Το πολύ χθες. Το μακρινό χθες. Ας αφήσω έξω τη διαφωνία μου στο ότι ένας ακόμη υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη ανακαλείται από την εφεδρεία για να σηματοδοτήσει το -υποτίθεται κεντρώο- άνοιγμα του πρωθυπουργού σε μια κοινωνία που στρίβει όλο και πιο δεξιά, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί. Ο Σταύρος δεν ήταν ο κλασικός σημιτικός, άλλωστε – ήταν αυτόφωτος. Θα αφήσω πίσω μου επίσης την κλασική διαφωνία μου με τον Κυριάκο, «καλά, από την παράταξη του 40%, με τα καλύτερα βιογραφικά, δεν βρέθηκε ένας τεχνοκράτης επιστήμων για αυτή τη θέση;
Το Μητρώο Στελεχών που βραβεύτηκε προσφάτως γιατί ιδρύθηκε; Για πλάκα;». Θα αφήσω και το θέμα της ηλικίας – δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Θα τα προσπεράσω όλα! Θα θέσω, όμως, ένα ερώτημα: Η πολιτική επετηρίδα αυτής της παράταξης είναι ανοιχτή ή κλειστή; Επιλέγει από το ράφι; Από την εφεδρεία; Ή από την ανοιχτή κοινωνία; Τόσο μεγάλη λειψανδρία υπάρχει, ώστε η Ν.Δ. να ανακαλεί πολιτικές εφεδρείες από το μακρινό χθες; Τόσο μεγάλη απελπισία για «αναγνώριση» από τους πρώην αντιπάλους; Στους πολίτες, πλέον, έπειτα από τόσες μετεγγραφές από το χθες -Χρυσοχοΐδης, Διαμαντοπούλου, Μόσιαλος, Μενδώνη, Τσακλόγλου, Χαρδούβελης, Ντόκος, Ροζάκης (αφανώς), Αλιβιζάτος (αφανώς), Φλωρίδης – Χριστοφιλοπούλου (προσεχώς στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.), επικρατεί σταδιακά η εντύπωση πως δεν κυβερνούσαν κόμματα την Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία, αλλά συστήματα. Συστήματα που συνεργάζονταν. Συστήματα με κοινές αναφορές στον ξένο παράγοντα και στην εγχώρια διαπλοκή. Συστήματα που επικοινωνούσαν. Συστήματα που, όταν το ένα κυβερνούσε, το άλλο, στην αντίπαλη παράταξη, του «έβαζε πλάτη», υπονομεύοντας τον εκάστοτε αρχηγό του χώρου του. Συστήματα σε διαφορετικά κόμματα, αλλά με τις αυτές αντιλήψεις. Ο Σταύρος Μπένος, ως αυτόνομος παίκτης, δεν ανήκε ποτέ σε αυτούς τους κύκλους. Η αξιοποίησή του, όμως, έρχεται -εν αγνοία του, υποθέτω- σαν κερασάκι σε αυτή την τούρτα. Την τούρτα των συστημάτων.
Να βγει σώος
Εύχομαι, για την υστεροφημία του, να βγει σώος από το καμίνι της Εύβοιας και να μη μετανιώσει την επιστροφή του. Κάτι τελευταίο – το επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ: Αλλο διεύρυνση, άλλο μετάλλαξη. Στη διεύρυνση προφανώς και λέμε «ναι», την ενθαρρύνει η ιδρυτική διακήρυξη της Ν.Δ. που περιέχει τη λέξη «εκσυγχρονισμός», πολύ πριν την ανακαλύψει ο κύριος Σημίτης. Στη μετάλλαξη της Ν.Δ., όμως, στην αλλαγή της φυσιογνωμίας της -για όση μικρά αξία έχει η γνώμη μας-, λέμε «όχι». Το ταμείο θα γίνει στο τέλος.
ΥΓ.: Ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μητσός, ο οποίος τακτικώς υπερασπίζεται την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ επετίθετο στο παρελθόν στον προκάτοχό της, ερμήνευσε μια παράγραφο πρόσφατου άρθρου μου για τυχόν επίσκεψη της Προέδρου στην Εύβοια ως «προκαταβολική δικαιολόγηση πράξεων βίας εναντίον της». Πρόκειται περί αθλιότητος. Μακράν εμού. Η βία ευρίσκεται πλησίον του κυρίου Μητσού, αν ήθελε ποτέ να την καταγγείλει. Συνεννοούμαστε, υποθέτω.
