Ο Ιωάννης Μελισσανίδης ξεκίνησε με ασκήσεις γυμναστικής και κλασικού μπαλέτου στην ηλικία των 9 ετών. Οι γονείς του δεν υποστήριζαν αρχικά την ιδέα όμως αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και τον πήγαν στον Γυμναστικό Σύλλογο «Σπάρτακος Θεσσαλονίκης», αφού αρνήθηκε να φάει για δύο ημέρες. Τελικά αποδείχθηκε πως έπραξε σωστά πίεσε τους γονείς του να τον στηρίξουν, καθώς το 1996 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα. Ήταν επίσης ο πρωταθλητής Ευρώπης του 1994 στο αγώνισμα εδάφους και ο πρώτος Έλληνας γυμναστής, που κέρδισε μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Ο Ολυμπιονίκης της ενόργανης γυμναστικής μιλώντας στο περιοδικό Antivirus (avmag.gr) αναφέρθηκε στην απόφασή του να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Έβλεπα γύρω στα 7 μου αθλητές και αθλήτριες με τα υπέροχα κορμιά τους να κάνουν τις ασκήσεις τους. ‘Ήταν λες και πετούσαν… σαν τον Ίκαρο. Τότε ήταν που κατάλαβα πως θέλω και εγώ να πετάξω. Κάπως έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου γι’ αυτό που λέγεται ενόργανη γυμναστική. Όταν μίλησα για πρώτη φορά στους δικούς μου, ήταν αρνητικοί. Δεν ήθελαν. Περισσότερο γιατί δεν ήταν τόσο του αθλητισμού. Ήθελαν τα παιδιά τους να συγκεντρωθούν στα μαθήματά τους και στη μουσική τους. Στην ενόργανη καλλιτεχνική γυμναστική υπήρχε τότε και ένα αρνητικό στερεότυπο, σχετικά με την αρρενωπότητα αλλά και μια ομοφοβία. Κάτι που είναι αστείο, ειδικά αν σκεφτείς πως στην ενόργανη γυμναστική τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, πιο επικίνδυνα και δεν είναι για τους πολλούς. Εγώ ήθελα τόσο πολύ να ασχοληθώ μ΄ αυτό, που πείσμωσα πραγματικά και μετά την αντίδραση των δικών μου, σταμάτησα να τρώω. Δύο μέρες αργότερα, αποφάσισαν να μου κάνουν το χατίρι και να με γράψουν ενόργανη».
Στην συνέχεια μίλησε για την σεξουαλική του ταυτότητα αποκαλύπτοντας πως είναι ομοφυλόφιλος
«Από πολύ μικρός (το κατάλαβα). Τα πρώτα μου φλερτ όμως ξεκίνησαν, όταν ήμουν 12-13 ετών. Είχα φλερτ και με κάποια κορίτσια, πέρασα κι από αυτό το στάδιο, αλλά συνειδητοποίησα από πολύ νωρίς ότι μου αρέσουν άτομα του ίδιου φύλου», είπε και προσδιορίζοντας τον εαυτό του ως ένας «γκέι άνδρα».
Η πρώτη φορά που συζήτησε ανοιχτά γι’ αυτό το θέμα ήταν σε ηλικία 14 ετών όταν το εκμυστηρεύτηκε στον κολλητό του φίλο.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης στην συνέχεια εξήγησε γιατί θεωρεί «αναγκαίο κακό» να κάνει κανείς «coming out» σχετικά με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.
«Καταλαβαίνω ότι είναι απαραίτητο στην εποχή μας, αλλά αν σκεφτείς πως κανένας straight δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνει κάποιο statement για τη σεξουαλικότητά του, αντιλαμβάνεσαι ότι εισαγάγει μια διάκριση. Νιώθω, δηλαδή, πως το format της κοινωνίας αναγκάζει εμάς τους ΛΟΑΤ+ να κάνουμε ένα statement για την ταυτότητά μας, κάτι που αν το σκεφτείς είναι αρκετά στιγματιστικό και αντισυνταγματικό», δήλωσε.
Έπειτα ολυμπιονίκης αποκάλυψε πως δεν χρειάστηκε να αναφερθεί ποτέ στους γονείς του σχετικά με τη σεξουαλική του ταυτότητα, καθώς, όπως είπε και ο ίδιος, χαρακτηριστικά, η ζωή του ήταν πολύ ξεκάθαρη.
«Μου ευχήθηκε κάποια στιγμή να βρω ένα καλό κορίτσι και του απάντησε με πολλή αγάπη και αποφασιστικότητα ότι εγώ θα χαράξω τη δική μου πορεία και θα κάνω αυτό που θέλω. Μπορεί εκείνη στη στιγμή και να πληγώθηκε, μπορεί να ήταν εκείνη και η στιγμή που το κατάλαβε κιόλας. Μετά ο υπέροχος πατέρας μου, μου απάντησε: εγώ από εσένα θέλω να είσαι πάντα ευτυχισμένος», είπε σχετικά με την αντίδραση του πατέρα του.
Όσον αφορά το ομοφοβικό περιστατικό που του συνέβη στην γενέτειρά του την Θεσσαλονίκη, όπου δέχθηκε λεκτική επίθεση από τρία άτομα, δήλωσε: «Επειδή έχω έναν πολύ δυνατό χαρακτήρα, έτσι πιστεύω, ειδικά όταν απειλούμαι και επειδή λόγω αθλητισμού έχω ένα δυνατό σώμα δε φοβάμαι, όταν χρειαστεί, να διαπληκτιστώ και να αμυνθώ με επίθεση. Φυσικά, η λύση είναι να μιλάς γι΄ αυτά τα περιστατικά και να ζητάς υποστήριξη, αλλά θυμάμαι τότε ήταν και μία εποχή που οι δάσκαλοι για παράδειγμα δεν έδιναν και μεγάλη σημασία».
Αναφερόμενος στο «coming out» των γκέι στην Ελλάδα, είπε: «Από το 2000 έχουν γίνει αρκετά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Πιστεύω, δηλαδή ότι σήμερα τα παιδιά στην Ελλάδα έχουν λιγότερους φόβους στο να εκφράσουν τη διαφορετικότητα τους. Βέβαια, τα βήματα που πρέπει να γίνουν, σε σχέση με την αποδοχή, είναι ακόμη πολλά, κυρίως σε χώρους όπως ο πρωταθλητισμός, όπου υπάρχουν ακόμα αρκετά στερεότυπα. Πιστεύω ότι είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο με θετικό πρόσημο».
