«Η αντιμετώπιση της Ουκρανίας ως «συμμάχου» δημιουργεί σοβαρούς και αυξανόμενους κινδύνους για τον αμερικανικό λαό».
Έτσι ξεκινά το άρθρο – καταπέλτης του Ted Galen Carpenter, αναλυτή αμυντικών θεμάτων στο εμβληματικό The National Interest.
Ένα άρθρο που μετά τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν και το αμερικανικό Βατερλώ, οπωσδήποτε θα προκαλέσει σεισμό και ενδεχόμενη αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Ουκρανίας.
Γράφει συγκεκριμένα το κεντρικό άρθρο της έγκυρης αμερικανικής ιστοσελίδας:
Έχοντας την Ουκρανία ως de facto «σύμμαχο» θα πρέπει να κάνει την Ουάσιγκτον όλο και πιο ανήσυχη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν παρουσιάσει τη χώρα αυτή ως μια ειρηνική δυτική δημοκρατία που προσπαθεί να υπερασπιστεί το έδαφός της και την ανεξαρτησία της από μια δήθεν αρπακτική Ρωσία. Στην τηλεφωνική του κλήση στις 2 Απριλίου στον πρόεδρο της Ουκρανίας, Volodymyr Zelenskyy, ο πρόεδρος Μπάιντεν «επιβεβαίωσε την αδιάσειστη υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών στην κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας απέναντι στη συνεχιζόμενη επιθετικότητα της Ρωσίας στο Ντόνμπας και την Κριμαία. Τόνισε τη δέσμευση της κυβέρνησής του να αναζωογονήσει τη στρατηγική εταιρική σχέση για την υποστήριξη του σχεδίου του Προέδρου Zelenskyy για την αντιμετώπιση της διαφθοράς και την εφαρμογή μιας ατζέντας μεταρρυθμίσεων βασισμένη στις κοινές δημοκρατικές μας αξίες που αποδίδουν δικαιοσύνη, ασφάλεια και ευημερία στον λαό της Ουκρανίας».
Οι βασικές παραδοχές της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Ουκρανίας είναι λανθασμένες. Ο αυξανόμενος αυταρχισμός και όχι η δέσμευση για δημοκρατία χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση του Κιέβου και η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι ανησυχητικά φιλοπόλεμη προς τον πολύ μεγαλύτερο και πιο ισχυρό γείτονα. Η Ουκρανία είναι και ανάξιος και επικίνδυνος εταίρος για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η κυβέρνηση του Zelenskyy όχι μόνο διαιώνισε τη διάχυτη διαφθορά που μαστίζει την Ουκρανία από την στιγμή της ανεξαρτησία της έπειτα από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αλλά εντείνει επίσης τις πολιτικές που υπονομεύουν τις βασικές πολιτικές ελευθερίες. Ο Zelenskyy και οι υποστηρικτές του θεωρούν ότι απαιτούνται περιοριστικά μέτρα για την αποτροπή των σχεδίων της Ρωσίας, αλλά οι στόχοι περιλαμβάνουν τώρα κλασικές φιλελεύθερες ομάδες που δεν έχουν καμία εύλογη σχέση με το Κρεμλίνο. Ο ηγέτης των ΗΠΑ κινδυνεύει να υποστηρίξει μια μάλλον μεταμφιεσμένη δικτατορία παρά μια δημοκρατική κυβέρνηση.
Παρόλο που οι εσωτερικές τάσεις της Ουκρανίας είναι ανησυχητικές, πολύ πιο ανησυχητική είναι η εμπρηστική ρητορική και οι θέσεις της ουκρανικής ηγεσίας όσον αφορά τις σχέσεις του Κιέβου με τη Μόσχα.
Αυτή η εξέλιξη θα πρέπει να θορυβήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρόλο που η Ουκρανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και ποτέ δεν ζητήθηκε από το Κογκρέσο να εγκρίνει οποιαδήποτε συμφωνία (πολύ περισσότερο μια επίσημη συνθήκη που απαιτεί τα δύο τρίτα της Γερουσίας) αντιμετωπίζοντας το Κίεβο ως επίσημο σύμμαχο των ΗΠΑ, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι θεωρούν σαφώς ότι η χώρα είναι «σημαντικός εταίρος» πολιτικής και ασφάλειας.
Οι κυβερνήσεις Τραμπ και Μπάιντεν ενέκριναν πολλαπλές πωλήσεις όπλων στο Κίεβο, το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ έχει εκπαιδεύσει ουκρανικά στρατεύματα και οι αμερικανικές δυνάμεις (μαζί με μονάδες από άλλες χώρες του ΝΑΤΟ) έχουν πραγματοποιήσει κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (πολεμικά παιχνίδια), με τους Ουκρανούς ομολόγους τους σε πολλές περιπτώσεις. Εν ολίγοις, οι ηγέτες των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την Ουκρανία ως έναν πλήρη σύμμαχο.
Ωστόσο, το Κίεβο δεν είναι πραγματικός σύμμαχος. είναι ένας ασθενής εξαρτώμενος από την ασφάλεια που του παρέχουν οι ΗΠΑ, και έχει έντονα εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία. Αλλά οι ηγέτες της Ουκρανίας δεν πτοούνται από τους στρατιωτικούς περιορισμούς της χώρας τους έναντι της Ρωσικής αρκούδας. Στα τέλη Αυγούστου, η Ουκρανία πραγματοποίησε την πρώτη στρατιωτική παρέλαση μετά από αρκετά χρόνια, γιορτάζοντας την 30η επέτειο της ανεξαρτησίας της και δήλωσε ότι θα ανακτήσει τόσο την Κριμαία, την οποία η Ρωσία προσάρτησε το 2014, όσο και εδάφη στην ανατολική περιοχή του Ντόνμπας που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των Αυτονομιστών που υποστηρίζονται από το Κρεμλίνο. Το επίσημο έγγραφο αμυντικής στρατηγικής της χώρας που εγκρίθηκε τον Μάρτιο περιλαμβάνει ρητά αυτούς τους στόχους.
Επιπλέον, οι στόχοι αυτοί φαίνονται κάτι περισσότερο από απλή ρητορεία. Την άνοιξη του 2021, το Κίεβο άρχισε να αναπτύσσει στρατεύματα και άρματα μάχης κοντά στην Κριμαία για στρατιωτικές ασκήσεις. Η Ρωσία απάντησε με κάποιες δικές της μετακινήσεις στρατευμάτων μεγάλης κλίμακας και μια στρατιωτική κρίση που είχε τη δυνατότητα να εμπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ άναψε. Ευτυχώς, επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι και οι δύο πλευρές άρχισαν να υποχωρούν, αλλά η Κριμαία και η παρακείμενη περιοχή παραμένουν ανησυχητικά σημεία πιθανής ανάφλεξης.
Η Ουκρανία επιδίδεται σε τέτοια συμπεριφορά, ενώ περιμένει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ να υποστηρίξουν την προσπάθειά της. Τον Αύγουστο, ο Zelenskyy μίλησε στην εναρκτήρια σύνοδο κορυφής της «Πλατφόρμας της Κριμαίας», μια συνάντηση εκπροσώπων από σαράντα έξι χώρες που είχε οργανώσει το Κίεβο για να προκαλέσει μεγαλύτερη διεθνή πίεση στη Ρωσία. Η έμφαση στη σύνοδο κορυφής δόθηκε στην αυξημένη διπλωματική υποστήριξη προς την Ουκρανία, συνοδευόμενη από αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Ρωσίας, για να αναγκάσει τη Μόσχα να ακυρώσει την προσάρτηση της Κριμαίας. Αλλά ο Ουκρανός ηγέτης υποστήριξε ότι ήταν επίσης θέμα ασφάλειας. Υποστήριξε ότι «η κατάληψη της Κριμαίας θέτει υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα ολόκληρου του διεθνούς συστήματος ασφαλείας …»
Οι Ουκρανοί αξιωματούχοι θέλουν κάτι περισσότερο από τη απλή διπλωματική υποστήριξη στην εκστρατεία τους για την αντιμετώπιση της Ρωσίας. Τον Απρίλιο, ο Ζελένσκι δήλωσε ρητά ότι ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί η ρωσική «επιθετικότητα» στο Ντόνμπας, και πολύ περισσότερο να αντιστραφεί η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Μόσχα, θα ήταν η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Αλλά ένα τέτοιο βήμα θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Αξιωματούχοι του Κρεμλίνου κατέστησαν σαφές σε πολλές περιπτώσεις ότι η ένταξη στο Κίεβο στο ΝΑΤΟ περνάει την κόκκινη γραμμή όσον αφορά την ασφάλεια της Ρωσίας και δεν θα γίνει ανεκτή.
Η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ σημαίνει επίσης ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν υποχρεωμένες σύμφωνα με το άρθρο 5 της Βορειοατλαντικής Συνθήκης να υπερασπιστούν το Κίεβο. Θα ήταν απλό για την Ουκρανία να εκμεταλλευτεί ένα στρατιωτικό επεισόδιο και να ισχυριστεί ότι ήταν μια πράξη «ρωσικής επιθετικότητας». Ήδη, οι Ουκρανοί ηγέτες ισχυρίζονται ότι η προσάρτηση της Κριμαίας και η υποστήριξη της Μόσχας στους αντάρτες του Ντόνμπας αποτελούν ήδη πράξεις ρωσικής επιθετικότητας!
Η συνεχιζόμενη υποστήριξη των ΗΠΑ για τις εξωπραγματικές εδαφικές φιλοδοξίες της Ουκρανίας είναι παράλογη και επικίνδυνη, ενώ η υποστήριξη της προσπάθειας του Κιέβου για ένταξη στο ΝΑΤΟ, την οποία έκανε κάθε αμερικανική διοίκηση, αρχής γενομένης από αυτήν του Τζορτζ Μπους, είναι ακόμη πιο απερίσκεπτη.
Η αντιμετώπιση της Ουκρανίας ως συμμάχου δημιουργεί σοβαρούς και αυξανόμενους κινδύνους για τον αμερικανικό λαό. Το μόνο χειρότερο από έναν αδύναμο, ευάλωτο «εταίρο ασφαλείας», είναι ένας αδύναμος και ευάλωτος εταίρος που επιδιώκει να ακολουθήσει μια επιθετική πολιτική που όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει με τους δικούς της στρατιωτικούς πόρους και αντ ‘αυτού περιμένει υποστήριξη από τον ισχυρό ευεργέτη του.
Το 1914, η Σερβία επιχείρησε να εμπλέξει την τσαρική Ρωσία στις απερίσκεπτες φιλοδοξίες της και πυροδότησε μια μαζική σύγκρουση που κατέστρεψε τον «προστάτη» της.
Δεδομένης της συμπεριφοράς του Κιέβου. Η Ουκρανία θα μπορούσε να γίνει η Σερβία της δεκαετίας του 2020. Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν πρέπει να επαναλάβει την ανοησία του Τσάρου και να πέσει σε μια τέτοια παγίδα. Η Ουάσινγκτον θα πρέπει να χαλαρώσει την σχέση της με την Ουκρανία και να την αφήσει να τα βγάλει πέρα μόνη της.
