Έχουν παρέλθει αρκετές ημέρες από τα γεγονότα στο ΕΠΑ.Λ. Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη και σίγουρα μπορούμε να δούμε με μία πιο ψύχραιμη ματιά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Θα ξεκινήσουμε συμφωνώντας, ελπίζω, με το άρθρο 16, παρ. 2, του Ελληνικού Συντάγματος, όπου αναγράφεται επί λέξει: «H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Ωστόσο, εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ και άλλα αριστερά σχήματα, κοινοβουλευτικά και μη, θεωρούν ότι πρέπει να έχουν έναν προνομιακό ρόλο, ενίοτε και υπέρτερο του κράτους, στη διαμόρφωση και την άσκηση αυτής της κρατικής αποστολής. Αυτό είναι κάτι που πολλές φορές στον χώρο της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τουλάχιστον, έχει προκαλέσει δικαιολογημένες αντιδράσεις, τόσο από μαθητές όσο και από διδάσκοντες, αφού οι κομματικές και καθοδηγητικές πρακτικές δεν έχουν καμία θέση στους σχολικούς χώρους.
Οι απολύτως δικαιολογημένες, λοιπόν, αρχικές αντιδράσεις των μαθητών του ΕΠΑ.Λ. Σταυρούπολης για το απρόσκοπτο δικαίωμά τους στη μόρφωση, χωρίς εξωσχολικές παρεμβάσεις και καθοδηγήσεις, ήταν κάτι που χάλασαν τη σούπα αυτής της μακροχρόνιας ασύδοτης πρακτικής κύκλων της Αριστεράς.
Η άμεση τραμπούκικη αντίδραση μελών του ΚΚΕ και άλλων εξωκοινοβουλευτικών ομάδων εναντίον μαθητών, που εξέφρασαν αυτό το αυτονόητο δικαίωμά τους με απολύτως κόσμιο και δημοκρατικό τρόπο, οι απειλές εναντίον τους με πανό, ρόπαλα, στειλιάρια, αλλά ακόμη και απειλές εναντίον της ζωής μαθητών (έχουν καταγραφεί όλα αυτά σε πολλά σχετικά βίντεο), έδωσε την αφορμή για να υπεισέλθουν στον χώρο του ΕΠΑ.Λ. Σταυρούπολης εξωσχολικά στοιχεία άλλων κύκλων, με αποτέλεσμα να διαδραματιστεί επί πολλές ημέρες ένας πρωτοφανής οπαδικός πόλεμος μεταξύ δύο ακραίων πλευρών του πολιτικού φάσματος.
Το ΚΚΕ, κατά την πάγια τακτική του, προσπάθησε να αποσείσει τις ευθύνες του ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς του για την κατάθεση ψηφισμάτων σε συνδικαλιστικά και αυτοδιοικητικά όργανα για την καταδίκη απλώς των ιδεολογικών του αντιπάλων, κάτι που στις περισσότερες περιπτώσεις το πέτυχε, είτε με την αυτούσια υιοθέτησή τους είτε ακόμη και με την υπερθεμάτιση κύκλων του αστικού κόσμου, ως προϊόν της δειλίας και της απροθυμίας του να θίξει την ιερή αγελάδα του ελλαδίτικου πολιτικού σκηνικού, το «τιμημένο» ΚΚΕ.
Τα θλιβερά γεγονότα της Σταυρούπολης αποτέλεσαν τη νομοτελειακή κατάληξη (ευτυχώς χωρίς ανθρώπινα θύματα) της μακροχρόνιας εξωσχολικής και εξω-εκπαιδευτικής απόπειρας ποδηγέτησης και καθοδήγησης του μαθητικού κόσμου. Η τραγικότητά τους θα έπρεπε να αποτελέσει μία ιδανική ευκαιρία καταδίκης όλων αυτών των προσπαθειών εξωσχολικών κύκλων να εκμαυλίσουν την ελληνική νεολαία με τα ιδεολογήματά τους, που, μάλιστα, καταδικάστηκαν πρόσφατα με συντριπτική πλειοψηφία (90%) από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τόσο στην κομμουνιστική όσο και στη ναζιστική εκδοχή τους.
Για τους λόγους αυτούς, όλοι οι υποστηρικτές της ελευθερίας και της δημοκρατίας δεν θα έπρεπε να περιοριστούν στην καταδίκη μόνο της μίας πλευράς, πρακτική που απλώς θα διαιωνίσει αυτήν την κατάσταση, απαλλάσσοντας, δηλαδή, την άλλη πλευρά από τις δικές της πολιτικές και ποινικές ευθύνες. Επέλεξαν, όμως, στη μεγάλη τους πλειοψηφία να συμπορευτούν με τους «βαθιά κομμουνισμένους» σταλινικούς, που αποτελούν την ντροπή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Ίσως κάποτε θα πρέπει να αναλάβουν κάποιοι τις πολιτικές ευθύνες τους, όχι μόνο για την ανυποληψία στην οποία έχουν οδηγήσει την πατρίδα μας, αλλά κυρίως γιατί με τις πρακτικές τους έχουν αφήσει την ελληνική νεολαία έρμαιο στην επιρροή αντι-ανθρώπινων και ολοκληρωτικών ιδεολογιών, να πελαγοδρομεί διχασμένη, χωρίς εθνικό όραμα και προοπτική…
* Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
