Στις τάξεις ήμασταν 40 άτομα τουλάχιστον, Δημοτικό και Γυμνάσιο, στο Λύκειο το ίδιο, και γίναμε καμιά 25αριά στη Γ’ Δέσμη, που δεν επέλεγαν πολλοί, ένεκα του φόβου των Αρχαίων και των Λατινικών.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Δεν υπήρχαν θέρμανση, εργαστήρια, και για τα διαλείμματα και τις αθλοπαιδιές μια αυλή στρωμένη με τσιμέντο. Έτσι ήταν το 6ο Δημοτικό Σχολείο Κορυδαλλού, όπου μάλιστα η αυλή ήταν και λίγο κατηφορική (!), έτσι ήταν το Γυμνάσιο Αρρένων Κορυδαλλού, έτσι ήταν και το 1ο Λύκειο Κορυδαλλού. Είχαμε όμως μία (1) μπασκέτα. Μεγαλεία και χλιδή.
Ο δάσκαλός μας στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, ο κ. Γεώργιος Ζωγράφος, καλή του ώρα, αν θυμάμαι καλά, εκεί, γύρω στα 1975, πρέπει να είχε μηνιαίο μισθό γύρω στις 8.000 δραχμές. Λίγα και για τα δεδομένα της εποχής.
Ο κ. Ζωγράφος, ευθυτενής, ερχόταν πάντα καλοξυρισμένος, γυαλισμένος, με σακάκι, πουκάμισο, γραβάτα. Ηταν από αυτούς που, σε αντίθεση με άλλους, τα χρόνια που προηγήθηκαν απαξίωσε να ρίχνει γλείψιμο στο καθεστώς της 21ης Απριλίου, ενώ παράλληλα έκανε τα πάντα για να μας εμφυσήσει πατριωτισμό, φιλοτιμία, φιλαλήθεια, σεβασμό στα σύμβολα της Πατρίδας, στους μεγαλύτερους και τους ασθενέστερους. Αυστηρός, αλλά δίκαιος και με ιεραποστολική αφοσίωση στο έργο του. Υπήρχε και τότε αξιολόγηση. Βασικό της εργαλείο, ο θεσμός του Επιθεωρητή. Ερχόταν, σήκωνε στην τύχη παιδιά και μας εξέταζε στην ήδη διδαχθείσα ύλη. Εβλεπε δηλαδή την αψευδέστερη απόδειξη της ικανότητας του εκπαιδευτικού, αν οι μαθητές και οι μαθήτριές του μάθαιναν ή όχι γράμματα.
Ωραίες οι μοδέρνες θεωρίες, αλλά στο τέλος της ημέρας μετρά αν τα παιδιά έχουν μάθει σωστά Ελληνικά, Μαθηματικά, Γεωγραφία κ.λπ. – τότε ξεκινούσαμε με Πατριδογνωσία, μετά πηγαίναμε στη Γεωγραφία. Τώρα, δεν ξέρω τι κάνουν, πάντως συναντώ όλο και συχνότερα πανάσχετους, που δεν μπορούν να βρουν ούτε το χωριό τους στον χάρτη. Η είδηση του ερχομού του Επιθεωρητή προκαλούσε έναν μικρό πανικό, διότι η αναφορά του, όπου αξιολογούσε το έργο, τη διδακτική ικανότητα του εκπαιδευτικού, είχε απτές συνέπειες για την υπηρεσιακή του εξέλιξη.
Τον κ. Ζωγράφο δεν τον θυμάμαι να έδειξε ποτέ το άγχος που είχαν άλλοι κατά την επιθεώρηση – αξιολόγηση. Ο λόγος ήταν απλός: Η επίμονα φιλότιμη εκτέλεση του έργου του είχε ορατό αποτέλεσμα στο γνωστικό μας επίπεδο, αλλά και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Δεν φοβόταν την αξιολόγηση. Τρανότερη απόδειξη, το πόσοι από τους 40 σπουδάσαμε, σε εποχή που ήταν αδιανόητο να είσαι κουμπούρας και να θες να μπαίνεις στο πανεπιστήμιο με 3. Και όσοι/ες δεν σπούδασαν μιλούν και γράφουν καλύτερα ελληνικά από σημερινούς πτυχιούχους ΑΕΙ. Και όλα αυτά σε ένα συνοικιακό δημόσιο σχολείο με παιδιά της εργατικής τάξης, όπου γύρω ήταν σχεδόν παντού χωματόδρομοι, δίπλα μια τεράστια αλάνα, το «γηροκομείο», από ένα ερειπιώδες μισοτελειωμένο κτίριο ή «88 στρέμματα», σήμερα σύγχρονα σχολεία, γυμναστήριο, γήπεδο, το Θέατρο «Θανάσης Βέγγος», που μας χωρίζουν από τις Φυλακές. Μαθαίναμε καλά Ελληνικά, Μαθηματικά, όλα τα διδακτέα αντικείμενα. Και «ο κύριος» -έτσι αποκαλούσαμε τον Δάσκαλό μας, εκείνον και τον… Θεό- δεν έμενε στα στενά όρια της ύλης. Πάντα αναζητούσε να εμπλουτίσει το διδακτέο αντικείμενο, μέσα από εγκυκλοπαίδειες ή τον απέραντο πλούτο της λογοτεχνίας μας.
Ήταν όμως πάντα μέσα στο ευρύτερο πνεύμα της Συνταγματικής αποστολής του και του όρκου του. Διότι οι εκπαιδευτικοί, όπως όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί, δεν ορκίζονται «στη ζωή του Μπιθικώτση», ούτε στις καβαλίνες του αλόγου του Βελουχιώτη ή σε κάναν παρενδυτικό κλεπτομανή και ναρκομανή ή σε ράπερ που προπαγανδίζει το μίσος και τη βία. Ορκίζονται να τηρούν το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους.
Σήμερα βιώνουμε επίορκο ψιλομαρξιστικό μηδενισμό. Καθηγήτρια παιδιών δικού μου ανθρώπου συχνά τους έβαζε, τάχα, στην τάξη να διαβάσουν κάτι, φορούσε γυαλιά ηλίου και… κοιμόταν, προφανώς κουρασμένη από λαϊκούς αγώνες της νύχτας που προηγήθηκε. Σε άλλο σχολείο τούς πήγαιναν «εκδρομή» σε πλατεία με καφετέριες «ουφάδικα», τουτέστιν με ηλεκτρονικά παιχνίδια, διότι μάλλον κάποιος τσίμπαγε μίζα από τόση κατανάλωση. Αυτός θα αρνείται σήμερα την αξιολόγηση. Έχουμε σε πολλές περιπτώσεις μαθηματικούς που δεν μπορούν ή βαριούνται να διδάξουν Μαθηματικά, φιλολόγους που δεν μπορούν ή βαριούνται να διδάξουν Αρχαία. Που πάνε στο σχολείο λέτσοι, λες και κοιμήθηκαν με τα ρούχα, και λουφάρουν από τα καθήκοντά τους σε κάθε ευκαιρία. Προφανώς και υπάρχουν ταλέντα, δάσκαλοι και καθηγητές με φιλοτιμία, γνώσεις και μεταδοτικότητα. Δεν εξηγούνται μόνον με τα φροντιστήρια οι κάθε χρόνο σταθερές πρωτιές συνοικιακών και επαρχιακών σχολείων στις εισαγωγικές για τα Πανεπιστήμια. Και προσέξτε την τεράστια αδικία: Αυτοί οι εκπαιδευτικοί αμείβονται το ίδιο και έχουν την ίδια ή και χειρότερη υπηρεσιακή εξέλιξη με τους λουφαδόρους, τους ανεπαρκείς, τους επίορκους, διότι μπορεί να μην είναι κομματόσκυλα. Υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από την ίση μεταχείριση των άνισων ή, ακόμη χειρότερα, η διαστροφή να τιμωρούνται οι άξιοι και να ανταμείβονται οι ανάξιοι;
Ο κ. Γιαννακός, από την Αμοργό, φιλόλογος, που για τις εισαγωγικές του στη Φιλοσοφική διάβαζε στο νησί του με λυχνάρι, είχε στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου Αρρένων Κορυδαλλού 40 άτομα στο τμήμα του, ανάμεσά τους και διετείς, τουτέστιν μαθητές που είχαν μείνει στην ίδια τάξη. Και, μιλάμε, όλοι αλαναρία, ουδείς εξ ημών με γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο, και όλες οι διαφορές λύνονταν στο προαύλιο με γροθιές.
Προσπάθησε φιλότιμα και μέσα στον ακατέργαστο προλεταριακό, κυριολεκτικά, όχλο των ματσουλαραίων έσπειρε την αγάπη για τη λογοτεχνία. Θυμάμαι, ξεκινώντας, να μας διαβάζει αποσπάσματα από τη «Βάρδια» του Καββαδία. Σε άλλους ο σπόρος έπεσε στα βράχια και τον έκαψε ο ήλιος, σε άλλους έπεσε σε λίγο και άγονο χώμα, και έσβησε μόλις βλάστησε.
Σε άλλους, όμως, έπεσε σε αυτό που στην Κωπαΐδα λέμε «μαυρόγεια», το πιο πλούσιο και γόνιμο χώμα της ψυχής, και έβλεπα την ικανοποίησή του για τη δίψα μας και τη χαρά του όταν όσοι μας κόλλησε το μικρόβιο του ζητούσαμε πληροφορίες και προτάσεις βιβλίων. Ενας καλός και άξιος Ελληνας Δάσκαλος, που τηρούσε τον όρκο του με το παραπάνω και, όπως και ο κ. Ζωγράφος και τόσοι άλλοι, αντλούσε ηθική ικανοποίηση από το ευγενέστερο έργο: να πλάθει καλούς Ελληνες. Ανάξιοι αυτών και επίορκοι όσοι αρνούνται να αξιολογηθούν και απεργούν παρανόμως με αίτημα να μην εφαρμοστεί Νόμος που ψήφισαν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού. Διαπράττουν βαρύ πειθαρχικό παράπτωμα, που σε ευνομούμενο κράτος θα επέσυρε την απόλυσή τους.
