Η Αθηνά Χιώτη είναι ερμηνεύτρια και δασκάλα ειδικής αγωγής. Ερμηνεύει αρχαία ελληνική λυρική ποίηση, παραδοσιακά τραγούδια αλλά και πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις. Είναι μέλος του συγκροτήματος Lyre ‘n’ Rhapsody.
- Από την Σοφία Χατζή
Τα τραγούδια του συγκροτήματος συνοδεύονται από αρχαία ελληνική λύρα και νταούλι. Τη ρωτήσαμε για τη σχέση της με το κοινό της που έρχεται να ακούσει αυτό το πρωτότυπο συγκρότημα, το κοινό που αναζητά μια αναψυχή μακριά από κάποιες τιποτένιες οχλοβοές που παίρνουν διαστάσεις επιδημίας και αν η ίδια νιώθει ότι καταφέρνει τελικά να μεταδώσει αυτό που ερμηνεύει.
Μας απαντά: «Κάθε φορά που ξετυλίγω το κουβάρι με τις ιστορίες της καλλιτεχνικής διαδρομής μου θυμάμαι τα λόγια μιας μοναχής, που έλεγε για τον εαυτό της ότι είναι μια πέτρινη θυγατέρα του Αβραάμ. Και τι σημαίνει πέτρινη θυγατέρα; Είναι η πλήρης συναίσθηση ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μια πέτρα, από την οποία όμως μπορεί να αναστηθεί ένα τέκνο του Αβραάμ, προκειμένου να βοηθηθεί κάποιος. Έλεγε ακόμη η οσιακή αυτή μορφή ότι σαν ο Θεός θέλει μια ψυχή να ωφεληθεί, τότε Εκείνος βάζει ανάμεσα στον άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια και σε εσένα που κάθεσαι δίπλα του ένα πνευματικό “πέπλο”. Τότε ο άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια ακούει αυτά που θα του πεις πνευματικά διυλισμένα και ωφελείται, ενώ εσύ μπορεί να παραμένεις ακόμη και πνευματικά στάσιμος».
Η Αθηνά Χιώτη μετρά πολλές ερμηνευτικές συμμετοχές σε συναυλίες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, θέλησε όμως να εστιάσει σε μια συμμετοχή της με το συγκρότημά Lyre ‘n’ Rhapsody, όταν την προσκάλεσαν στην Κίνα, όπου έπειτα από όσα μας είπε ήταν σαφές ότι έγινε πρέσβειρα μιας ειλικρινούς ορθόδοξης στάσης ζωής. Η διήγησή της μας ταξιδεύει γεωγραφικά, περνά όμως τα σύνορα και στέκεται σε πνευματικές κατακτήσεις.Θα αφήσουμε την ίδια την ερμηνεύτρια να μας αφηγηθεί την ενδιαφέρουσα ιστορία της:
«Ταξίδεψα με το μουσικό σύνολο Lyre ‘n’ Rhapsody έως τη μακρινή Κίνα για να μετάσχουμε σε μια συναυλία που διοργάνωσε ο Miao Bin, μουσικός και ηθοποιός, ιδρυτής μαζί με τη σύζυγό του Eley Yuan του πρώτου πολιτιστικού εκπαιδευτικού ιδρύματος στην Κίνα, το οποίο επικεντρώνεται στην προώθηση της αρχαίας ελληνικής μουσικής και θεατρικής εκπαίδευσης. Αγαπά την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Ξεκίνησα το ταξίδι μου την εορτή των Ταξιαρχών και θεώρησα μεγάλη τη βοήθεια των αρχαγγέλων στους αιθέρες. Συνταξιδιώτες, τα μέλη των Lyre ‘n’ Rhapsody Αρετή Μίγγου και Παντελής Καπερνέκα (η Αλίκη Μαρκαντωνάτου, μέλος του συγκροτήματος, δεν μπόρεσε να έρθει). Μόλις φτάσαμε στην Κίνα άρχισα να εξερευνώ με χαρά καθετί καινούργιο που πρόβαλε μπροστά στα μάτια μου. Τους ανθρώπους, τις συνήθειές τους, την κουλτούρα τους, τον παραδοσιακό, αλλά και τον σύγχρονο πολιτισμό τους. Και ήταν πολλά αυτά που χαράχτηκαν στη μνήμη μου. Η εγκάρδια φιλοξενία των ανθρώπων που μας προσκάλεσαν, η ευγένειά τους, η υπομονή τους, η αισθητική τους, η αγάπη τους και ο θαυμασμός τους για τον δικό μας πολιτισμό».
Για τον τόπο, αλλά και για το πλήθος που ανταποκρίθηκε στη συναυλία καθώς και για τα δυνατά συναισθήματα που κατέκλυσαν την ερμηνεύτρια μάς μίλησε η ίδια στη συνέχεια: «Δυο μέρες αργότερα έφτασε η ώρα της συναυλίας στην πόλη Σου Τσόου. Βγήκαμε στη σκηνή μπροστά σε ένα πολυάριθμο πλήθος, το οποίο μας άκουσε με πολλή προσήλωση, χωρίς την παραμικρή οχλαγωγία. Δύσκολο να περιγράψω τα δικά μου συναισθήματα όση ώρα βρισκόμουν επί σκηνής. Μια αρχαία λύρα, ένα νταούλι και μια γυναικεία φωνή τραγουδούσε στα νέα και τα αρχαία ελληνικά, μπροστά σε ένα πλήθος Κινέζων, που παρακολουθούσε με αμείωτο ενδιαφέρον και σεβασμό. Μου έκανε εντύπωση πώς γίνεται να πατάω τα πόδια μου στη γη, αλλά να νιώθω ότι βρίσκομαι στον ουρανό. Και πώς γίνεται να νιώθω τόση πολλή δύναμη να κατακλύζει την ψυχή μου, ώστε να νιώθω ότι θα εκραγεί. Και σκέφτηκα μέσα μου τότε: “Χριστέ μου, σ’ ευχαριστώ που είσαι μαζί μου”. Τον παρακάλεσα να μοιραστούμε αυτή τη χαρά με τους ανθρώπους που μας ακούν. Η συναυλία τελείωσε και έπειτα όμως από μια τόσο μεγάλη χαρά έφτασε η ώρα για την επιστροφή στην πραγματικότητα και η ώρα του αποχαιρετισμού. Ακόμη δεν είχα προλάβει καλά καλά να γνωρίσω τούτη την άγνωστη χώρα και έπρεπε κιόλας να την αποχωριστώ. Μα η τελευταία και πιο ουσιώδης σελίδα του βιβλίου της γνωριμίας μου με την Κίνα δεν είχε γραφτεί ακόμη από το χέρι του Θεού. Και έμελλε να γραφτεί μέσα στο ταξί που πήρα για τον δρόμο της επιστροφής έως το ξενοδοχείο που βρισκόταν λίγο παραέξω από το αεροδρόμιο της Σανγκάης».
Στη διαδρομή με το ταξί προς το αεροδρόμιο η Αθηνά Χιώτη θα εισπράξει μια πρωτότυπη φιλοφρόνηση από μια Κινέζα που βρισκόταν στο κοινό, που έκρυβε όμως την ύπαρξη ενός χρόνιου τραύματος που χρειαζόταν θεραπεία.
«Εκεί λοιπόν μέσα στο ταξί δεν ήμουν μόνη μου. Ταξίδευα μαζί με άλλους δύο επιβάτες -μια νεαρή κοπέλα και έναν άντρα- που σιγά σιγά τους γνώρισα. Αρχισε λοιπόν να μου μιλάει η νεαρή κοπέλα και να μου δίνει συγχαρητήρια με τα σπαστά της αγγλικά για τη συναυλία μας που παρακολούθησε. Παρά το εμπόδιο της γλώσσας -καθότι τραγουδήσαμε στα νέα και τα αρχαία ελληνικά- μου εξήγησε πόσο πολύ την είχε αγγίξει όλο αυτό που παρακολούθησε και πόσο τη γαλήνεψε. Εγώ την ευχαρίστησα και εκείνη ευθύς μου εκμυστηρεύθηκε πόσο σημαντικό πράγμα είναι για τη ζωή της η γαλήνη. Μου αποκάλυψε ακόμη πόσο κατακλύζεται η ζωή της από το άγχος και πόσο την εμποδίζει να χαρεί στην καθημερινότητά της, και άρχισε να μου απαριθμεί τα μέσα που χρησιμοποιεί για να το περιορίσει. Μου είπε ότι κάνει διαλογισμό πολύ συχνά και ότι έχει μάλιστα και τον προσωπικό γκουρού της, ο οποίος βρισκόταν μαζί μας στο ταξί και άκουγε τη συνομιλία μας, αλλά δεν πήρε μέρος στη συζήτησή μας, διότι δεν γνώριζε καλά τα αγγλικά. Η νεαρή κοπέλα μού είπε ακόμη ότι προκειμένου να δει βελτίωση στα επίπεδα του στρες δεν δίστασε να καταφύγει σε αυστηρή νηστεία για μεγάλο αριθμό ημερών (είχε ξεπεράσει τις 20 συνεχόμενες μέρες απόλυτης αποχής από οποιαδήποτε τροφή) υπό την καθοδήγηση του γκουρού της, και γενικά διαπίστωνα ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που είχε δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, προκειμένου να δει μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Απέναντι σε όλα αυτά εγώ σώπαινα και άκουγα. Κυρίως αφουγκραζόμουν τις βαθύτερες αγωνίες αυτής της κοπέλας και αυτά τα οποία κρύβονταν πίσω από τα λόγια της, γιατί προφανώς είχε έντονες πνευματικές αναζητήσεις και δεν έβρισκε εύκολα ανάπαυση ψυχής. Έπειτα από λίγο, όμως, παρατήρησα ότι έστρεψε τη συζήτηση γύρω από εμένα και τον τρόπο που προετοιμάζομαι για κάθε συναυλία. Και εγώ τότε θεώρησα ότι εννοούσε από τεχνικής απόψεως πώς προετοιμάζομαι προτού βγω στη σκηνή. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να της απαριθμώ όλες αυτές τις γνωστές μεθόδους που χρησιμοποιούμε εμείς οι τραγουδιστές προκειμένου να έχουμε καλή φωνητική απόδοση, όπως οι ασκήσεις φωνητικής, η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας νερού, η αποφυγή ποτού και καπνίσματος, ο επαρκής ύπνος κ.ά. Όσα, όμως, και να της είπα, εκείνη συνέχιζε να μου επαναλαμβάνει την ερώτηση τι κάνω προτού βγω στη σκηνή. Και τότε ήταν που σκέφτηκα. Μήπως εννοεί από πνευματικής απόψεως πώς προετοιμάζομαι;»
Στην κουβέντα μας αυτή με την Αθηνά Χιώτη συζητήσαμε το γεγονός ότι είναι δύσκολο ένας άνθρωπος που ασπάζεται τη θρησκεία του τόπου που γεννήθηκε να ακούσει χωρίς δυσπιστία την ύπαρξη μιας άλλης κοσμοθεωρίας. Τι κάνει, όμως, ο χριστιανός που του ζητείται βοήθεια; Ήρθε στη σκέψη μας ο λόγος του Αγίου Παϊσίου, ότι δηλαδή πρέπει να ερχόμαστε στη θέση των άλλων για να τους καταλαβαίνουμε, ακόμη και στη θέση των ζώων.
Η Ελληνίδα καλλιτέχνιδα δεν δίστασε να προχωρήσει: «Πήρα το θάρρος και της είπα μονολεκτικά “προσεύχομαι”. Τότε λοιπόν κατάλαβα ότι ήθελε να μάθει περισσότερα για αυτό το θέμα, καθώς άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις, ως προς το πού προσεύχομαι, σε ποιο μέρος προσεύχομαι, με ποια στάση του σώματος προσεύχομαι, τι λόγια λέω, σε ποιον απευθύνομαι, πόση ώρα κρατάει η προσευχή μου και άλλες ερωτήσεις, τις οποίες απάντησα. Της είπα ακόμη ότι για εμάς τους ορθόδοξους χριστιανούς ο Χριστός είναι η απέραντη αγάπη και συνάμα ο πιο καρδιακός φίλος μας και όχι κάποιο απόκοσμο πρόσωπο, που ανά πάσα ώρα μπορεί να μας τιμωρήσει για τις πράξεις μας. Τα τελευταία λόγια τα είπα φέρνοντας στον νου μου την εικόνα κάποιων τοπικών θεοτήτων, με τη μορφή αποκρουστικών δράκων, που είχα δει σε ένα μνημείο, για τις οποίες απόρησα πώς ήταν δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να προσεύχονται σε τόσο δύσμορφους θεούς και να βρίσκουν ανάπαυση, παρηγοριά και ελπίδα. Όμως, πέρασε η ώρα δίχως να το καταλάβουμε και είχε φτάσει πια η ώρα που χώριζαν οι δρόμοι μας. Αποχαιρετιστήκαμε με μια εγκάρδια, σφιχτή αγκαλιά σαν να γνωριζόμασταν για χρόνια. Και ευθύς την ένιωσα αδερφή μου. Το ίδιο θαρρώ και εκείνη. Σάμπως δεν είμαστε όλοι αδέρφια του ίδιου Θεού;»
Η στάση ενός χριστιανού είναι καλό να φανερώνεται σεμνά στη ζωή, στη δουλειά του, στην τέχνη του. Ο χριστιανός δεν είναι φλύαρος. Η Αθηνά Χιώτη τραγούδησε στην αρχαία και νέα ελληνική με προσευχητική ακεραιότητα που δεν χρειαζόταν να επιδειχθεί. Γι’ αυτό και το κορίτσι από την Κίνα που την άκουγε να τραγουδά αναρωτήθηκε «ποιον Θεό πιστεύει η Αθηνά». Και τότε βρήκε η δεύτερη την ευκαιρία να της μιλήσει για το άγιο κάλλος το οποίο ομοιωθήκαμε.
