Είναι πραγματικά ανατριχιαστική η υποχθόνια γερμανική επιθετικότητα που εκδηλώνεται το τελευταίο διάστημα εις βάρος της Πολωνίας.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Και μάλιστα στο όνομα των «δημοκρατικών θεσμών», του «κράτους δικαίου» και διάφορων άλλων τέτοιων βαρύγδουπων, που χρησιμοποιούνται επιλεκτικά από τις Βρυξέλλες -κατ’ εντολήν πάντα του Βερολίνου- για να αναδειχθεί σε διεθνή παρία μία μεγάλη και ιστορική ευρωπαϊκή χώρα.
Το έγκλημα της δεξιάς πολωνικής κυβέρνησης είναι απλώς ότι υπηρετεί την εθνική της αποστολή. Σέβεται τον εαυτό της, τους πολίτες που την εξέλεξαν μεγαλοπρεπώς δεύτερη φορά και τα συμφέροντα του κράτους. Ενα δεύτερο… έγκλημα των Πολωνών είναι ότι αποτελούν πολύ ομοιογενές έθνος. Σε ποσοστό 95% οι 38.500.000 κάτοικοι της σημερινής Πολωνίας δηλώνουν νέτα σκέτα Πολωνοί.
Πρόσφατα η πολωνική Δικαιοσύνη, που επίσης φαίνεται να στέκεται στο ύψος της αποστολής της, αποφάσισε πως όταν το εθνικό συμφέρον το απαιτεί (βλέπε λαθρομετανάστευση), οι τοπικοί νόμοι υπερτερούν του «ευρωπαϊκού δικαίου», ότι κι αν λέει αυτό. Αφορμή για την κόντρα ήταν ο τρόπος διορισμού δικαστών στα πειθαρχικά συμβούλια, για τον οποίο οι Βρυξέλλες απαιτούσαν να έχουν λόγο! Το πολωνικό ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο όμως τόλμησε να αμφισβητήσει την υπεροχή του ευρωπαϊκού έναντι των εθνικών δικαίων. Αυτό για τη γερμανική λογική «τα δικά μου δικά μου, τα δικά σου επίσης δικά μου» είναι ανεπίτρεπτο. Το δικό τους ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο επιτρέπεται να αμφισβητεί ευρωπαϊκά μέτρα οικονομικής αλληλεγγύης στους ασθενέστερους, όπως η «ποσοτική χαλάρωση», αλλά οι άλλοι δεν επιτρέπεται π.χ. να προστατεύουν τα σύνορά τους!
Όταν έρχεται η ώρα να βάλουν το χέρι στην τσέπη, οι Γερμανοί επικαλούνται τους δικαστές της Καρλσρούης με τις κόκκινες τηβέννους, που μπορούν να απορρίπτουν αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, επειδή, τάχα μου, δεν «συνάδουν» με τη γερμανική αντίληψη δημοσιονομικής ευταξίας. Αλλά οι Πολωνοί δεν έχουν δικαίωμα να έχουν δική τους αντίληψη περί… εθνικής κυριαρχίας. Αποτελούν κατώτερο είδος Ευρωπαίων που πρέπει να εναρμονίζεται αδιαμαρτύρητα με τις επιταγές της ευρωπαϊκής (βλέπε γερμανικής) σοφίας. Είναι αλήθεια ότι έχουν παλιούς λογαριασμούς οι Γερμανοί με τους Πολωνούς. Δύσκολα χώνεψαν την παραχώρηση της Ανατολικής Πρωσίας, παρότι η περιοχή εκκενώθηκε από το γερμανικό στοιχείο μετά τη λήξη του πολέμου. Αναγκάστηκαν να την αποδεχθούν ως υποχρεωτική προϋπόθεση για την ενοποίηση των δύο Γερμανιών και την αντάλλαξαν σιωπηρά με την απαλλαγή τους από τις πολεμικές επανορθώσεις. Σε αυτό τούς διευκόλυναν σκανδαλωδώς οι παλαιοί Σύμμαχοι που έκλεισαν το μάτι, ώστε η περιβόητη Συνθήκη «2+4» να μην πάρει ποτέ τη μορφή επίσημης «Συμφωνίας Ειρήνευσης», γιατί τότε οι Γερμανοί θα έπρεπε αυτόματα να πληρώσουν τις οφειλές στα θύματά τους.
Η γενναία αυτή παραχώρηση των «Μεγάλων» προς τον Χέλμουτ Κολ εις βάρος χωρών όπως η Πολωνία και η Ελλάδα ήταν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού εκμαυλισμού, ανασφάλειας και υπερβολικής καλοπιστίας προς τη Γερμανία. Ο Γκορμπατσόφ κατ’ ουσίαν «δωροδοκήθηκε» με ένα γενναίο πακέτο γερμανικής βοήθειας σε ρευστό που είχε απόλυτη ανάγκη η οικονομία του, ο Μιτεράν πίστευε ότι θα ελέγχει τους Γερμανούς μέσα από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η Θάτσερ (δυστυχώς) παρέδιδε στον επόμενο και ο πατήρ Μπους που εμφορείτο από φιλογερμανικά αισθήματα, λόγω οικογενειακών καταβολών, κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η Γερμανία ετοιμαζόταν να διαμελίσει και τα Βαλκάνια.
Αλλά αυτά ανήκουν στην Ιστορία. Σήμερα η Πολωνία μπαίνει στο μάτι των Γερμανών για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Παζαρεύει σκληρά για τα εθνικά της συμφέροντα διαταράσσοντας τη γραμμή του Βερολίνου σε μια σειρά θεμάτων. Χαλάει τη σούπα της πολιτικής για την «κλιματική αλλαγή», επιμένοντας να εξαντλήσει όλα τα χρονικά περιθώρια πριν κλείσει τα λιγνιτικά εργοστάσιά της, απαγορεύει διά ροπάλου την είσοδο παράνομων μεταναστών στο έδαφός της και αντιστέκεται στα κελεύσματα του «δικαιωματισμού» και της «διαφορετικότητας» που επιβάλλουν την πολυφυλετικότητα, τις υβριδικές οικογένειες και τις παρελάσεις των «κλουβιών με τις τρελές». Αυτές οι γενναίες πολωνικές αντιστάσεις βαφτίζονται «αυταρχισμός» και «οπισθοδρομικότητα», που πλήττουν το «ευρωπαϊκό πνεύμα» και είναι απόλυτα καταδικαστέες. «Νοσηρές αποκλίσεις» που πρέπει να πατάσσονται και να τιμωρούνται!
Αν το καλοσκεφτείτε, πρόκειται για μια παραλλαγή γερμανικού φασισμού. Και ακριβώς για να μην «παρεξηγηθούν» οι σημερινοί Γερμανοί, ξυπνώντας δυσάρεστους συνειρμούς, βάζουν μπροστά άλλους. Τα διάφορα τσιράκια τους. Βέλγους, Ολλανδούς και κάποιους Σκανδιναβούς που επιπλήττουν τους Πολωνούς γιατί «νέμονται» τάχα μου τα ευρωπαϊκά κονδύλια χωρίς να σέβονται τις «ευρωπαϊκές αξίες». Αφήστε που η παρούσα πατριωτική πολωνική κυβέρνηση είχε και το θράσος να θέσει θέμα πολεμικών αποζημιώσεων!
Γι’ αυτό οι Γερμανοί φυλάγονται και κινούν τα νήματα υπογείως. Να μη φανεί η πατροπαράδοτη απέχθεια για τους γείτονές τους. Οταν ξέσπασε ο καβγάς, η Μέρκελ δήλωσε επιδεικτικά: «Μην ανακατεύετε τη Γερμανία, βρείτε τα με την Κομισιόν». Δηλαδή με την άλλη Γερμανίδα θείτσα, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που είναι γνωστό ότι ούτε την τουαλέτα δεν επισκέπτεται αν δεν συμβουλευτεί πρώτα την Kαγκελαρία. Η Κομισιόν, λοιπόν, ρίχνει τώρα βροχή τα πρόστιμα στους Πολωνούς, τους απειλεί με «πάγωμα» επιδοτήσεων ακόμη και από τα προγράμματα για την πανδημία, υπονομεύει το εθνικό τους νόμισμα, ενώ έφτασε ακόμη και να τους δείξει την πόρτα της εξόδου.
Αλλά η Πολωνία δεν μασάει, γιατί δεν είναι Ελλάδα. Με δημόσιο χρέος μόλις 46% του ΑΕΠ και δικό της νόμισμα που μπορεί να προσαρμόζει έναντι του ευρώ, δεν θα υποκύψει εύκολα στους εκβιασμούς. Οι πολιτικοί της είναι κατά πολύ σοβαρότεροι από τους δικούς μας. Που αν είχαν μυαλό και υπηρετούσαν τον όρκο τους, θα είχαν τρέξει να φτιάξουν συμμαχία «μπετόν αρμέ» με τη Βαρσοβία για όλα όσα μάς ενώνουν: λιγνίτες, λαθρομετανάστευση, επανορθώσεις. Πού τέτοια τύχη… Ωρα είναι να ψηφίσουμε και εναντίον τους ως το μεγάλο ευχαριστώ για τους πυροσβέστες που μας έστειλαν όταν καιγόμασταν…
