Μέρες ετοιμαζόμουν να πάω στο Πολυτεχνείο, να συμμετάσχω στην πορεία και να καταθέσω στεφάνι στη μνήμη της Ηλένιας, του Ορέστη απ’ τον Βόλο και της Μαρίας απ’ τη Σπάρτη, οι οποίοι ως γνωστόν σκοτώθηκαν μέσα την αυλή του φθινόπωρου, πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού, δηλαδή μέσα στο Πολυτεχνείο.
Είχα παραγγείλει στεφάνι, είχα βγάλει από την ντουλάπα το χακί αμπέχονο, που φόραγα τότε στους αγώνες και του είχα ανοίξει μια τρύπα στο μανίκι να φαίνεται σαν σφαίρα, όταν έρχεται στο σπίτι ο φίλος μου ο Αργύρης και μου δίνει συντετριμμένος το βιβλίο του Μάνου Χατζηδάκη «Τα ντοκουμέντα του Πολυτεχνείου», που μοίρασε προχθές η «δημοκρατία».
Έκατσα και το διάβασα και απογοητεύτηκα. Ούτε νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο ούτε ομαδικοί τάφοι ούτε άρματα να λιώνουν φοιτητές και αστυνομικοί να ξεκοιλιάζουν διαδηλωτές. Και πάν’ απ’ όλα μία κοινή συνέντευξη του τότε υπιλάρχου Μιχ. Γουνελά, επικεφαλής του άρματος και του Κυριάκου Σταμέλου, μέλους της συντονιστικής επιτροπής, σκέτη απογοήτευση. Πέταξα το αμπέχονο και θα καταθέσω το στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου…
