Οι διάλογοι που ακολουθούν είναι πραγματικοί. Πραγματοποιήθηκαν σε ιστορικό ρεστοράν των βορείων προαστίων, στο οποίο συχνάζει η πολιτική και η οικονομική ελίτ της πατρίδας μας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Στο «σεπαρέ» για ανεμβολίαστους. Σε μια μεγάλη ροτόντα γύρω από την οποία κάθονταν σε καρέκλες φερφορζέ, κειμήλιο του ιδιοκτήτου από τον γάμο της Αννας Μαρίας με τον βασιλέα Κωνσταντίνο, οι εκπρόσωποι δύο ιστορικών οικογενειών της χώρας που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ναυτιλίας. Συντηρητικές οικογένειες εννοείται, πιστές στη φιλελεύθερη παράταξη. Οικογένειες με εκτόπισμα, που χαίρουν γενικής εκτιμήσεως. Οταν η συζήτηση για την COSCO, τα λιμάνια, τα κοντέινερ εξαντλήθηκε κάποια στιγμή, το ενδιαφέρον των εφοπλιστών επικεντρώθηκε στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ.
«Εχω μια ωραία ιδέα!» είπε ο αμφιτρύων της συναντήσεως. «Τώρα που τα κόμματα εκλέγουν αρχηγούς από τη βάση, να πάμε να γραφτούμε με τους φίλους μας μαζικά σε αυτά. Στο ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ, σε όλα. Και ευκαιρίας δοθείσης, να ψηφίζουμε κάθε φορά αρχηγό αυτόν που συμφέρει τον Κυριάκο! Και αυτόν που βλάπτει τον Τσίπρα. Με αυτόν έχουμε πρόβλημα, άλλωστε. Να, στο ΠΑΣΟΚ καλή ώρα, μπορούμε να γράψουμε χίλιους δικούς μας. Δεν κοστίζει τίποτε. Τζάμπα είναι. Και αναλόγως ποιος υποψήφιος συμφέρει τον Μητσοτάκη, αυτόν να εκλέξουμε . Συμφέρει ο Λοβέρδος, όπως νομίζω; Να εκλέξουμε τον Λοβέρδο. Συμφέρει ο Παπανδρέου; Ο Παπανδρέου. Ο Ανδρουλάκης; Αυτός! Οποιος! Και μετά θα πάμε να κάνουμε το ίδιο και στα υπόλοιπα κόμματα…»
Η παρέα επιδοκίμαζε, αν και υπήρξαν σε αυτήν κάποιοι που θεωρούσαν ότι σε κόμματα όπως στο ΚΚΕ τέτοια παιχνίδια δεν περνούν εύκολα… Σκληρή πόρτα ο Περισσός. Ο ωτακουστής που μας μετέφερε τους διαλόγους μάς εξήγησε βεβαίως ότι ο τόνος που επικράτησε στη συζήτηση ήταν ο τόνος της ιλαρότητος. Όχι της σοβαρότητος. Δεν περνούσαν οι άνθρωποι την ώρα τους εκπονώντας μυστικά σχέδια επί χάρτου για να κλέψουν την αρχηγία από τον… Παπανδρέου, όπως εκείνος φοβάται.
Θέμα συζήτησης έψαχναν, αστεϊσμούς έκαναν, για να χωνέψουν το παγιάρ, την τάρτα πράσο και το φιλέ ντε παρί. Ώστε να μείνει χώρος για προφιτερόλ και για κρεπ σουζέτ. Μεταφέρω όμως αυτή τη χαλαρή συζήτηση των ισχυρών της ναυτιλίας μας, που κατ’ ουσίαν αστειεύονται με την κατάσταση που επικρατεί στα κόμματα, για έναν και μοναδικό λόγο: Διότι αποδίδει πιστά την αντίληψη που υπάρχει σε όλη την κοινωνία από τα πιο ψηλά μέχρι τα πιο χαμηλά στρώματα για το πολιτικό μας σύστημα. Η ιδιότης του μέλους κόμματος ήταν κάποτε ιερή. Σήμαινε κάτι τη δεκαετία του 1980 το να είσαι μέλος της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, της ΕΑΡ. Οι πολιτικοί μας σχηματισμοί είχαν στην άνθησή τους 1.000.000 πραγματικά, ενεργά μέλη έκαστο. Ηταν μαζικά.
«Ταμειακώς εντάξει». Η ιδιότης του μέλους κόμματος στη Μεταπολίτευση ήταν ταυτισμένη με την ελπίδα. Συλλογική και ατομική. Δεκάδες άνθρωποι βρήκαν το ταίρι τους για μια ζωή μέσα σε ένα κόμμα. Γιατί μοιράζονταν τις ίδιες αξίες. Σήμερα η ιδιότης μέλους κόμματος θεωρείται στο μυαλό πολλών κάτι ασήμαντο. Διασκέδαση μιας χρήσεως. Μέσον εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων. Σήμερα μπορείς να είσαι ταυτοχρόνως και μέλος της Ν.Δ. και μέλος του ΠΑΣΟΚ και να ψηφίζεις, να έχεις λόγο δηλαδή στις εκλογές για αρχηγό, και στο ένα και στο άλλο. Και μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου μη σε είδανε.
Καμία σχέση με τον πυρσό, καμία με τον ήλιο, καμία με το σφυροδρέπανο. Ολα ένα, όλα χυλός. Κάπως έτσι φθάσαμε τα κόμματα να χάνουν την ψυχή τους. Να εκλέγουν συνέδρους, βουλευτές, αρχηγούς πρόσωπα που είναι ιδανικά για την ήττα, όχι κατάλληλα για τη νίκη. Θεωρητικώς τουλάχιστον. Οπως αποδεικνύεται λοιπόν, η περίφημη εσωκομματική δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα εργαλείο νόθευσης της βούλησης των εκλογικών βάσεων των κομμάτων. Αλλαγής ιδεολογικού προσανατολισμού τους. Μετατροπή τους σε αθύρματα συμφερόντων, μεγάλων ή μικρών.
Η εσωκομματική δημοκρατία επιτρέπει κατ’ ουσίαν στους ολίγους και ισχυρούς να παρεμβαίνουν ωμά στη λειτουργία των κομμάτων για να αλλοιώνουν τη βούληση των πολλών. Τα πάντα στη δημοπρασία. Ακόμη και οι καρέκλες των αρχηγών. Να γιατί οι πολίτες δυσκολεύονται να εμπιστευτούν το πολιτικό σύστημα. Να γιατί η αποχή αυξάνεται από αναμέτρηση σε αναμέτρηση. Από τα 7.500.000 ψηφοφόρων το 2004 πέσαμε στα μόλις 5.000.000 το 2019. Να γιατί οι πολίτες ακούν πολιτική και φεύγουν. Η μυρωδιά του στημένου φταίει.
Αν μάλιστα οι «μαϊμού» ψηφοφόροι -στην προκειμένη περίπτωση «μαϊμού» σοσιαλιστές- συνοδεύονται και από «μαϊμού» δημοσκοπήσεις, που κατατάσσουν πρώτους στις κούρσες για την αρχηγία τους ουραγούς πλην εκλεκτούς της διαπλοκής, τότε η μυρωδιά μετατρέπεται σε μπόχα. Έχω υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή από αυτήν εδώ τη θέση ότι οι εκλογές για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ είναι υπό μία έννοια ευλογία. Διότι θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, που οι πρωταγωνιστές θα αναγκαστούν να καταγγείλουν με ονόματα και διευθύνσεις όλους όσοι αποπειραθούν να παρέμβουν στα οικογενειακά τους.
Θα επρότεινα δε στις ισχυρές οικογένειες του τόπου μας να μη συζητούν ούτε υπό μορφήν σχεδιασμού την υλοποίηση τέτοιων σχεδίων για να σπάσουν την πλάκα τους. Διότι η πιθανότης να ζητήσει κάποιος να δοθούν στη δημοσιότητα οι ηλεκτρονικές λίστες με τα ονόματα των ψηφισάντων στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ είναι λίαν ισχυρός. Και τότε ποιος θα συγκρατεί τους γέλωτες των σοφών γερόντων της ναυτιλίας στο χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν των βορείων, όταν η κοινωνία όλη θα πληροφορηθεί ότι ο εφοπλιστής δείνα ενεγράφη μέλος του ΠΑΣΟΚ του Τσοχατζόπουλου, του Μαντέλη, του Παπακωνσταντίνου και άλλων ηρωικών μορφών της πολιτικής μας ζωής…
