«Αστέρια στην άμμο». Μια αληθινή ιστορία . Μια σειρά βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Ρένας Ρώσση- Ζαΐρη (εκδόσεις Ψυχογιός, 2018) .Η νέα δραματική παραγωγή του Alpha, «Αστέρια στην άμμο» κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, στις 20:00, με διπλό επεισόδιο ενώ από τη επόμενη ημέρα θα προβάλλεται καθημερινά στις 16.30.Η σειρά γυρισμένη σε Κύπρο και Ρόδο πραγματοποίησε και γυρίσματα στην Ινδία.
της Μαρίας Ανδρέου
Μια υπερπαραγωγή ….To σενάριο της Ρένα Ρίγγα , η σκηνοθεσία του Θοδωρή Νικολαΐδη, η παραγωγή των Κούλλη Νικολάου και Αντρέα Γεωργίου θα δώσουν μια διαφορετική πινελιά στην ελληνική μυθοπλασία. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε μια πλειάδα δημοφιλών ηθοποιών όπως τους Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Δημοσθένη Παπαδόπουλο, Πέτρος Λαγούτη, Σοφία Βογιατζάκη, Λουκία Πιστιόλα, Ρένο Ρώτα, Λαμπρινή Σκρέκα αλλά και την αξιόλογη Μυρτώ Αλικάκη! Την ταλαντούχα και όμορφη ηθοποιό το « enjoy»,την συναντήσε στα παρασκήνια της θεατρικής παράστασης « Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολίερου . Μετά από μια επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία σ όλη την Ελλάδα η παράσταση κατεβάζει οσονούπω την αυλαία της στα υπαίθρια θέατρα της Αθήνας . Ευγενής αλλά και άμεση η Μυρτώ Αλικάκη που μας χάρισε ερμηνείες στην μικρή οθόνη από την Αναστασία , μέχρι το Μητσάκι στα «Υπέροχα πλάσματα» και την Αμαλία στο «Τατουάζ», έρχεται με νέα φόρα να μας καθηλώσει με τον ρόλο της Ασπασίας στα «Αστέρια στην άμμο». Η ίδια μας μιλά για το πόσο ευλογημένη νιώθει που έχει δουλειά , για τους δυο γιους της, για την ψυχανάλυση που αποφάσισε να κάνει μετά την απώλεια του πατέρα της και για την Ελλάδα που πρέπει να βγει από την κρίση.
-Πως είναι να παίρνεις μέρος, σε μια ακόμη καθημερινή σειρά στον Alpha μετά την τεράστια επιτυχία του «Τατουάζ», η οποία στηρίζεται όμως στο ομώνυμο μπέστ- σέλλερ « Αστέρια στην άμμο» της συγγραφέως Ρένας Ρώσση -Ζάιρη;
Καταρχάς για μένα είναι πολύ σημαντικό που έχω δουλειά . Μόνο για αυτό νιώθω πολύ ευλογημένη. Δεύτερον νιώθω πολύ τυχερή που συνεργάζομαι ξανά με τους Αντρέα Γεωργίου, Κούλλη Νικολάου καθώς είναι οι παραγωγοί της νέας σειράς του Alpha. Τρίτον τον νέο μου ρόλο μόνο σαν δώρο εξέλιξης μπορώ να τον δω καθώς είναι ιδιαίτερος και πολύ διαφορετικός από την Αναστασία, το Μητσάκι στα «Υπέροχα Πλάσματα» την Αμαλία στο «Τατουάζ». Η ηρωίδα που υποδύομαι είναι ένα πλάσμα που δεν πατά στην γη. Έχει ζήσει ένα πολύ δυστυχισμένο γάμο με ένα άνδρα που δεν αγαπά, έχει βιώσει ένα χαμένο έρωτα αφού δεν παντρεύτηκε τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν ερωτευμένη και έχει αποτραβηχτεί από όλους και όλα στο εργαστήριο γλυπτικής που διατηρεί στην Ρόδο . Οι γύρω της την θεωρούν πολύ εσωστρεφή. Θα έλεγα ότι δεν ασχολείται με τα καθημερινά πράγματα αλλά μόνο με αυτά που δίνουν τροφή στο πνεύμα της και της γαληνεύουν την ψυχή . Δεν μιλάμε δηλαδή για ένα συνηθισμένο άνθρωπο και αυτό για έναν ηθοποιό «κρύβει» μια δυσκολία. Το θέμα θα έλεγα είναι ότι η Ασπασία, η ηρωίδα μου , φαντάζει λίγο αλαφροϊσκιώτη. Και αυτό ενέχει ένα ρίσκο. Γιατί δεν θέλω να βγει στην οθόνη ως ανισόρροπη αλλά ως άνθρωπος που έχει πονέσει πολύ και έχει εγκλωβιστεί μέσα στην θλίψη του και στην απώλεια ενός μεγάλου έρωτα . Ευτυχώς ως άνθρωπος έχω μια πειθαρχία και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω με τις οδηγίες του σκηνοθέτη να βγάλω ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα.
-Μπορεί ο πρώτος μας έρωτας να γίνει τόσο καταστροφικός ;
Ναι θεωρώ ότι ο πρώτος έρωτας μας σημαδεύει. Μπορεί να γίνει μια πολύ καλή ανάμνηση που θα μας συντροφεύει θετικά στο μέλλον και μια πολύ κακή ανάμνηση που θα μας δημιουργήσει τραύματα ψυχικά και θα παραμείνει ως ανοιχτή πληγή και φυσικά θα επηρεάσει την υπόλοιπη ενήλικη συναισθηματική ζωή μας. Ευτυχώς θα έλεγα για εμένα, είχα μια πολύ όμορφη πρώτη αγάπη. Η Ασπασία φαντάζει στους άλλους απόμακρη, δύστροπη. Αλλά έχω συνειδητοποιήσει με το πέρασμα των χρόνων οι άνθρωποι που είναι δύσκολοι, κρύβουν ένα πόνο μέσα τους και στην ουσία είναι πολύ ευαίσθητοι και αποζητούν την αγάπη που δεν χάρηκαν.
– Τι δεν σου αρέσει στην Ασπασία;
Αυτό που δεν μου αρέσει στην Ασπασία είναι ότι δεν είναι καλή μάνα. Δεν γίνεται να έχει το παιδί της ως δεκανίκι ή ως στήριγμα. Μεγάλο βάρος για ένα παιδί. Και ο Μάξιμος ο γιος της είναι ένα ένα καταπληκτικό παιδί που δεν την έχει αφήσει αλλά την προστατεύει. Αλλά αυτή είναι τόσο απορροφημένη στο πρόβλημα της που δεν καταλαβαίνει ότι πρέπει εκείνη να φροντίσει το παιδί της. Και ο Μάξιμος ως ρόλος γίνεται για εμένα πιο αγαπητός καθώς τον υποδύεται ο Ρένος Ρώτας ένας ταλαντούχος ηθοποιός με τον οποίο δουλέψαμε μαζί και στην θεατρική παράσταση « Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και είχα την χαρά να γνωρίσω από κοντά και είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπο.
– Υπάρχουν και άλλοι όμως που είναι κακοί από την φύση τους …
Δεν μιλάω για αυτούς. Τους δογματικούς ανθρώπους, τους τοξικούς, τους αρνητικούς που θέλουν να χειραγωγούν τους ανθρώπους γύρω τους σαν μαριονέτες . Αυτούς που θέλουν να εξουσιάζουν. Αυτοί δεν μου αρέσουν, τους αναγνωρίζω πλέον από μακριά και δεν τους δίνω περιθώρια. Δεν έχουν τύχη μ εμένα, δεν μπορούν να τα βγάλουν εις πέρας μαζί μου. Γιατί ως χαρακτήρας είμαι πολύ ευθύς. Θα έλεγα από όλες τις ηρωίδες που έχω υποδυθεί στην μικρή οθόνη μοιάζω περισσότερο με το Μητσάκι από τα «Υπέροχα πλάσματα». Και εκείνη ότι είχε να πει στον άλλο το έλεγα στα ίσα. Δεν είχε δεύτερη σκέψη, δεν πήγαινε πλαγίως, δεν έκανε κανένα παιχνίδι. Άρα αμέσως έδειχνε στον άλλον τα όρια της και έτσι από την αρχή ήξερε ο καθένας πως θα πρέπει να συμπεριφερθεί.
– Διάβασα σε μια συνέντευξη σας ,ότι έχετε κάνει ψυχανάλυση μετά την απώλεια του πατέρα σας .Όσο κουβεντιάζομαι καταλαβαίνω ότι έχετε κάνει πολύ καλή δουλειά με αυτό που λέμε αυτογνωσία.
Ναι την ψυχανάλυση την ξεκίνησα στα 27 ύστερα από την απώλεια του πατέρα μου. ‘Εβλεπα ότι μέσα στην καθημερινότητα μου ,ότι δεν λειτουργούσα σωστά γιατί έκρυβα τον πόνο μου, τον θυμό μου,την οργή μου για να μην στεναχωρήσω τα δικά μου άτομα ή να μην δείξω ευάλωτη. ‘Ετσι αποφάσισα να απευθυνθώ σε ένα ειδικό. Έκανα επτά χρόνια ψυχανάλυση και θα πώ με το χέρι στην καρδιά ότι ήταν το μεγαλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Είχα βάρη που κουβαλούσα μέσα μου. Η ψυχανάλυση είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για να αντιληφθούμε το τι μας συμβαίνει να το λύσουμε και να προχωρήσουμε. Θα έλεγα ότι η ψυχανάλυση είναι σαν τα μαθηματικά. Η ψυχή δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Χρειάζεται την λογική . Λοιπόν όταν επαναλαμβανόμενα κάνουμε τα ίδια λάθη , πρέπει να δούμε τα σημάδια. Έτσι έχω παρατηρήσει ότι όταν αρχίζω και αυτοσαρκάζομαι ,τότε καταλαβαίνω ότι έχω πέσει στα ίδια λάθη και έχω τις ίδιες αντιδράσεις. Όταν ξεπεράσω λοιπόν το δράμα , ξεκινώ την αυτοκριτική μου και λέω «αφού με ξέρω… ας το ζήσω σαν να μην υπάρχει αύριο» . Αλλά η ψυχανάλυση με έχει κάνει να ξέρω ότι υπάρχει αύριο και αμέσως ανασυντάσσομαι.
– Χρειάστηκες πρόσφατα την γνώμη ενός ειδικού;
Ναι όταν χωρίσαμε με τον άνδρα μου τον Πέτρο Λαγούτη πήγαμε μαζί σε μία ψυχολόγο για να μας συμβουλεύσει πως θα χειριστούμε το θέμα του διαζυγίου και την σωστή ανατροφή των παιδιών. Με την ψυχολόγο έχουμε ανοιχτή σχέση μαζί της και όταν υπάρχει ανάγκη θα την συμβουλευτούμε για το καλό των αγοριών μας.
-Υπάρχει σχολή καλών γονέων;
Σχολείο καλών γονέων δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν ιδανικοί άνθρωποι. Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Με τα παιδιά τα οποία είναι συνήθως αυστηροί κριτές για τους γονείς του, το καλύτερο που έχει να κάνει ένας γονέας είναι να συζητά μαζί τους. Ο διάλογος είναι σωτήριος. Η ζωή έχει δυσκολίες. Δεν είναι ρόδινη. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε μέσα στην απαισιοδοξία . Ο δυτικός άνθρωπος αν και ζει από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, μια μεγάλη περίοδο ειρήνης και δεν βιώνει την καταστροφή του πολέμου, δεν είναι ευτυχισμένος. Η κατάθλιψη είναι η νόσος της εποχής μας. Πως το εξηγείται αυτό; Ενώ δεν βομβαρδίζεται από βόμβες, ενώ έχει ένα σπίτι και ένα πιάτο για να φάει και έχει ξεπεράσει το άγχος της επιβίωσης , καταναλώνει μ,ε τι χούφτες αντικαταθλιπτικά χάπια. Η κοινωνία μας νοσεί ψυχικά γιατί μας έχουν βάλει λάθος πρότυπα και άξιες ευτυχίας. Κυρίως υπερκατανάλωσης.
-Στην χώρα μας με τα δέκα χρόνια Μνημονίου και αυτή την οικονομική λαίλαπα που ήρθε και μας βρήκε δεν το βρίσκω παράλογο να βλέπω στο δρόμο σκυθρωπά πρόσωπα...
Ναι η οικονομική κρίση άφησε τα σημάδια της. Φτωχοποίησε ένα λαό. Έχετε δίκιο. Αλλά και πάλι δεν ζήσαμε τις φρικαλεότητες του Α και του Β Παγκοσμίου Πολέμου και την πείνα της κατοχής. Ναι οι μισθοί κόπηκαν κατά πολύ, οι συντάξεις των ηλικιωμένων ψαλιδίστηκαν, οι νέοι μας έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό για να μπορούν να εργαστούν αλλά και πάλι δεν ζήσαμε την οσμή του θανάτου από τις μάχες με τον εχθρό. Εξακολουθούμε να έχουμε ειρήνη στην χώρα μας , ένα πιάτο φαγητό και ένα στρώμα να κοιμηθούμε. Ας είμαστε ρεαλιστές. Υπήρξαν γενιές στην Ελλάδα που οι άνδρες πολεμούσαν συνέχεια. Άρα είναι πολύ σημαντικό εφόδιο για όλους μας να ξέρουμε την ιστορία μας και να εκτιμούμε το αγαθό της ειρήνης. Πρέπει μέσω της παιδείας να δημιουργήσουμε στα παιδιά μας την κριτική σκέψη.
Αυτό ήθελα να μεταδώσω και στους δυο γιους μου. Ο ένας είναι 17 ετών και ετοιμάζεται για τις εξετάσεις του και ο άλλος 13.
-Στα 30 σου έγινες μαμά δυο αγοριών . Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις δυο αγόρια;
Τα 30 είναι μια ωραία ηλικία για να κάνεις οικογένεια και παιδιά. Στα είκοσι θα έλεγα ότι είσαι πολύ νέα. Όλα μου ήρθαν όμορφα. Χάρηκα που μου έκανα αγοράκια γιατί και εγώ είμαι λίγο αγοροκόριτσο. Η επικοινωνία μου μαζί τους είναι πολύ εύκολη. Η επικοινωνία με τους άνδρες θα έλεγα ότι είναι πιο απλή. Δεν τους αρέσουν τα από πίσω , τα κρυφά, αυτή η αλήθεια τους μ αρέσει. Δε υπάρχει ψέμα. Κάτι το ύπουλο. Άρα είμαι τρισευτυχισμένη .
-Ποια ηρωίδα σου στην τηλεόραση σε έκανε να χαμογελάσεις ;
Το Μητσάκι. ‘Ήταν ένα κομμάτι από εμένα. Έπαιζα θα έλεγα τον εαυτό μου. Και η Αμαλία μου άρεσε στο «Τατουάζ» είχε στοιχεία μου. Επίσης και η Μυρτώ στο «Ταμάμ». Ωραία γυναίκα, ελεύθερη, δοτική. Η Αναστασία , τι να πω για εκείνη; Θα περιμένετε να την κατακρίνω; Όχι. Γιατί ήταν ένα νέο κορίτσι που αγάπησε δυο άνδρες αληθινά. Και σε άλλες έχει συμβεί. Απλά δεν ήταν ο πατέρας και ο γιος. Πάντως η Αναστασία είχε καλά χαρακτηριστικά γιατί στο τέλος άφησε και τους δυο. Δεν είχε χαλαρή ηθική. Προχώρησε και πιστεύω ότι θα έχει εξελιχθεί σε μια πολύ ωραία γυναίκα και σ ένα πολύ σωστό άνθρωπο που τα λάθη της νιότης θα της έδειξαν τον δρόμο. Η τρέλα της νιότης της χτύπησε το καμπανάκι αλλά δεν χάθηκε στο δρόμο… Αντιστάθηκε.
-Πως βλέπετε τα πράγματα στην χώρα μας ; Θα βγούμε από το τούνελ;
Το ζήτημα είναι σύνθετο και θα έλεγα παγκόσμιο. Ο καπιταλισμός τρώει τις σάρκες του. Δεν βλέπω καμία χώρα στον κόσμο να ζει μέσα στην ευμάρεια. Υπάρχει μια γενικευμένη κρίση . Και δεν μιλάω για τον τρίτο κόσμο, ή την Λατινική Αμερική ή την Μέση Ανατολή που εκεί τα πράγματα είναι από δύσκολα έως τραγικά. Μιλάμε για τον δυτικό κόσμο. Βλέπετε ότι υπάρχει οικονομική στενότητα, ανεργία. Δυστυχώς η ιστορία κάνει κύκλους ή επαναλαμβάνεται. Είναι περίεργο αλλά ο άνθρωπος είναι άπληστος. Κάνει πολέμους από απληστία. Δεν μαθαίνει από τα λάθη του και τιμωρείται. Σ όλη αυτήν την παγκόσμια η κρίση η χώρα μας δεινοπάθησε περισσότερο γιατί δεν είχε μια στιβαρή οικονομία, δεν έγινε και δεν ήταν ποτέ αυτάρκης ενώ συνεχίζει να εισάγει παρά να παράγει και να εξάγει. Το ότι 500.000 Ελληνόπουλα, εξαίρετοι επιστήμονες έφυγαν δεν το κατηγορώ. Να μείνουν να παλέψουν ένα αόρατο εχθρό; Το σύστημα; Είχε νόημα; Το βλέπετε να έχει νόημα;
-Είσαι πάντα τόσο ρεαλίστρια;
Ναι. Γιατί ξέρω ότι ο κόσμος είναι φοβερά σκληρός και αυτό δεν αλλάζει. Γιατί ξέρω ότι ο κόσμος πολύ δύσκολα αλλάζει . Και το βλέπω και καθημερινά γύρω μου. Τι μπορώ να κάνω για όλο αυτό; Να παραμένω αισιόδοξη και να κάνω μικρά η πιο μεγάλα βήματα για βοηθώ την οικογένεια μου, τους φίλους, τους γείτονες και την κοινωνία. Η μεγάλη επανάσταση θα ήταν ο καθένας από το δικό του μετερίζι να έκανε κάτι προς το καλύτερο για να βελτιωθούν οι συνθήκες στην καθημερινότητα. Όχι δεν τα φτιάχνει όλα τα πολιτεία αλλά ο καθένας μας ως ομάδα. Έχουμε μια πολύ όμορφη χώρα , μένουμε σε μια πολύ ωραία πατρίδα. Στην περιοδεία με τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» ένιωσα για μια ακόμη φορά πόσο ευλογημένοι είμαστε .Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο που πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Και στην επαρχία εισπράξαμε πολύ αγάπη. Ο κόσμος έχει πολύ ανάγκη για να γελάσει. Και το θέατρο ποτέ δεν παράτησε τον Έλληνα. Παρέμεινε στην κατοχή, στον πόλεμο, στην εμφύλιο, στην χούντα ανοιχτό και τώρα μέσα στην κρίση κατέβασε και το εισιτήριο για να έρθει ο κόσμος και πάλι σ αυτό . Γιατί το θέατρο του δίνει δύναμη και ο Έλληνας το αγαπά πολύ.
-Γιατί ο Μολιέρος αρέσει τόσο πολύ στους Έλληνες;
Γιατί είναι κλασσικός. Γιατί μιλά για χαρακτήρες αρχέτυπα που θα τους δει σ όλες τις κοινωνίες και σ όλες τις εποχές. Από τον φιλάργυρο, τον αρχοντοχωριάτη μέχρι και το κατά φαντασία ασθενή. Ο Πέτρος Φιλιππίδης σκηνοθέτησε υπέροχα την παράσταση και παίζει μοναδικά τον ασθενή. ‘Εναν άνθρωπο που μέσα από την ασθένεια του θέλει να τους ελέγχει όλους, απαιτεί την προσοχή τους, μέχρι που γίνεται και ο ίδιος θύμα της εμμονής του και των διάφορων τσαρλατάνων που του δίνουν ψεύτικα γιατροσόφια. Μα είναι τόσο επίκαιρος…
H συνέντευξη δημοσιεύεται σήμερα Κυριακή στο περιοδικό enjoy της Κυριακάτικης Δημοκρατίας
