Koρυφαίος υπουργός, με θώκο πολύ ψηλά στην κυβερνητική επετηρίδα, μου έλεγε προχθές με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών στο ΚΙΝ.ΑΛ. το εξής: «Τελικώς ο κόσμος, αγαπητέ μου, είναι μη χειραγωγήσιμος, μη ελέγξιμος».
- Του Μανώλη Κοττάκη
Του είχε κάνει ισχυρότατη εντύπωση η αποδοκιμασία της βάσης του ΚΙΝ.ΑΛ. προς το «φαβορί» των δημοσκοπήσεων Ανδρέα Λοβέρδο, αλλά και προς τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του κόμματος Γιώργο Παπανδρέου. Τον είχαν εκπλήξει τα ανακλαστικά της κοινωνίας που έφερε στην πρώτη θέση έναν «νέο», για να ξεμπερδέψει συνοπτικώς με το παλιό και το πολύ παλιό.
Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, άκουσα στον Σκάι τον υπουργό Επικρατείας Ακη Σκέρτσο να επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά την θεωρία που διακινείται με non paper από την Κυριακή το βράδυ στα μέσα ενημερώσεως. Πρώτα από κάτι ληγμένους αναλυτές της προηγούμενης δεκαετίας, οι οποίοι με βαρύγδουπο και περισπούδαστο ύφος δικηγόρου επαρχιακού Ειρηνοδικείου υποστήριζαν ότι η εκλογή Ανδρουλάκη επηρεάζει μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από ορισμένους δυστυχείς δημοσιογράφους, οι οποίοι δεν θα έβρισκαν θέση σε πάνελ της ΕΡΤ, αν δεν έλεγαν τα αυτά κατά Τσίπρα, και στο τέλος από την ίδια την κυβέρνηση. Καρμπόν η φρασεολογία όλων. Ούτε τα προσχήματα.
Μάλιστα, λοιπόν! Ο μόνος που πρέπει να άγχεται από την εκλογή Ανδρουλάκη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Για να το λένε… Αλλά το ερώτημα που ακολουθεί είναι απλό: Πού το ξέρουν; Πού το ξέρετε; Πάντα κάθε φορά που όλοι όσοι μετέχουμε στον δημόσιο διάλογο προεξοφλούμε ότι θα συμβεί το ένα ή το άλλο και διερμηνεύουμε τις μελλοντικές διαθέσεις των πολιτών με βασανίζει αυτό το ερώτημα: Πού το ξέρουμε; Πώς μπορούμε να είμαστε μέσα στα μυαλά χιλιάδων πολιτών και να διαβάζουμε τις σκέψεις τους, χωρίς δεδομένα, μήνες πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε και, όταν αναλαμβάνουμε το ρίσκο της πρόβλεψης, καλόν είναι να μην είμαστε κατηγορηματικοί, αξιωματικοί, απόλυτοι τουλάχιστον.
Ο επικοινωνιακός τρόπος που διαχειρίστηκε σε πρώτη φάση η κυβέρνηση τη διαφαινόμενη εκλογή Ανδρουλάκη με non paper, στημένους αναλυτάδες, οι οποίοι έκαναν περιοδεία σε ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς για να επαναλαμβάνουν την κασέτα, με δυστυχείς συναδέλφους συγκροτημάτων που έλεγαν τα ίδια, μόνο ένα συναίσθημα δημιουργούσε σε όποιον παρακολουθούσε την ενορχήστρωση: Το Μαξίμου εξόρκιζε το κακό που του έτυχε με τον απρόβλεπτο Ανδρουλάκη. Διότι στις προσεχείς εκλογές, ειδικώς στις δεύτερες, το μείζον δεν θα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δει το ποσοστό του να μειώνεται από το 32% στο 28% ή στο 25%. Το μείζον θα είναι ότι ο Ανδρουλάκης, μέλος της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και αυθεντικός εκπρόσωπος του βαθέος σοσιαλισμού, είτε λάβει 5% στις κάλπες είτε 15%, θα κάνει δύσκολη τη ζωή της Ν.Δ. για να συγκροτήσει κυβέρνηση. Το μείζον είναι ότι, εκτός από τους συνυποψηφίους του, έχει κι εκείνος πίσω του επιχειρηματικές δυνάμεις για στήριξη – δεν θα πάει σαν το σκυλί στο αμπέλι.
Το μείζον είναι ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη με μικρότερη δύναμη από το ΠΑΣΟΚ της Γεννηματά ίσως αποδειχθεί μεγαλύτερο πρόβλημα για τη Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Το μείζον είναι ότι θα θέλει η Νέα Δημοκρατία σας, κύριε Σκέτσο μας, να συγχωνεύσει μετεκλογικώς πανεπιστήμια, νοσοκομεία, δικαστήρια της περιφέρειας, για να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες και να αποκτήσετε την επενδυτική βαθμίδα, και το κρατικίστικο ΠΑΣΟΚ του κυρίου Ανδρουλάκη, αν τυχόν είναι εταίρος σας, θα λέει «όχι» στις μεταρρυθμίσεις.
Το μείζον είναι τελικώς, κύριε Σκέρτσο μου, ότι θα έρθει η μέρα που θα νοσταλγείτε την αντιπολίτευση του κυρίου Τσίπρα, ο οποίος δύο χρόνια δεν σας ενόχλησε καθόλου. Κυβερνάτε χωρίς πεζοδρόμιο. Και το καλύτερο που έχετε να κάνετε, αντί να ξορκίζετε το κακό και να μελλοντολογείτε αστόχως για τις διαθέσεις των πολιτών, λες και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρόβλημα της χώρας, είναι να επικεντρωθείτε σε κάτι ευκολότερο: Αντί να βασανίζεστε για το πώς θα συμπεριφερθούν οι πολλοί, καλύτερο θα ήταν να αναλογίζεστε πώς θα συμπεριφερθεί ο ένας. Και να ακτινογραφήσετε στο μυαλό του ενός. Του νέου αρχηγού του ΚΙΝ.ΑΛ.! Ο οποίος θα γίνει ο νέος νοματαίος της πολιτικής μας ζωής χάρη στον αλαζονικό και ανόητο εκλογικό νόμο που ψήφισε η Ν.Δ. και προβλέπει αυτοδυναμία 151 εδρών με ποσοστό 38%. Να με συγχωρείτε, αγαπητοί αναγνώστες, για τη διατύπωση, αλλά έχει καταντήσει αηδία δυόμισι χρόνια τώρα: «Ο Τσίπρας το ένα, ο Τσίπρας το άλλο, ο Τσίπρας το τρίτο», έχετε καταστήσει τον πολιτικό λόγο της Ν.Δ. «τσιπροκεντρικό» σε καιρό διακυβέρνησης της Κεντροδεξιάς. Αλλά αυτός ο Τσίπρας και αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον απειλή ούτε για τη χώρα ούτε για τη Ν.Δ. Απειλή για τη Ν.Δ. είναι ο εαυτός της, οι επιλογές της, η επιφανειακή ανάγνωση των γεγονότων, οι αιφνιδιασμοί, ο δογματισμός. Για όση αξία έχει λοιπόν ο λόγος μας, αν θέλετε, περιοριστείτε σε αυτό: Παρακολουθήστε και αναλύστε τον σκακιστή, όχι τη σκακιέρα. Τον στρατηγό, όχι το στράτευμα.
