Στις εθνικές εκλογές του 2015 το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ του Γεωργίου Παπανδρέου και των ατιμωτικών Μνημονίων του Ευαγγέλου Βενιζέλου – τα οποία όριζαν ότι δεν ίσχυε για την Ελλάδα το κοινοτικό δίκαιο!- έφτασε ως πολιτικός οργανισμός μια ανάσα από το ιστορικό τέλος του. Ιδρυτικά του στελέχη, πολύ βαριά ονόματα, μας εξομολογούνταν τότε ότι είχαν άγχος αν το κόμμα θα πιάσει το εκλογικό όριο του 3% – τελικώς το ξεπέρασε κατά τι, έφτασε το 4%.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Στα χρόνια της βαθιάς πολιτικής ανυποληψίας, στην οποία καταδίκασε το ΠΑΣΟΚ η απόφαση της ηγεσίας του να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές και να απαρνηθεί την ιδεολογική διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου, ο κομματικός στρατός των στελεχών του ΠΑΣΟΚ ακολούθησε την τακτική των μανδαρίνων του κομμουνισμού, όταν «έπεσε» ο υπαρκτός σοσιαλισμός, το 1989: Οι μισοί μεταμφιέστηκαν σε συριζαίους και στήριξαν τον πολιτικό αγώνα του Αλέξη Τσίπρα και οι άλλοι μισοί μεταμφιέστηκαν σε… νεοδημοκράτες!
Η αγωνία της παρούσης ηγεσίας της Ν.Δ. να απογαλακτιστεί από το πολιτικό παρελθόν της παρατάξεως και να αναδειχθεί σε «μεταρρυθμιστικό προοδευτικό Κέντρο» οδήγησε στην παράδοση του κρατικού μηχανισμού σε ανώτερα, μεσαία και κατώτερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Ήταν τέτοια η αγωνία της τρέχουσας Ν.Δ. να προχωρήσει σε αθρόες μετεγγραφές από το ΠΑΣΟΚ ώστε, σύμφωνα με εξομολόγηση κορυφαίου Μαξιμιλιανού υπουργού της κυβερνήσεως προς τον υπογράφοντα, τουλάχιστον το 30-40% των κρατικών θέσεων έχει καταληφθεί από επώνυμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία μάλιστα όλον αυτόν τον καιρό δεν σταμάτησαν να δηλώνουν ανοιχτά τη σοσιαλιστική τους προτίμηση προς τη Χαριλάου Τρικούπη. Με αναρτήσεις από κρυφά και ανοιχτά προφίλ στο facebook. Όλοι αυτοί, όπως εξηγήσαμε εγκαίρως, είναι «Ν.Δ. μιας χρήσεως». Μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες, θα αποχωρήσουν. Πολιτικό απάγκιο αναζητούσαν στα πέτρινα χρόνια του κόμματός τους. Οπως έπραξε και ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1953, ο οποίος όταν βρέθηκε στην ανάγκη πολιτεύτηκε με τον Συναγερμό του Αλεξάνδρου Παπάγου, αλλά μόλις στάθηκε στα πόδια του κήρυξε τον ανένδοτο αγώνα κατά της δεξιάς παράταξης.
Οπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, επιστημονικοί συνεργάτες υπουργών της Ν.Δ., άγνωστοι στο ευρύ κοινό, μέλη της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, έσπευσαν την Κυριακή στη Χαριλάου Τρικούπη και πανηγύρισαν ξέφρενα κραδαίνοντας πράσινες σημαίες για την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και την «επιστροφή του ΠΑΣΟΚ». Ναι! Οπως το διαβάζετε! Στελέχη που σιτίζονται από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πανηγύριζαν για την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη. Αλλά, μεταξύ μας, γιατί να μην το κάνουν; Οταν η ηγεσία της Ν.Δ. διαβάζει τόσο λανθασμένα τις πολιτικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, σπεύδει να συγχαρεί από τις πρώτες τον κύριο Ανδρουλάκη και να ζητήσει συνάντηση μαζί του, ανυψώνοντάς τον σε συνομιλητή της, γιατί να νιώσει ενοχή ο κυβερνητικός αξιωματούχος που μεταβαίνει στα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να τραγουδήσει ότι «ο ήλιος, ο πράσινος ο ήλιος που ανατέλλει μας οδηγεί»; Αισθάνεται ότι τα καταστήματα είναι «φιλικά» μεταξύ τους.
Εδώ όμως ανακύπτει το μέγα ερώτημα: Θα είναι φιλικός ο κύριος Ανδρουλάκης προς τη Ν.Δ.; Μπορεί να ελπίζει εκείνη στη συμμαχία του, σε περίπτωση απρόοπτων πολιτικών εξελίξεων; Ή θα αρνηθεί να συνεργαστεί με τον κύριο Μητσοτάκη και θα του υποδείξει συνεργασία με ηγεσίες δεξιών σχημάτων, επιλογή εντελώς ξένη προς την πολιτική φιλοσοφία του πρωθυπουργού αυτή τη στιγμή;
Η εφημερίδα μας επισήμανε δύο πράγματα κατά την προεκλογική περίοδο: Πρώτον, ότι ο κύριος Ανδρουλάκης μόλις και μετά βίας απέκρυψε τον αντιμητσοτακισμό του στο debate. Δεύτερον και συναφές, η πολιτική παράδοση της Κρήτης ορίζει τη συμπεριφορά του. Ο κύριος Ανδρουλάκης είναι «πασόκος» των ρήξεων. Όχι κεντρώος των συμβιβασμών, όπως τουλάχιστον τον έχει στο μυαλό του ο κύριος Μητσοτάκης. Ο κύριος Ανδρουλάκης είναι παιδί των αμφιθεάτρων του Δημοκριτείου, όχι αμερικανικών πανεπιστημίων. Η πολιτική του στρατηγική θα είναι η εξής: Αντιδεξιός ανένδοτος κατά Μητσοτάκη για να κλείσει τη στρόφιγγα των διαρροών προς τη Ν.Δ., να περιχαρακώσει τον χώρο του και να συναγωνιστεί τον Αλέξη Τσίπρα στην αντιπολίτευση. Το κέντρο βάρους της πολιτικής αντιπαράθεσης μετατοπίζεται προς τα αριστερά και η Ν.Δ. πρέπει να ετοιμάζεται γι’ αυτό.
Από την άλλη, θα επιχειρήσει αμφίπλευρη διεύρυνση. Με επιστροφή στελεχών του ΠΑΣΟΚ που είχαν αποσκιρτήσει προς τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με μετεγγραφές εντυπώσεων τέως συριζαίων προς το ΠΑΣΟΚ. Οι περιπτώσεις του Ανδρέα Παπαδόπουλου (μάλλον ο νέος εκπρόσωπος Τύπου) και του Σταύρου Κοντονή (περιμένει ανατροπή συσχετισμών τύπου 1977 εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ ) είναι ενδεικτικές. Γεννηθείς δύο χρόνια πριν από το 1981, θαυμαστής του Ανδρέα Παπανδρέου και μεγαλωμένος στα πέτρινα χρόνια του κόμματός του, σαφώς και ο Ανδρουλάκης έχει στρατηγική ηγεμονική. Να επανακάμψει το ΠΑΣΟΚ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Προς τούτο τακτικά εξυπηρετείται από την απουσία του από το Κοινοβούλιο και από τη δυνατότητα που έχει να περιοδεύει στην Ελλάδα. Στρατηγικά αυτοί που τον γνωρίζουν καλά υποστηρίζουν ότι δεν αποκλείεται σε διαδικασία διερευνητικών εντολών να αρνηθεί να μετάσχει σε κυβέρνηση Ν.Δ. και να υποδείξει στον κύριο Μητσοτάκη να συνεργαστεί με ηγέτες δεξιών κομμάτων, με απώτερο στόχο να αναδειχθεί στην κυρίαρχη αντιδεξιά δύναμη της Ελλάδας, εκτοπίζοντας από τον θρόνο του τον Αλέξη Τσίπρα.
Εναλλακτικά, αν πιεστεί, ίσως προτείνει τρικομματική Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, άλλως «δεν θα γίνω δεκανίκι της Ν.Δ.».
Όλα τα παραπάνω δείχνουν πόσο λανθασμένη είναι η στρατηγική που ακολούθησε η Ν.Δ. να αλώσει τον χώρο του Κέντρου μέσω προσώπων από το 2016 έως σήμερα. Ο μεσαίος χώρος κατακτάται μόνο μέσω πολιτικών. Όχι προσώπων και πάντως όχι στην ευρεία έκταση προσχωρήσεων που σημειώθηκαν στον κρατικό μηχανισμό και στο Υπουργικό Συμβούλιο. Οι συμβολικές κινήσεις αρκούν. Δυστυχώς, τόσον καιρό που στρατηγικά εκφράζουμε τη διαφωνία μας με όλα αυτά δεν εισακουστήκαμε, δεχτήκαμε έως και διαδικτυακές επιθέσεις. Τώρα που αποδεικνύεται πως «όταν πασοκοποιείς τη Ν.Δ., στο τέλος ανασταίνεις το ΠΑΣΟΚ» τι γίνεται;
Στο εσωτερικό τόσο της κυβέρνησης όσο και της παράταξης διατυπώνεται βαθύς προβληματισμός. Η στρατηγική του κυρίου Μητσοτάκη να εστιάσει την ομιλία του στην πρόσφατη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. γύρω από τη λέξη «πρόοδος» είναι σωστή. Μόνο που υπό το φως των νέων δεδομένων αυτή η στρατηγική πρέπει να αντιδιαστέλλεται πλέον όχι μόνο προς την «οπισθοδρόμηση» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και προς την «οπισθοδρόμηση» του ΠΑΣΟΚ.
Η ενίσχυση της κυβέρνησής του με βαριά παραταξιακά ονόματα στον πρώτο ανασχηματισμό και η αποδοκιμασία περίεργων διαρροών εις βάρος ιστορικών στελεχών της παράταξης ας είναι το πρώτο βήμα μιας νέας στρατηγικής: Δεξιότερα, κύριε Μητσοτάκη! Δεξιότερα. Τώρα το βλέπετε και εσείς. Αυτή είναι η μόνη πολιτική που βρίσκει… κέντρο.
