Το πολιτικό δίπολο «Αριστερά – Δεξιά» και οι διάφορες παραφυάδες του, με βάση το οποίο γινόταν στο παρελθόν η ένταξη των μαζών στην πολιτική, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα σήμερα ή τουλάχιστον δεν υπάρχει στην ίδια έκταση και με την ίδια ένταση του παρελθόντος εντός του εθνικού κράτους. Σήμερα τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το νέο δίπολο «Παγκοσμιοποίηση – Έθνος Κράτος».
Παγκοσμιοποίηση – Εθνικό κράτος
Παγκοσμιοποίηση και εθνικό κράτος είναι δύο οντότητες εκ διαμέτρου αντίθετες, σε σημείο που ο θάνατος της μιας να είναι η ζωή της άλλης. Η ύπαρξη απόλυτα κυρίαρχων και ανεξάρτητων εθνικών κρατών αποκλείει την ύπαρξη της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα η έννοια της παγκοσμιοποίησης είναι ασύμβατη με την απόλυτη κυριαρχία των λαών εντός των εθνικών τους συνόρων, δηλαδή με την εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Η παγκοσμιοποίηση ως ιδέα, είναι η ελεύθερη, ανεμπόδιστη και ανεξέλεγκτη από τα εθνικά κράτη, διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και μεταναστών. Ηγεμονεύεται δε και διακινείται από τη διεθνή οικονομική ολιγαρχία του 1% που κατέχει πάνω από το 50% του παγκόσμιου πλούτου. Να σημειωθεί δε ότι το 10% των πιο ευκατάστατων του πλανήτη (στο οποίο ποσοστό εντάσσεται και το ανωτέρω 1%), κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Παγώνει κάποιος όταν το συνειδητοποιεί αυτό. Κι όμως είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Όλη αυτή η διεθνής οικονομική ολιγαρχία, στην οποία ανήκουν και Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι (μια παλιότερη μελέτη είχε δείξει ότι μεσούσης της κρίσης των μνημονίων, περίπου 500 από τους πιο πλούσιους Έλληνες, κέρδιζαν τότε, περί τα 37 εκατομμύρια ευρώ το 24ωρο), αποτελούν τη νέα παγκόσμια εξουσιαστική δύναμη, πάνω από λαούς, κράτη και κυβερνήσεις. Το χειρότερο και το δυστύχημα για μας είναι ότι η δική μας ελίτ είναι κρατικοδίαιτη και όχι παραγωγική. Είναι δηλαδή παρασιτική σε βάρος του λαού.
Εκμεταλλευόμενη αυτή η διεθνής ελίτ, τα υπερσυγκεντρωτικά κοινοβουλευτικά συστήματα εντός των κρατών, που στην ουσία αποκλείουν τους λαούς από την εξουσία, τα θέτει υπό τον έλεγχό της και σαν να μην υπάρχουν εθνικές νομοθεσίες “επιτίθεται” άμεσα εναντίον των λαών. Τις τελευταίες ημέρες το ζούμε όλοι αυτό, με την επίθεση εναντίον των λαϊκών εισοδημάτων, μέσω της αύξησης των τιμών των αγαθών, χωρίς οι κυβερνήσεις να μπορούν να αντισταθούν. Το ζήσαμε και το ζούμε με τη χρεοκοπία της χώρας μας, όπου οι διεθνείς δανειστές, άρπαξαν στην ουσία τη χώρα και έκαναν το λαό υποτελή τους. Οι πιο ισχυροί από αυτούς τους διεθνείς ολιγάρχες, προφανώς μπορούν να προκαλέσουν ακόμα και πολέμους (πραγματικούς ή οικονομικούς) όπου αυτό επιβάλουν τα συμφέροντά τους.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι το δίπολο «Αριστερά – Δεξιά» που είχε νόημα και λειτουργούσε εντός των συνόρων ενός εθνικά κυριάρχου κράτους, με τη πίεση των διαφόρων κοινωνικών ομάδων προς τις εθνικές κυβερνήσεις, τώρα ελάχιστη σημασία έχει. Όσο και αν πιεστεί μια εθνική κυβέρνηση από εσωτερικές κοινωνικές ομάδες, δεν έχει πλέον τη δύναμη να προστατέψει το λαό της, αντιστεκόμενη στις εξωτερικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, οι οποίες διαπερνούν οριζόντια τα εθνικά κράτη, υποτάσσουν τα εθνικά κυβερνητικά συστήματα και επιτίθενται άμεσα στους λαούς απομυζώντας τους, για περαιτέρω κέρδη και επαύξηση της ισχύος τους.
Σήμερα λοιπόν το νέο πολιτικό δίπολο «Παγκοσμιοποίηση – Έθνος Κράτος» είναι εκείνο με το οποίο επιβάλλεται να γίνεται η ένταξη των μαζών στην πολιτική. Απρόθυμα όμως τα παραδοσιακά κοινοβουλευτικά συστήματα να αντιταθούν στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης (ή και μέρος αυτών επιδιώκοντας με πάθος την παγκοσμιοποίηση), πιεζόμενα εξάλλου και από τις εγχώριες οικονομικές ελίτ εξακολουθούν να παραπλανούν τους πολίτες και να τους κρατούν επικοινωνιακά εγκλωβισμένους στο ανύπαρκτο δίπολο «Αριστερά – Δεξιά». Μη μπορώντας ή μη επιθυμώντας να επενδύσουν στην πολιτική σύγκρουση της παγκοσμιοποίησης με τους λαούς τους.
Νεοφιλελευθερισμός – Προστατευτισμός
Στα ίδια πάνω κάτω πλαίσια κινείται και το δίπολο «νεοφιλελευθερισμός – προστατευτισμός». Ο νεοφιλελευθερισμός, δηλαδή ο άκρατος φιλελευθερισμός, κατά τον οποίο τα πάντα αφήνονται στη λειτουργία των κανόνων της αγοράς, όπου όμως τους κανόνες θέτουν οι οικονομικά ισχυροί ιδιώτες, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα ο προστατευτισμός, δηλαδή, οι δημόσιες υποδομές, η κρατική παρέμβαση στη λειτουργία των αγορών (προϊόντων και εργασίας), η προστασία της εγχώριας παραγωγής μέσω των δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα, καθώς και ο έλεγχος της ποιότητας των προϊόντων και των παρεχόμενων υπηρεσιών, είναι συστατικά στοιχεία της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας ενός εθνικού κράτους.
Όπως γίνεται αντιληπτό, οι διεθνείς οικονομικοί ολιγάρχες απεχθάνονται τον εθνικό προστατευτισμό και κάνουν τα πάντα, μέσω εκβιασμού των εθνικών πολιτικών συστημάτων, να κάμψουν οποιεσδήποτε αντιστάσεις που προστατεύουν τα λαϊκά συμφέροντα.
Παγκοσμιοποίηση – πανδημία κορωνοϊού
Ενώ έτσι είχαν τα πράγματα, η πανδημία του κορωνοϊού έφερε τα πάνω και κάτω και κάνει τους λαούς να εξεγείρονται. Τι ακριβώς έχει συμβεί; Προφανώς οι διεθνείς ελίτ, που ηγούνται της παγκοσμιοποίησης, δεν νοιάζονται για το εάν πεθαίνουν οι λαοί από την πανδημία. Στόχος τους είναι η εκμετάλλευση των λαών, όχι η σωτηρία τους από το θάνατο. Δεν υπάρχει λοιπόν οργανωμένο παγκόσμιο σύστημα προστασίας της υγείας των απλών ανθρώπων. Και εκεί που τα εθνικά κράτη ήταν παντελώς διαμπερή, ξαφνικά έπρεπε να θυμηθούν ότι έχουν εθνικά σύνορα που πρέπει να κλείσουν για να ελέγξουν την πανδημία, ενώ ταυτόχρονα οι εθνικές κυβερνήσεις έμειναν μόνες τους, πλήρως εγκαταλειμμένες από τους διεθνείς εντολείς τους, να παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, εντός των εθνικών συνόρων, με μια επιθετική πανδημία και με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν.
Οι ηγέτες της παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο δεν διέθεσαν ούτε ένα δολάριο από τα πλούτη τους για να γλιτώσουν ανθρώπους από το θάνατο, αλλά αντιθέτως προσπαθούν να αισχροκερδήσουν με κάθε τρόπο. Οι δε εθνικές κυβερνήσεις αναγκάζονται να δανειστούν υπέρογκα ποσά από τις ιδιωτικές αγορές χρήματος για να βοηθήσουν τους λαούς τους. Όλα αυτά κάνουν τους πολίτες δύσπιστους και υποψιασμένους, με αποτέλεσμα να διαμαρτύρονται και να εξεγείρονται, ενώ οι ελίτ τους κατηγορούν ως ανεύθυνους.
Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν έδειξε το απάνθρωπο και ανίκανο πρόσωπό της μέσα στην πανδημία του κορωνοϊού. Αν κάποιοι όμως λανθασμένα εκλαμβάνουν ότι η παγκοσμιοποίηση έφτασε στο τέλος της λόγω του κορωνοϊού πλανώνται. Θα επιστρέψει ισχυρότερη και απειλητικότερη.
Παγκοσμιοποίηση και Μητσοτάκης
Ο νεοφιλελεύθερος κ. Μητσοτάκης θεωρώ ότι είναι γνήσιος γκλομπαλιστής, δηλαδή γνήσιος οπαδός της παγκοσμιοποίησης, πιο πολύ μάλλον και από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, που ζητούσε παγκόσμια διακυβέρνηση και οδηγεί τη ΝΔ μακριά από εθνικοπατριωτικές αρχές. Έχει δηλώσει αντινατιβιστής και λάτρης της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και εκείνο που διακρίνω είναι ότι διακατέχεται από μια τάση να πρωτοπορεί στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης, ωσάν να προσπαθεί να λάβει τα εύσημα κι εγώ δεν ξέρω από πού.
- Έσπευσε να υιοθετήσει το ψηφιακό πιστοποιητικό νόσησης (από τον κορωνοϊό) και εμβολιασμού.
- Έσπευσε να επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε υγειονομικούς και σε άνω των 60 ετών και το ακόμα χειρότερο είναι ότι επέβαλε και πρόστιμο σε όσους, εκ των άνω των 60 ετών, δεν θέλουν να εμβολιαστούν, παρά το συνταγματικό ατομικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να μην επιτρέπει ιατρικές επεμβάσεις στο σώμα του, χωρίς τη θέλησή του.
- Έσπευσε να υπακούσει στην κυρίαρχη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή αυτή της κλιματικής αλλαγής και να ανακοινώσει την παύση της λειτουργίας των λιγνιτικών ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων, πολύ πιο νωρίς από άλλα κράτη, μη εξηγώντας το πώς θα έχει ηλεκτρική αυτάρκεια το εθνικό κράτος που λέγεται Ελλάδα.
- Έβαλε τον υπουργό των εξωτερικών να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να εκμεταλλευθεί τον ορυκτό της πλούτο.
- Φέρνει στη Βουλή προς κύρωση ένα σωρό παλιές διεθνείς συμφωνίες που ήταν εγκαταλειμμένες και ξεχασμένες, επί πολλά χρόνια, στα ράφια διαφόρων υπουργείων από προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες όλο και πιο πολύ ωθούν την Ελλάδα στην αγκαλιά της παγκοσμιοποίησης.
Αυτά και πολλά άλλα, όπως η ανοχή στους λάθρα εισερχόμενους στη χώρα ισλαμιστές μετανάστες, κάτι που επιδιώκουν οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης για τη διάλυση των εθνικών κρατών, η πλήρης αποδοχή της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών και ο αγώνας του να εισέλθουν τα Σκόπια στην ΕΕ, η διαφαινόμενη προδιάθεση για ανιστόρητες υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία κ.λ.π. δείχνουν ότι η Ελλάδα, ένα κατ’ εξοχήν ιστορικό εθνικό κράτος αυτοκαταργείται σιγά σιγά για χάρη της παγκοσμιοποίησης.
