Στην Ελλάδα οι βαριά και ασήκωτα προοδευτικοί θεωρούν υποχρέωσή τους να χλευάζουν μια στις τόσες την πίστη των Ελλήνων, την Ορθοδοξία, την Εκκλησία.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Βοηθάει σε αυτό και η αγραμματοσύνη περί του θέματος. Οι ίδιοι που κάθονται κότες μπροστά στους αλλαχουακμπάρηδες, με τα τραπεζομάντιλα στο κεφάλι, αμολάνε τσαχπίνικα αστειάκια περί Χριστιανισμού, των δογμάτων και παραδόσεών του. Είναι τυχεροί, διότι τους προστατεύει αυτό ακριβώς που χλευάζουν. Τους προστατεύει η ηπιότητα, ο ανθρωποκεντρισμός της Ορθοδοξίας. Εδώ δεν κόβουμε κεφάλια, δεν μαστιγώνουμε. Διαφωνούμε, κάποιοι θυμώνουν, κράζουν, αλλά κανείς δεν σε επικηρύσσει, δεν θα κινδυνεύσει η ζωή σου ή η σωματική σου ακεραιότητα.
Μπορείς να πεις βλάσφημα αστεία, να αμφισβητήσεις, να χυδαιολογήσεις, να γίνεις «τυφεκιοφόρος του εχθρού», όμως δεν θα κινδυνεύσεις. Υπάρχουν ανόητοι που παρ’ όλα αυτά εξισώνουν τη θρησκεία της αληθινής αγάπης με το κήρυγμα μίσους ενός πολιτικοθρησκευτικού συστήματος, που εξευτελίζει τις γυναίκες, τα παιδιά, τους ομοφυλόφιλους, απειλεί όλο τον Δυτικό Πολιτισμό. Εδώ δεν είναι κάποιο λάθος, δεν οφείλεται σε άγνοια. Δεν είναι τόσο αγράμματοι. Απλά εξομοιώνουν τα ανόμοια, εξισώνουν τα άνισα, για να υπηρετήσουν τον στόχο, που είναι το χτύπημα του πυλώνα της εθνικής ταυτότητας που ονομάζεται Ορθοδοξία, αυτό το κυκλώπειο τείχος που μας διαφύλαξε από την αφομοίωση από τον Τούρκο δυνάστη, σε συνδυασμό με τον ψυχοπαθή σουσουδισμό που έχουν κάποιοι, θεωρώντας πως είναι αριστερή στάση, προοδευτική, ο ανθελληνισμός και ο αντιχριστιανισμός. Εάν δεν υπήρχε η Εκκλησία, με όλα της τα προβλήματα, και η Πίστη μας, εγώ δεν θα έγραφα κι εσείς δεν θα διαβάζατε σήμερα αυτό το άρθρο στα ελληνικά και με τη βαθιά κοινή ενσυναίσθηση, γράφων και αναγνώστες, πως είμαστε Ελληνες.
Ως ταχύρρυθμο πρόγραμμα αναμόρφωσης θα πρότεινα την ανάγνωση των απομνημονευμάτων των αγωνιστών της Εθνεγερσίας. Θα μάθουν τι κράτος έχτισαν, ποια ήταν η αληθής βούληση των δωρητών της Ελευθερίας μας, που πότισαν το θαλερό δέντρο της με το αίμα τους. Μετά ας διαβάσουν το Σύνταγμα. Το προοίμιο, αδέρφια, «Εις το όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», δεν είναι διακοσμητικό. Ηταν εθνικός και θρησκευτικός πόλεμος ταυτόχρονα και όποιος δεν το καταλαβαίνει και το αρνείται είναι ή βλάκας ή ύποπτος. Ίσως κιόλας μάθουν πως στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει τίποτα περί κρίνου. Η παράδοση προέρχεται από την καθολική εικονογραφία.
Η έννοια της συγχώρεσης και της αγάπης, που δεν υπάρχει στα πνευματικά εφόδια των απρόσκλητων μουσαφιραίων, που απαιτούν σπίτια, χρήμα και να προσαρμοστούμε εμείς στα γούστα τους, γούστα ασύμβατα και με τον νομικό πολιτισμό μας, προστατεύει τους Μόσιαλους και κάθε Απόστολο του Μαρασμού. Κοροϊδεύουν την οικογένειά τους, κοροϊδεύουν τη Μάνα όλων μας, η οικογένεια όμως αυτή είναι ανεκτική, έχει αγάπη και συναλληλία, είναι μετριοπαθής και δεν προάγει τη βία. Δεν έχει κηρύγματα αφανισμού, δεν προτρέπει σε θανάτωση των βλάσφημων, των απίστων ή αλλοθρήσκων.
Αντιθέτως, προβλέπει τη συγχώρεση. Τις θεμελιώδεις αυτές διαφορές καμώνονται πως δεν τις βλέπουν και οι ιντελιγκέντσηδες, οι κουλτουριαραίοι του τάλαρου που βγήκαν να επικροτήσουν τη βλάσφημη σαχλαμάρα, σαν εκείνο τον ταλαίπωρο που έγραφε κάποτε για τον «γκέι αρραβωνιαστικό του Κολοκοτρώνη» για να σκανδαλίσει την πλειονότητα και να κερδίσει δημοσιότητα και ευαρέσκεια από τους άλλους ψευτοκουλτουριάδηδες, που ταλαιπωρούν τον πολιτισμό και τη συγγραφή στην Ελλάδα. Γι’ αυτούς υπάρχει ο πανδαμάτωρ Χρόνος, που θα στείλει τα βδελύγματα της διάνοιάς τους στη χωματερή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δεν θα τους θυμάται κανείς, γιατί δεν είπαν και δεν έγραψαν τίποτε ρωμαλέο, βαθύ, με πνευματικότητα αντάξια του λαού μας και της Ιστορίας του. Π.χ., ο ένθεος και ταπεινός Παπαδιαμάντης θα είναι κτήμα εσαεί της κληρονομιάς του Έθνους, ενώ τα βιβλία των ιντελιγκέντσηδων θα πουλιούνται στους πάγκους μαζί με τα μεταχειρισμένα Αρλεκιν.
Ο,τι κι αν πει ή γράψει οποιοσδήποτε χλευάζοντας τη Μάνα μας, στις στιγμές της βαθιάς αγωνίας, όταν το αληθινό πλοίο ή η ψυχή θα βουτάει με την πλώρη βαθιά στα γιγάντια κύματα της ζωής, όταν η αγωνία στην αρρώστια, στην πρώτη γραμμή της μάχης ή στην αυτοσυγκέντρωση της προσευχής θα κορυφώνεται, τότε θα υψώνεται παρηγορητικά και ελπιδοφόρα πάνω από την ψυχή του ανθρώπου στις εσωτερικές μάχες της εκείνη, την οποία κοροϊδεύουν, θα συγχωρεί και θα μάχεται προκινδυνεύουσα όλων μας, ακόμη κι εκείνων που την αρνούνται.
