Εξαιρετικά βαρύ είναι το κλίμα στο Μέγαρο Μαξίμου και ειδικά στο πρωθυπουργικό γραφείο λόγω της πρωτοφανούς κλιμάκωσης της τουρκικής ρητορικής η οποία για πρώτη φορά μετά το 1974 έχει φτάσει στο σημείο να αμφισβητεί την κυριαρχία κατοικημένων νησιών του Αιγαίου και να στοχοποιεί ευθέως την Χίο, την Σάμο κλπ. Με την ίδια ακριβώς ρητορική με την οποία στοχοποιούσε την Κύπρο πριν το 1974.
Και όμως, η συμπλήρωση της μαύρης επετείου των 100 ετών από την γενοκτονία των Ελλήνων της Ιωνίας, θα έπρεπε να είχε θορυβήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ειδικά μετά από μία διετία πολεμικών επιχειρήσεων του τουρκικού στρατού σε κυρίαρχες χώρες. Συρία, Λιβύη, Αρμενία και Ιράκ έχουν μετατραπεί σε πεδίο στρατιωτικής εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων, τα οποία για πρώτη φορά μετά το 1974 «χτύπησαν» εκτός συνόρων.
Οποιαδήποτε κυρίαρχη χώρα θα είχε απαιτήσει την επιβολή λεόντειων κυρώσεων και την αποβολή της Τουρκίας από όλους τους διεθνείς οργανισμούς, έπειτα από την παραβίαση της εθνικής της κυριαρχίας, εάν υφίστατο μία απειλή αντίστοιχη του παράνομου μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης. Η αντίδραση της Ελλάδας δυστυχώς ήταν υποτονική, απέναντι στην πρώτη ουσιαστική παραβίαση των συνόρων της, επιτρέποντας μάλιστα το παράνομο μνημόνιο να αναρτηθεί στον ΟΗΕ.
Επιπλέον, δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως αυτή που έγινε με την δήλωση του υπουργού επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη, ο οποίος «εγκλώβισε» την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας στα έξι ναυτικά μίλια, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι ακαριαία να εκδώσουν NAVTEX, προσεγγίζοντας για πρώτη φορά νησιά της Δωδεκανήσου ακριβώς στα 6 νμ!
Παράλληλα, εκμεταλλευόμενοι πλήρως το παράνομο μνημόνιο με την Λιβύη, οι τούρκοι έστειλαν πολεμικά πλοία ακόμα και εντός των χωρικών υδάτων της Κρήτης, τα οποία μάλιστα προέβησαν σε επιθετική ενέργεια, αποτρέποντας ερευνητικό σκάφος που επιχειρούσε για λογαριασμό του ελληνικού κράτους, να διενεργήσει έρευνες!
Πως είναι δυνατόν λοιπόν μία κυβέρνηση να βλέπει τον εχθρό να κλιμακώνει τις επιθέσεις του, αλλά αυτή να εμμένει σε μία άκρως αποτυχημένη πολιτική κατευνασμού και διαλόγου;
Η ανησυχία του πρωθυπουργού και οι ευθύνες
Τις τελευταίες ημέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει κατανοήσει πως κάποιοι εντός του Μεγάρου Μαξίμου, τον οδήγησαν σε ένα λάθος το οποίο ενδέχεται να αποδειχθεί ολέθριο. Τον καθησύχαζαν συστηματικά, μεταφέροντας του ακόμα και ηχηρές ανακρίβειες περί δήθεν απομονωμένης Τουρκίας και παρουσιάζοντας του έναν Ερντογάν σε αποδρομή.
Τον οδήγησαν μάλιστα σε μία απαράδεκτη απόφαση, να αντικαταστήσει τον αντιναύαρχο Αλέξανδρο Διακόπουλο από την θέση Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, με τον Θάνο Ντόκο. Κίνηση που σήμερα αποδεικνύεται απολύτως εσφαλμένη, έως και επικίνδυνη. Όχι λόγω κάποιων θεωριών συνομωσίας που κυκλοφορούν ευρέως. Σε τέτοιες θέσεις δεν ανέρχονται ποτέ πρόσωπα μειωμένης εθνικής συνείδησης. Αλλά λόγω ικανότητα αντίληψης των προθέσεων της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας.
Ο Αλέξανδρος Διακόπουλος έγκαιρα είχε διαπιστώσει και είχε τοποθετηθεί έναντι των επιθετικών κινήσεων της Τουρκίας, χαρακτηρίζοντας τες ευθέως ως παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων και εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Αυτό θα ήταν και το εφαλτήριο ορθής αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας, καθώς ο αντιναύαρχος είχε εντοπίσει τις τουρκικές προθέσεις, θέτοντας τες στην σωστή του διάσταση. Για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις.
Ο Θάνος Ντόκος αντίθετα, παρά το πλούσιο ακαδημαϊκό του υπόβαθρο, απέτυχε πλήρως να αποκωδικοποιήσει την τουρκική δραστηριότητα. Αντίθετα οι δηλώσεις και η τοποθέτηση του ακόμα και πρόσφατα, δείχνουν μία παντελή απώλεια αντίληψης του κινδύνου. Έπεσε έξω ακόμα και σε ζωτικής σημασίας αναλύσεις για τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Τον Ιούνιο του 2020 δήλωνε με βεβαιότητα ότι ο Χαφτάρ «μετράει ημέρες»! Τεράστιο λάθος. Το οποίο θα ήταν θεωρητικό, εάν η κυβέρνηση δεν αντιμετώπιζε έκτοτε τον στρατάρχη που αποτελεί τη μοναδική ελπίδα της Ελλάδος για να διασφαλίσει τα νότια σύνορα της, ως «τελειωμένο»!
Ο Χαφτάρ Σήμερα, 18 μήνες μετά την πρόβλεψη του Ντόκου, διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία στην Λιβύη. Όμως η Ελλάδα ανέχεται την τουρκική μεθόδευση για ακύρωση των εκλογών, παρά το γεγονός ότι η επίσπευση τους αποτελούσε απαίτηση της Δύσης και η Ελλάδα θα έπρεπε να υπερασπιστεί το χρονοδιάγραμμα της εκλογικής διαδικασίας, με κάθε τρόπο. Μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο την άστοχη εκτίμηση του συμβουλίου εθνικής ασφάλειας, ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»
Από το 1922 στο 2022
Ο πρωθυπουργός φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ότι κάποιοι τον παρέσυραν σε ένα τελείως λάθος μονοπάτι αναφορικά με την αντιμετώπιση της Τουρκίας. Οι δηλώσεις του Ακάρ και άλλων τούρκων αξιωματούχων που πλέον απειλούν ευθέως την Ελλάδα με εισβολή και κατοχή ελληνικών νησιών, τον έχουν θορυβήσει, προφανώς διότι είχε τελείως διαφορετικές διαβεβαιώσεις από τους συνεργάτες του. Ουδείς έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ενός νέου ‘22 και ο Κυριάκος Μητσοτάκης φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση.
Οι πληροφορίες μου λοιπόν θέλουν τον πρωθυπουργό να αλλάζει στάση έναντι όλων αυτών που προέταξαν τον κατευνασμό ως λύση και απέκρυπταν τον υπαρκτό τουρκικό κίνδυνο, υποβιβάζοντας ακόμα και προκλήσεις ευθείας αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας. Στενός του συνεργάτης μάλιστα έχει αναλάβει τον συντονισμό σε επίπεδο υπηρεσιών, για αποκρυπτογράφηση των βραχυπρόθεσμων προθέσεων της Τουρκίας, σε επιχειρησιακό επίπεδο. Η ροή πληροφοριών θα φτάνει προστατευμένη στο πρωθυπουργικό γραφείο, χωρίς να εμπλέκεται ουδείς εκ των παραγόντων που Μαξίμου, εκτός από το μοναδικό πρόσωπο – πλέον – της απολύτου εμπιστοσύνης του.
Ενώ αναβαθμισμένο ρόλο στο νέο άτυπο συμβούλιο αποτροπής της τουρκικής απειλής, θα έχει ο Νίκος Δένδιας – ο οποίος δικαιώνεται πλήρως – και ο Νίκος Χαρδαλιάς, των «ειδικών αποστολών».
Ο Νίκος Δένδιας είχε διαβλέψει έγκαιρα τις τουρκικές κινήσεις. Εκεί οφείλεται και η έκρηξη του στο βήμα της Βουλής, όπου με έκδηλη οργή αποκάλυψε το μεγάλο εθνικό κίνδυνο: «Πρέπει να σοβαρευτούμε όλοι, διότι η χώρα αντιμετωπίζει εθνική απειλή»!
Οι ευθύνες λοιπόν θα αναζητηθούν πρωτίστως σε όσους προσπαθούσαν να υποβιβάσουν τις προειδοποιήσεις του υπουργού εξωτερικών, παρουσιάζοντας στον πρωθυπουργό μία στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας.
