Προκαλεί κατάπληξη πώς μια χώρα, κατά γενική ομολογία σοβαρή και οργανωμένη, όπως η Αυστραλία, φτάνει να γελοιοποιείται διεθνώς αντιμετωπίζοντας με σπασμωδικότητα, αμηχανία και ολίγον τριτοκοσμική αυθαιρεσία ένα ζήτημα που και το τελευταίο αστυνομικό τμήμα επαρχιακής κωμόπολης θα είχε λύσει σε πέντε λεπτά.
- Από τον
Γιώργο Χαρβαλιά
Η Αυστραλία, βέβαια, βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Και όπως καλά γνωρίζουμε, οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου, όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης, γίνονται νευρικές και ευερέθιστες, ικανές δηλαδή για τις μεγαλύτερες υπερβολές που οδηγούν σε μνημειώδεις γκάφες. Όμως, η περιπέτεια στην οποία υποβλήθηκε αυτές τις ημέρες ο κορυφαίος τενίστας του πλανήτη είναι από πάσης απόψεως απαράδεκτη.
Οι κανόνες είναι κανόνες, θα μου πείτε. Και δεν μπορεί να γίνονται εξαιρέσεις για τον Τζόκοβιτς, έστω κι αν πρόκειται για έναν υπεραθλητή παγκόσμιας αναγνώρισης. Αλλά για ποιους κανόνες μιλάμε; Γι’ αυτούς που επέτρεψαν στον Ναδάλ να μπει στην Αυστραλία από την πίσω πόρτα, χωρίς να έχει συμπληρώσει το απαιτούμενο χρονικό όριο της καραντίνας; Ή μήπως για εκείνους που επιτρέπουν σε έναν υπουργό Δικαιοσύνης να επεμβαίνει και να ανατρέπει αποφάσεις ανεξάρτητων δικαστηρίων σχετικά με το ποιος έχει δικαίωμα εισόδου σε μια χώρα;
Ας μην κοροϊδευόμαστε, η υπόθεση του Τζόκοβιτς δεν έχει σχέση ούτε με νόμους ούτε με κανόνες. Με «γινάτι» και μόνο σχετίζεται, αλλά δεν έχω καταλάβει τι είδους. Της «διεθνούς» εμβολιαστικής ορθότητας έναντι των ανεμβολίαστων; Της «διεθνούς» κάποιου «λόμπι» που δεν θέλει να πάρει ο Σέρβος και… γενικώς ένας Σέρβος ξανά το Open, αφήνοντας πίσω του τους άλλους βαρόνους του αθλήματος με ένα ιστορικό ρεκόρ; Ή μήπως τελικά γινάτι της αυστραλιανής κυβέρνησης, επειδή ο «Τζόκο» στήριξε τις (απολύτως εύλογες) διαμαρτυρίες των συμπατριωτών του για τη μεγάλη αλλά ρυπογόνο επένδυση της Rio Tinto; Της αυστραλιανών συμφερόντων πολυεθνικής που θέλει να μετατρέψει τη δυτική Σερβία σε απέραντη μονάδα εξόρυξης λιθίου.
Όπως και να έχει το ζήτημα, η συμπεριφορά των αυστραλιανών Αρχών απέναντι σε έναν τόσο ιδιαίτερο αθλητή, που ταυτόχρονα αποτελεί και εθνικό σύμβολο ενός λαού βασανισμένου εξαιτίας της ανυπακοής του στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης, αποτελεί σύγχρονο όνειδος.
Όσο κι αν διαφωνεί κανείς με τον Τζόκοβιτς για την αντιεμβολιαστική του πρακτική (και προσωπικά διαφωνώ κάθετα), δεν μπορεί να μην πάρει το μέρος του όταν παραβιάζονται τα δικαιώματά του με εντελώς προσχηματικό τρόπο. Ο άνθρωπος αυτός αποτελεί την απόλυτη διαφήμιση για το μεγάλο αυστραλιανό τουρνουά που έχει κατακτήσει εννέα φορές μέχρι τώρα! Η αυστραλιανή κυβέρνηση έπρεπε να τον παρακαλάει για να παίξει στο Open. Και όχι να τον μπουζουριάζει σε ένα ξενοδοχείο με (κατά βάση) «ανεπιθύμητους» μετανάστες. Αν, βεβαίως, δεν επιθυμούσε να κάνει εκπτώσεις στους «κανόνες», έπρεπε να το έχει διευκρινίσει από την αρχή. Θυμίζω ότι ο Σέρβος ήταν επίσημος προσκαλεσμένος της αυστραλιανής ομοσπονδίας τένις που τον καθοδήγησε για το πώς θα συμπληρώσει την αίτηση εξαίρεσης προκειμένου να πάρει βίζα. Και αυτή του είχε παράσχει όλες τις διαβεβαιώσεις για την απρόσκοπτη είσοδό του στη χώρα.
H «Tennis Australia» έπρεπε, λοιπόν, πρώτη απ’ όλους να ξέρει τους νόμους και τους κανόνες. Και αυτήν έπρεπε να κυνηγάει σήμερα η αυστραλιανή κυβέρνηση. Οχι τον διακεκριμένο ξένο που επισκέπτεται τη χώρα για να συμμετάσχει σε ένα αθλητικό γεγονός απόλυτα συνδεδεμένο με το όνομά του.
Δυστυχώς, όποιο «λόμπι» κι αν αποφάσισε τον εξοστρακισμό του «Τζόκο» και στο πρόσωπό του ολόκληρης της Σερβίας διέπραξε λάθος που οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αν ήταν η «διεθνής» της εμβολιαστικής ορθότητας, μόλις πέτυχε να βρουν οι αντιεμβολιαστές άξιο πρεσβευτή στο πρόσωπο ενός αθλητικού ινδάλματος. Αν ήταν οι γενικώς αντι-Σέρβοι, αντι-ορθόδοξοι, αντι-νατιβιστές (ας μην ξεχνάμε ότι ο συγκεκριμένος είναι πατριώτης, θρησκευόμενος και… straight με γυναίκα και παιδιά), πάλι θα χάσουν. Και θα συντριβούν στον βαθμό που μείνει και το… σηκώσει (πράγμα που εύχομαι ολόψυχα). Αν, τέλος, είναι η αυστραλιανή κυβέρνηση επειδή της χάλασε την επένδυση, μαύρο φίδι που την έφαγε. Τώρα πού είναι ο Βούτσιτς, ο «γάτος» πρόεδρος της Σερβίας, δεν θα υπογράψει ποτέ τα σχετικά διατάγματα. Για το δικό του γινάτι αυτή τη φορά.
