Ειλικρινά, δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να καταλάβω το νομικό σκεπτικό πίσω από τις επιλεκτικές κλήσεις δημοσιογράφων και εκδοτών για το σκάνδαλο της Νovartis. Πολιτικό σκεπτικό μπορώ να δω. Γιατί αυτοί που καλούνται είναι και οι μόνοι οι οποίοι σήμερα ασκούν κριτική στην κυβέρνηση. Νομικό σκεπτικό, σε καμία περίπτωση.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Αν προτίθεται λοιπόν η κυβέρνηση να ξεφορτωθεί «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους εργαλειοποιώντας τη Δικαιοσύνη, ας μας το πει να προσέχουμε. Να γράφουμε όλοι από εδώ και εμπρός για τον «Έλληνα Μωυσή» και την… υπέρκομψη, αυτοδημιούργητη σύζυγο. Το πραγματικό ερώτημα, όμως, για μένα είναι πώς δέχονται ανώτεροι δικαστικοί να λειτουργούν ως εργαλεία πολιτικών, και μάλιστα για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης.
Αν πρόκειται βεβαίως για δικαστές με ζαρτιέρες, που ρουφάνε κόκα και «ψαρεύουν» ανήλικα στην Ομόνοια, να το καταλάβω. Αλλά, επειδή εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Έλληνες δικαστικοί, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, απορώ και εξίσταμαι.
Τι είδους κατηγορία μπορεί να σταθεί για τη δημοσιογραφική κάλυψη ενός καραμπινάτου σκανδάλου με διεθνείς προεκτάσεις; Σπίλωσης, τάχα μου, της υπόληψης των ύποπτων πολιτικών που τελικά βρέθηκαν αθώοι (και όχι όλοι…).
Σοβαρολογούμε τώρα; Θα την πληρώσουν τα ΜΜΕ για μια υπόθεση πασιφανώς δυσώδη και σκοτεινή, στην οποία ανακατεύτηκε μέχρι και το FBI, επειδή στην Ελλαδίτσα μας δεν βγήκε άκρη με τους άσπιλους, άχραντους και αμόλυντους πολιτικούς μας;
Μα, τα ΜΜΕ τι παραπάνω έκαναν από το να δημοσιεύουν στοιχεία από τη δημοσιογραφία και αποσπάσματα από τις καταθέσεις αυτών των «ανώνυμων» μαρτύρων; Και, όταν εκείνοι οι μάρτυρες, που δεν ξεκουκουλώθηκαν -άρα εξακολουθούν να θεωρούνται «προστατευόμενοι» και αξιόπιστοι-, μιλούσαν για τροχήλατες βαλίτσες με πεντακοσάρικα που έκαναν βόλτες στο Μέγαρο Μαξίμου, τι έπρεπε να γράφουν οι εφημερίδες; «Αθώος ο Σαμαράς!»;
Κάτι, λοιπόν, δεν στέκει στο σκεπτικό αυτών των διώξεων. Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι σε αυτή τη χώρα ότι οι πολιτικοί απαλλάχτηκαν για την υπόθεση Novartis, αλλά όχι επειδή αποδείχτηκε περίτρανα η αθωότητά τους σε κάποια δικαστική αίθουσα.
Οι υποθέσεις τους μπήκαν στο αρχείο επειδή δεν στάθηκε δυνατόν να τεκμηριωθεί η ενοχή τους. Και πώς να τεκμηριωθεί από μια Βουλή που ειδικεύεται στη συντεχνιακή αλληλεγγύη;
Αυτό στο χωριό μου, κύριε δικαστά, λέγεται «αθώωση λόγω αμφιβολιών». Στην καλύτερη περίπτωση. Αλλά και αν υποθέσουμε ότι επρόκειτο περί σκευωρίας, από πού έπρεπε να αρχίσει η Δικαιοσύνη το κυνήγι; Από τους δημοσιογράφους; Όχι βέβαια. Μάλλον από τους προστατευόμενους μάρτυρες, που κατέθεταν με εντυπωσιακή γλαφυρότητα τα στοιχεία για τις ιπτάμενες βαλίτσες του Φρουζή. Ή αυτοί λένε ψέματα και πρέπει να τιμωρηθούν, και μάλιστα παραδειγματικά, ή λένε αλήθεια, αλλά οι ισχυρισμοί τους δεν γίνεται να αποδειχθούν. Αν είναι ανίκανη η ελληνική Δικαιοσύνη να διαπιστώσει τι από τα δύο ισχύει, ας καθίσει στα αβγά της κλείνοντας την υπόθεση και για τους μεν και για τους δε. Αυτό λέει η απλή λογική. Και όχι βέβαια να σέρνονται ως κατηγορούμενοι δημοσιογράφοι, επειδή τόλμησαν να αναπαράγουν μαρτυρικές καταθέσεις, βγάζοντας έστω και προσωπικά συμπεράσματα, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε πολίτης αν ερχόταν αντιμέτωπος με τέτοιες «βόμβες».
Καλύτερα, λοιπόν, να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον τους οι δικαστικές και οι εισαγγελικές Αρχές. Όχι στα πεπραγμένα των μέσων ενημέρωσης, αλλά της ίδιας της κυβέρνησης. Υπάρχει, απ’ ό,τι διαβάζουμε, πεδίον δόξης λαμπρόν. Μόνο λίγο προσοχή στα τηλέφωνα…
