Μάταια προσπαθούν εμβληματικοί εκπρόσωποι της Αριστεράς να διαχωρίσουν τη θέση τους για το απαράδεκτο υβρεολόγιο σε βάρος του πρωθυπουργού, που κρατά μήνες.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Η ελληνική Αριστερά έχει προ πολλού καταπέσει σε ένα επίπεδο χυδαιότητας που τη χαρακτηρίζει και τη στιγματίζει σε επίπεδο τόσο λόγου όσο και πρακτικής. Έτσι, όταν ο γνωστός σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος λέει ότι «οι ύβρεις εναντίον του Μητσοτάκη δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά» (liberal.gr, 10/08/2021), δεν μπορεί να πείσει κανέναν.
Σίγουρα, η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου είναι πολύ πιο ειλικρινής, όταν λέει ότι «Όλη η Αριστερά απορρέει από το ΚΚΕ: κόμμα του Εμφυλίου Πολέμου και της χωριατιάς, με δεδηλωμένο όραμα δικτατορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ψευτο-νεανικό ΚΚΕ, που μπορεί να προσελκύσει με θρασύ ύφος την εύπιστη νεολαία. Καλλιεργεί την τεμπελιά και τη μετριότητα, την ήσσονα προσπάθεια. Αυτή είναι η Αριστερά σήμερα. Αλλά δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση: Είμαστε η χώρα όπου το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου εξύμνησαν ό,τι πιο χυδαίο υπήρχε στο κοινωνικό σώμα· όπου οι περισσότεροι Ελληνες χειροκροτούσαν τη 17η Νοέμβρη και όπου πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι, αν ο ΕΛΑΣ είχε νικήσει στον Εμφύλιο, θα ήμασταν καλύτερα» (iefimerida.gr, 17/01/2022). Από την άλλη πλευρά, η φιλελεύθερη Κεντροδεξιά εισπράττει ό,τι της αξίζει, υπό την έννοια ότι επιμένει να «τιμά» τους «αγώνες της Αριστεράς», αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει ύβρεις και χυδαιότητες, πρακτικές μισαλλοδοξίας και διχασμού, αφήνοντας τους πολίτες, και ιδιαίτερα τη νεολαία, αποπροσανατολισμένους με τις μισές αλήθειες που τους σερβίρουν, αλλά και ευνουχισμένους από τον καλλιεργούμενο ευδαιμονισμό και τις υλιστικές απολαύσεις για μια κοινωνία «λουστραρισμένη».
Οι ιδεολογίες των δύο πλευρών, τόσο ο μαρξισμός όσο και ο φιλελευθερισμός, έχουν προ πολλού απογυμνωθεί από τις αρχές τους. Ό,τι απέμεινε από αυτές, σε επίπεδο εφηρμοσμένης πολιτικής, χαρακτηρίζεται πλέον από εκφυλισμό προτύπων, αχαλίνωτο εξουσιασμό και ένστικτα, που έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με ό,τι έχει απομείνει στη συλλογική συνείδηση των πολιτών ως ανάχωμα μιας προϊούσας παρακμής.
Δεν είναι αδικαιολόγητη και η απουσία αντίστασης σε αυτήν από τους εκπροσώπους μιας διανόησης που έχει καταντήσει να σκέφτεται όχι παραγωγικά, αλλά επαγγελματικά.
Η διανόηση, δηλαδή, έφτασε να λειτουργεί όχι ως παραγωγός πολιτισμού, αλλά βιοπορισμού. Και οι λίγοι πνευματικοί άνθρωποι που έχουν την ενσυναίσθηση του ρόλου τους και του χρέους τους απέναντι στην κοινωνία βρίσκουν μπροστά τους πόρτες κλειστές, εχθρότητα και πολεμική.
Να ξεφύγουμε από αυτή την πορεία σήψης και να γίνουμε πάλι κύριοι των δημιουργημάτων μας, πνευματικών και υλικών, είναι σίγουρα το ζητούμενο στην εποχή μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να αποτρέψουμε μια μοίρα υποδούλωσης σε ιδέες και μηχανές, που απονευρώνουν και εκχυδαΐζουν με γοργούς ρυθμούς τους πολίτες και τις κοινωνίες. Διότι κοινωνίες που χάνουν το σύστημα αξιών τους και την ηθική τους είναι καταδικασμένες να απολέσουν και τη βιολογική ύπαρξή τους. Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, τότε μάλλον δεν απέχουμε πολύ και από αυτό…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», [email protected]
