Πέθανε ο Σαρτζετάκης, ένας σπουδαίος Ελληνας, που τίμησε τόσο τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας όσο και το λειτούργημα του δικαστικού.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Κατασυκοφαντήθηκε από ένα καθεστώς, καθώς η ποιότητα και η μόρφωσή του έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τον πολιτικό βόρβορο, με τους χαμερπείς που αναδύθηκαν στον δημόσιο βίο, με τον εύκολο, ρηχό, άνευ νοήματος και ουσίας δημόσιο λόγο.
Τι μπορούσε να λέει, άλλωστε, στους κάθε λογής ανθέλληνες η φράση «εμείς οι Έλληνες είμεθα έθνος ανάδελφον»; Είμαστε, δηλαδή, ένας λαός που δεν έχει συγγενικούς δεσμούς με άλλους λαούς, όπως έχουν οι Αγγλοσάξονες, οι βόρειοι λαοί, οι λατινογενείς, οι αραβόφωνοι. Ζούμε την εθνική μας μοναξιά, εδώ στην ανατολική γωνιά της Μεσογείου, της Ευρώπης, εδώ όπου άνθισε ο ελληνικός πολιτισμός επί σειρά αιώνων, και όπου σήμερα επιχειρείται ο διαμελισμός του και η εξαφάνισή του. Αυτή η συνειδητοποίηση της κατάστασής μας είναι πολύ σημαντική, διότι, όπως λέει και ο Σαρτζετάκης, «῾Η ἐπισήμανσις αὐτὴ ἔγινε εἰς τὸ πλαίσιον μερίμνης γιὰ τὴν μεγαλύτερη ἐνεργοποίησι τῶν ἐθνικῶν μας δυνάμεων, ὅταν ὅλοι συνειδητοποιήσουμε τὶς συνέπειες τῆς ἀνωτέρω ἀληθείας. ᾽Αφοῦ, στερούμενοι συγγενῶν, δὲν ἔχουμε νὰ περιμένουμε σὲ κρίσιμες περιστάσεις τίποτε καὶ ἀπὸ κανένα καὶ θὰ πρέπει γι᾽ αὐτό νὰ βασιζώμεθα πολλὲς φορὲς εἰς τὶς ἰδικές μας καὶ μόνον δυνάμεις, δεδομένου ὅτι οἱ ξένοι φροντίζουν, ὅπως εἶναι φυσικόν, γιὰ τὰ ἰδικά τους καὶ μόνον ὁ καθένας συμφέροντα».
Τίποτα περίεργο δεν λέει ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τον μεστό του λόγο. Ωστόσο, η αναφορά στις λέξεις «έθνος» και «εθνικό» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε όσους ονειρεύονται μεταρρυθμίσεις για τη χώρα, ώστε να αποδομήσουν κάθε ελληνικό στοιχείο της. Οταν ο σκοπός είναι ο εξανδραποδισμός της χώρας, η εθνική συνείδηση είναι τροχοπέδη και πρέπει να εξαλειφθεί. Γι’ αυτό και αυτή η φωνή περιθωριοποιήθηκε και συκοφαντήθηκε. Γιατί όχι μόνο μπορούσε να αφυπνίσει, αλλά μπορούσε να εξυψώσει πνευματικά έναν λαό.
Ωστόσο ο Ελληνας έπρεπε να εθιστεί στην αισθητική του καπηλειού, στην ειδησεογραφία της κλειδαρότρυπας, τη γλωσσική αφασία. Επρεπε να περιοριστεί το λεξιλόγιό του, ώστε να περιοριστεί και η σκέψη του, να μην μπορεί να περιγράψει αυτό που ζει, να μην μπορεί να καταλάβει ποιος είναι, την ιστορική του κληρονομιά και το χρέος του να τη διατηρήσει και να την προστατεύσει. Για να συνεχίσει να υπάρχει.
Τα κείμενά του στην σελίδα του «Χρήστος Α. Σαρτζετάκης», οι ελάχιστες συνεντεύξεις του στο διαδίκτυο και το συγγραφικό του έργο είναι μία όαση μέσα στην κατρακύλα μας.
«Δικαία είναι η αξίωσή μας η Ελλάς να ανήκει στους Ελληνες, αλλά θα πρέπει, πρωτίστως, οι Ελληνες να ανήκωμεν εις την Ελλάδα».
Αθάνατος.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Sorbonne Nouvelle-Paris III
