Ουδεμία έκπληξη από το περιεχόμενο της συνέντευξης του Ευκλείδη Τσακαλώτου σε κυριακάτικη εφημερίδα. Ούτε ο χρόνος που επέλεξε ούτε το έντυπο ούτε το είδος της κριτικής που άσκησε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν κάτι που δεν περιμέναμε. Το περιμέναμε. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών, πολιτικός απόγονος του στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου, ο οποίος διακρίθηκε για τη μάχη που έδωσε υπέρ των αστικών δυνάμεων του έθνους στον Εμφύλιο Πόλεμο, έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό DNA – κατά βάθος δεξιό. Κι αν υπάρχει μία είδηση στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Καθημερινή», μία εβδομάδα μετά το άρθρο Στουρνάρα υπέρ των πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι ακριβώς αυτή: Η εκ μέρους του διακήρυξη ότι διαθέτει αστική αυτοπεποίθηση, την οποία επιδέξια συνέκρινε -διά του υποτιμητικού σχολίου του- με τη λαϊκότητα του Αλέξη Τσίπρα.
- Από τον
Μανώλη Κοττάκη
Εκεί κρύβεται η καρδιά του πολιτικού μηνύματος του κυρίου Τσακαλώτου – στον αστικό ελιτισμό του. Ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ τόσο λαϊκός και τόσο δημοφιλής όσο ο αρχηγός του. Ούτε βεβαίως, εάν διεκδικούσε αυτός την ψήφο του ελληνικού λαού ως αρχηγός της Αριστεράς, θα μπορούσε να φτάσει σε ποσοστά της τάξης του 32%. Μεταξύ των αριθμών 3 και 2 θα μεσολαβούσε ένα κόμμα.
Είναι προφανές ότι ο διαθέτων αγγλική κουλτούρα και παιδεία κύριος Τσακαλώτος, με το όνομα βαρύ σαν Ιστορία, ανήκει στην καλύτερη των περιπτώσεων στην «Αριστερά των σαλονιών», όπως είχε κάποτε αποκαλέσει το ΚΚΕ Εσωτερικού ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στη χειρότερη περίπτωση αποτελεί τη «Δεξιά της Αριστεράς». Τον συνεπέστατο εφαρμοστή των Μνημονίων, που συμφώνησε βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας με την καγκελάριο Μέρκελ στη διαπραγμάτευση των Βρυξελλών.
Υπό αυτή την έννοια, ο κύριος Τσακαλώτος είναι ευρύτερα χρήσιμος για το σύστημα. Ειδικά για ένα σύστημα που εσχάτως παραπαίει. Με τη στέφανο του αστού και της αστικής αυτοπεποίθησης στο πρόσωπό του άνετα μπορεί να διαχωριστεί από τον λαϊκίστικο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, όπως σωστά επεσήμανε ο πρωθυπουργός, θα είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία, αν ξανακερδίσει τις εκλογές.
Ο κύριος Τσακαλώτος δεν θα είναι επικίνδυνος. Ούτε βεβαίως οι πολιτικοί συνοδοιπόροι του, που σήμερα αμφισβητούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ειδικά μετά την ανακοίνωση της πρόθεσής του να ζητήσει την επανεκλογή του από τη βάση των 60.000 μελών του κόμματός του. Ούτε αυτοί θεωρούνται πολιτικά επικίνδυνοι. Δύο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις: Οσοι στοιχίζονται σήμερα πίσω από τον κύριο Τσακαλώτο είναι στη μεγάλη τους πλειονότητα μέλη του παλαιού ΚΚΕ Εσωτερικού και, σε κάποιες περιπτώσεις -όχι σε όλες- ομολογουμένως έχουν λυμένα τα προβλήματα της ζωής τους.
Και τώρα η δεύτερη παρατήρηση: Αν ανατρέξουμε σε όλες τις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις Μητσοτάκη – Τσίπρα της προηγούμενης τριετίας, θα διαπιστώσουμε ότι συχνά πυκνά ο πρωθυπουργός, όταν απευθύνεται στον κύριο Τσίπρα, κάνει αναφορές προς επιβεβαίωση των λεγομένων του και των ισχυρισμών του σε πέντε κορυφαία κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Με κορυφαίο τον κύριο Τσακαλώτο, για τον οποίο συχνά λέγει ότι διαφωνεί μαζί του, αλλά μπορεί να συνεννοηθεί και να συζητά μαζί του.
Πάντοτε η οικογένεια Μητσοτάκη -διότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γνώριζε ότι οι διαχωριστικές γραμμές αυτού του είδους δεν έχουν μέλλον- είχε άριστη σχέση και με την κομμουνιστική Αριστερά, αλλά και με την ανανεωτική Αριστερά, ειδικώς την «Αριστερά τον σαλονιών» κατά Ανδρέα Παπανδρέου. Επειδή εισερχόμεθα σε μια φάση έντονων και ισχυρών διεργασιών στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος, και με δεδομένο ότι ο κύριος Τσακαλώτος, ο διαθέτων αστική αυτοπεποίθηση, θα μπορούσε να συνυπάρξει στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κυβέρνησης συνεργασίας με αστούς συντηρητικούς πολιτικούς -σε περίπτωση έκτακτων συνθηκών, πολιτικού αδιεξόδου και ακυβερνησίας, βεβαίως-, ας έχουμε υπόψη μας και αυτό.
Ας κρατήσουμε ότι σε αυτή την παρέμβασή του το σημαντικό δεν είναι η αποδόμηση του Αλέξη Τσίπρα, αλλά η επανατοποθέτησή του στην πολιτική σκακιέρα ως η «Δεξιά της Αριστεράς».
Μπορεί να ενοχλούν οι λέξεις -το αντιλαμβάνομαι-, μπορεί κάποιοι να θέλουν να λειτουργούν στην πράξη ως Δεξιά, αλλά στα λόγια να αποθεώνονται ως «Αριστερά του σακιδίου», στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων όμως έτσι το εισπράττω. Ας αναγνωστεί λοιπόν η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρέμβαση του πρώην υπουργού Οικονομικών -ο οποίος έγραψε βιβλίο προσφάτως για την περίοδο 2019-2021, αλλά όχι για την περίοδο 2015-2019, που ήταν υπουργός- ως έναρξη μιας σειράς διεργασιών που δεν αφορούν αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τη γενικότερη αναδιάταξη του ευρύτερου πολιτικού συστήματος και την επανένωση όλων των διάσπαρτων εντός των κομμάτων αστικών δυνάμεων.
Κάποιος από εκεί ψηλά, που τα βλέπει όλα αυτά, θα χαμόγελα. Δεν τον λένε Ευκλείδη, αλλά Θρασύβουλο! Οπως πάνε τα πράγματα, θα έρθει στιγμή που θα πούμε στον κύριο Τσακαλώτο, όπως το έπραξε κάποτε κάποιος άλλος, με άλλη αφορμή: «Ευκλείδη, καλώς όρισες στο σπίτι σου!»
