Ο Τσίπρας παραμένει πολιτικά επικίνδυνος. Αν και στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων το αποκρουστικό πρόσωπο της προεκλογικής εκστρατείας των ευρωεκλογών («θα ψηφίσετε τον γιο του αποστάτη;») και εμφανίστηκε μειλίχιος, μετριοπαθής και με διάθεση αυτοκριτικής, στην πραγματικότητα υιοθέτησε μια νέα στρατηγική που επιβάλλεται να παρακολουθεί στενά η Ν.Δ.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Για να παραφράσω μια παλαιότερη φράση που είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τις ΗΠΑ, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης «είναι περισσότερο επικίνδυνος ως φίλος παρά ως εχθρός». Και τούτο διότι εξακολουθεί, παρά τους όρκους πίστης «στην εμπειρία και την ωρίμανση», να παραπλανά. Ο κατά δήλωσή του αντισυστημικός είναι ο ορισμός του συστημικού. Η διαφορά του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης του 2012 είναι ότι εγκαταλείπει το πεζοδρόμιο, διαλέγει ανοιχτά αντιπάλους και συμπαρατάσσεται με φίλους. Προσεκτική μελέτη των τοποθετήσεών του στις δύο ημέρες της έκθεσης οδηγεί στο συμπέρασμα πως επιλέγει στρατόπεδο εντός του συστήματος. Δεν μάχεται το σύστημα. Με την κριτική του στην εταιρία που επελέγη για την επένδυση του Ελληνικού (αναζήτηση χρηματοδότησης με δανεικά), με τη διαφωνία του για την παράταση που δόθηκε στην εργοληπτική εταιρία που διαχειρίζεται το μετρό Θεσσαλονίκης, με την αναφορά του σε ζητήματα ολιγοπωλίου στον χώρο διανομής του Τύπου, με την κριτική του στον τρόπο χρηματοδότησης της εξόρυξης του «Χρυσού» (επιδοτήσεις, κατά τον ισχυρισμό του), έδειξε με ποιους επιχειρηματίες δεν είναι.
Με την επιλογή του να δειπνήσει στο ξενοδοχείο «Μakedonia Palace» και να κάνει ξεκάθαρη δήλωση ικανοποίησης για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ, με την απόφασή του να κάνει ειδική αναφορά στον διαγωνισμό για το καζίνο στο Ελληνικό και με την ξεκάθαρη θεσμική στήριξή του σε κορυφαία πρόσωπα του πολιτεύματος, τα οποία έχουν και την αποδοχή συγκεκριμένου τμήματος της επιχειρηματικής μας τάξης, έδειξε επίσης ξεκάθαρα με ποιους επιχειρηματίες είναι. Δεν είναι, λοιπόν, αντισυστημικός ο τέως πρωθυπουργός. Συστημικότατος είναι. Και αυτό αποδεικνύεται επίσης από την εκπληκτική φράση για αριστερό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «αναζητούμε στρατηγικούς επενδυτές» για την οικονομία μας.
Όπως το διαβάζετε: Ο κύριος Τσίπρας αναζητεί στρατηγικούς επενδυτές! Και, παρά το γεγονός ότι άσκησε δριμεία κριτική στην κυβέρνηση για τη χρηματοδότηση της εξόρυξης του «Χρυσού» στη Χαλκιδική, έκανε μάλλον ότι δεν άκουσε όταν ρωτήθηκε αν θα ηγηθεί των κινητοποιήσεων στις Σκουριές. Η αναιμική φράση του ήταν ότι «οι εκάστοτε κυβερνώντες πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τις κινητοποιήσεις». Το ζιβάγκο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας! Το νέο στοιχείο στην αντιπολίτευση του κυρίου Τσίπρα, λοιπόν, δεν είναι η καθολική ρήξη με το κατεστημένο, όπως έπραξε στο παρελθόν ως ο ταραξίας του δημοσίου βίου, αλλά η επιλογή στρατοπέδου εντός της διαπλοκής εσωτερικού, η καταγγελία της κρατικοδίαιτης διαπλοκής με διευθύνσεις και ονόματα, και η παροχή ιδιότυπης ασυλίας στη διαπλοκή του εξωτερικού.
Όσον αφορά δε τη διαπλοκή στα Μέσα Ενημέρωσης και τη σύγκρουσή του με αυτά, αυτή φαίνεται πως ανήκει στο παρελθόν. Σε μια επίδειξη αυτοκριτικής, ο κύριος Τσίπρας -το κατάλαβε έστω αργά- ομολόγησε ότι το ζήτημα «δεν είναι να ελέγχεις αυτούς που μεταδίδουν τα γεγονότα, αλλά να παράγεις γεγονότα».
Η στάση του απέναντι στους ισχυρούς είναι, λοιπόν, η πρώτη θεμελιώδης αλλαγή στη στρατηγική του. Η δεύτερη αλλαγή είναι η τάση του να ρίξει γέφυρες προς τη… Ν.Δ. Φοβάται κάτι; Τον απασχολεί κάτι; Άγχεται; Ουδείς γνωρίζει. Ωστόσο και η απόφασή του να στηρίξει την επανεκλογή Παυλόπουλου και η άρνησή του να επιτεθεί στη σύζυγο του πρωθυπουργού Μαρέβα για το «πόθεν έσχες» της οικίας του Βολταίρου, αλλά και το «καλά ξεμπερδέματα με τη Νοvartis, εγώ είμαι εδώ» (ως σήμα για συννεννόηση με τον πρωθυπουργό με στόχο την εξουδετέρωση του Αντώνη Σαμαρά ακούστηκε αυτό) μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον για την ενδιάμεση φάση ανασύνταξης του ΣΥΡΙΖΑ ο κύριος Τσίπρας δεν πάει γυρεύοντας για καβγά. Εάν ισχύει η εντύπωσή μας και δεν παραπλανηθήκαμε (ο Τσίπρας είναι Ιανός), τότε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει σπάνια ευκαιρία συνεννόησης με τον μεγάλο πολιτικό αντίπαλό του. Τρίτο σημείο αλλαγής στη στρατηγική Τσίπρα -το αναδεικνύουμε με το πρώτο μας θέμα-, οι αποστάσεις που λαμβάνει από τις ΗΠΑ για το ζήτημα των εξορύξεων υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, μεταξύ Καστελόριζου και νότιας Κρήτης. Υπαινισσόμενος τον ενταφιασμό τους με στόχο τη… σύγκλιση τάχα των προοδευτικών δυνάμεων, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προχώρησε σε μια διατύπωση που προσφέρεται για πολλές ερμηνείες.
Η καλή είναι ότι, με πρόφαση το περιβάλλον, προτείνει την ακύρωση της συνεκμετάλλευσης, γιατί υποψιάζεται πως οι ΗΠΑ θα μας «ρίξουν» στη μοιρασιά με τους Τούρκους. Ήδη ο Ερντογάν ζητεί το 50% του φυσικού αερίου της Κύπρου. Η κακή είναι ότι υιοθετεί την προεκλογική ατζέντα Βαρουφάκη – Σόρος για να συγκλίνει στρατηγικά με το Μέρα25, που ερωτοτροπεί με τη Ν.Δ. κάτω από τα ραντάρ. Διαλέγετε!
Τέλος, όσον αφορά το κόμμα του, ο κύριος Τσίπρας δικαιώνει τις προβλέψεις μας: Δεν απάντησε στην ερώτηση για την εκλογή προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από τη βάση. Αντιθέτως, υπαινίχθηκε ηλεκτρονική ψηφοφορία και τόνισε ότι «ούτε ο Τσίπρας θα ήταν κάτι χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κάτι χωρίς τον Τσίπρα». Το τελευταίο, πρώτη φορά ειπώθηκε… Προσοχή, λοιπόν. Ο Κυριάκος δεν υποτίμησε τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό και τον κατενίκησε. Δεν πρέπει να υποτιμήσει τον Τσίπρα ούτε ως καταβεβλημένο αρχηγό της αντιπολίτευσης, για τους ίδιους λόγους: για να τον κατανικήσει ξανά.
