Ο σκύλος μου, ο Rhino, όπως κι ο προηγούμενος, ο Sepp, ίδιας ράτσας, που έζησε 13 χρόνια, ζει μαζί μας μέσα στο σπίτι.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Έχει το στρώμα του, αλλά συχνά προτιμά να κοιμάται στο πάτωμα, δίπλα μας. Την ημέρα ακολουθεί τη μάνα μου σαν σκιά της. Είναι Ροδεσιανός Λεωθήρας, Rhodesian Ridgeback, από τη χαρακτηριστική ανάποδη γραμμή του τριχώματος στην πλάτη. Όταν σηκώνεται όρθιος, είναι στο μπόι μου και είμαι 1,89. Όταν περπατάει, είναι ψηλός σαν πουλάρι. Τρέχει σαν αντιλόπη και πηδάει για πλάκα σχεδόν δύο μέτρα. Πάμε βόλτα και κάνουν όλοι στην άκρη. Δεν τον ξέρουν τι μαλαγάνας είναι, εκτός αν μπεις απροειδοποίητα στο σπίτι μας, δεν δείξεις σεβασμό στον Φρουρό στην πύλη μένοντας ήρεμος στην «αναγνώριση» ή ουαί και αλλοίμονό σου, αν πλησιάσεις απειλητικά μέλος της οικογένειας.
Κάποτε στη βόλτα ένας τύπος, που δεν είχε δει τον σκύλο που έπαιζε πιο πέρα, βγήκε απότομα από τους θάμνους στο πάρκο και κινήθηκε απειλητικά προς την αδυναμία όλων των σκύλων μας, τη μάνα μου. Ο σκύλος ήρθε σαν αστραπή και χωρίς να τον αγγίξει, γρυλίζοντας, τον ακινητοποίησε επί ώρα κι αυτός παρακαλούσε σχεδόν κλαίγοντας να τον αφήσει να φύγει. Ο,τι κι αν ήθελε να κάνει, έφυγε κατουρημένος πάνω του. Στο κτήμα μας, πάντα τον παίρνουν μαζί, όπως όλα μας τα σκυλιά, που πολλές φορές αποθάρρυναν επίδοξους κλέφτες ή ληστές, συνήθως από τη γνωστή «ευπαθή ομάδα» που λεηλατεί τη χώρα.
Η ράτσα του δημιουργήθηκε τον προ-προηγούμενο αιώνα στη Ν. Αφρική και τη Ροδεσία για να φυλάει τις φάρμες και τις οικογένειες των αποίκων στις αχανείς ερημιές και για το κυνήγι των λιονταριών σε ομάδες των τριών τεσσάρων. Με διασταυρώσεις από Δανέζικο Μολοσσό, Μαστίφ και άλλα σκυλιά, αλλά και ένα αφρικανικό σκυλί των Οττεντότων με ανάποδη τρίχα στη γραμμή της σπονδυλικής στήλης, βγήκε ένας μεγάλος και πολύ θαρραλέος σκύλος, γιατί ποιος σκύλος θα τολμούσε να στριμώξει ένα λιοντάρι, ώσπου να έρθει ο κυνηγός! Μα για ποιο λόγο νομίζετε στον Κορυδαλλό και στο Μαυρομμάτι Βοιωτίας δεν έχουμε πια λιοντάρια; Δεν ζει δεμένος στο λιοπύρι ή μέσα σε ένα βαρέλι, εγκαταλειμμένος σε μπαλκόνι ή ταράτσα. Κανείς δεν έχει σηκώσει χέρι επάνω του.
Έμαθε βασική υπακοή με λιχουδιές, επιμονή και πολλή αγάπη. Όπως σε όλους τους σκύλους φύλακες, είναι τόσο ισχυρό το φυσικό ένστικτο προστασίας που έχει, που καθιστά περιττή και επικίνδυνη περαιτέρω εκπαίδευση σωματοφυλακής.
Βγαίνει τρεις φορές την ημέρα, πάντα με λουρί, και λύνεται μόνο όταν δεν υπάρχει κανείς ή σε πάρκα όπου παίζουν σκυλιά. Από κουτάβι το φρόντισε κυρίως η μεγάλη κόρη μου, κοινωνικοποιήθηκε με επαφές με άλλα σκυλιά, παιδιά και κυρίως έμαθε πως στην «αγέλη» της οικογένειας πρέπει να σέβεται όλους τους ανθρώπους και πως δεν βρίσκεται υψηλότερα στην ιεραρχική κλίμακα από εμάς. Σας συνιστώ, όπως και στους σκατόψυχους που μισούν τα σκυλιά ή σε όσους καλούς ανθρώπους σοκαρισμένοι λένε από άγνοια απίθανα πράγματα με αφορμή τραγικά γεγονότα, να διαβάσετε το «Παρατηρώντας τους σκύλους» του σπουδαίου Ντέσμοντ Μόρρις, βιολόγου και μελετητή της κοινωνικής συμπεριφοράς και οργάνωσης των ζώων. Θα σχηματίσετε σοβαρή άποψη, μακριά από ανοησίες, υστερίες και μίσος κομπλεξικών. Όποιοι έχουν υγιή σχέση αγάπης με τα σκυλιά αγαπούν και τους ανθρώπους. Όσοι μισούν τα σκυλιά, όπως και οι υστερικοί φιλόζωοι, είναι κατά κανόνα και μισάνθρωποι. Όλα θέλουν ρέγουλα κι ο καθένας, σκύλος ή άνθρωπος, έχει τη θέση του. Η δαιμονοποίηση των σκύλων είναι το ίδιο βλακώδης όσο ο εξανθρωπισμός τους στη φαντασία κάποιων.
Όσο κι αν σας σοκάρει, από άγνοια, θα σας το μάθει ο Μόρρις, τα σκυλιά είναι εξημερωμένοι λύκοι. Και οι λύκοι είναι αφοσιωμένοι στην αγέλη τους, τρυφεροί μεταξύ τους, έχουν ιεραρχία και κανόνες. Όποιος ξέρει αυτούς τους κανόνες μπορεί να κατέχει και να χειρίζεται και τον μεγαλύτερο σκύλο, σεβόμενος τη φύση του και τηρώντας στοιχειώδεις συνθήκες ασφάλειας. Οι σκύλοι ζουν μαζί μας πάνω από 30.000 χρόνια. Είναι το πρώτο πλάσμα που μας συνέδραμε στον αγώνα για επιβίωση. Οι σκύλοι είναι άλλη μία απόδειξη πως ο Θεός μάς αγαπάει. Φύλακες-ποιμένες, σωματοφύλακες, σύντροφοι στο κυνήγι, στο παιχνίδι των παιδιών, πολεμιστές, ζώα έλξης, ζωντανές θερμοφόρες τον χειμώνα στις σπηλιές και στους αχανείς λειμώνες των κυνηγών, μας ακολούθησαν παντού στα μονοπάτια της Ιστορίας. Μπήκαν μαζί μας σε μπάρκα στους ωκεανούς, έσυραν έλκηθρα στους παγωμένους Πόλους, δίπλα μας σε πεδία μάχης, τους στείλαμε στο Διάστημα, καταστέλλουν το έγκλημα, βρίσκουν ναρκωτικά και εκρηκτικά, ακόμη και λαθραίο χρήμα. Κυρίως όμως πια είναι ζώα συντροφιάς και φύλακες των σπιτιών και των οικογενειών μας. Οι Ελληνικοί Ποιμενικοί και τα Κοκόνια είναι εθνικοί θησαυροί.
Οι άνθρωποι παραβιάζουμε συχνά και βάναυσα την άτυπη συμφωνία ανάμεσα στον προϊστορικό άνθρωπο και τον σκύλο, που μας έδωσε την άδολη αγάπη και αφοσίωσή του, αναγνωρίζοντας την ανθρώπινη οικογένεια ως αγέλη του με αντάλλαγμα στοργή και τροφή. Στη φυσική ζωή κανένας λύκος δεν εγκαταλείπει άλλον λύκο της ίδιας αγέλης δεμένο στην απομόνωση, δεν τον δέρνει ανηλεώς «για να τον αγριέψει», δεν του στερεί τη στοργή, τη σωματική κίνηση.
Ποτέ δεν φταίει ο σκύλος. Απλώς ακατάλληλοι άνθρωποι παίρνουν λάθος σκυλιά για λάθος λόγους. Στριμώχνουν και εγκαταλείπουν μεγάλα σκυλιά με ανάγκη για κίνηση σε μικρούς χώρους, τα κακοποιούν δεμένα, χωρίς επαφή από κουτάβια με παιδιά και άλλα ζώα ή τα αφήνουν ανεπιτήρητα με παιδιά και μικρότερα ζώα. Μερικοί ηλίθιοι τα βάζουν και παλεύουν με άλλα σκυλιά, υπάρχει φάμπρικα με χρήμα, τα δέρνουν, τα προτρέπουν να είναι επιθετικά ανταμείβοντάς τα, αναπαράγουν, αντί για τα πιο ήρεμα και πιο ισορροπημένα σκυλιά, τα πιο επιθετικά ζώα. Τα έχουν για επίδειξη και κακοποιώντας τα δημιουργούν θανάσιμους κινδύνους. Όταν συμβεί κάτι τραγικό, δεν φταίει η συνύπαρξη ανθρώπων και σκυλιών στον ίδιο χώρο, όπως υστερικά ωρύονται διάφοροι ανόητοι. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις κάποιος άνθρωπος έχει παραβιάσει βάναυσα τη φύση του ζώου και τους στοιχειώδεις κανόνες ευημερίας και ασφάλειας. Η συνύπαρξή μας κρατάει δεκάδες χιλιάδες χρόνια και ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι πάντα ο ίδιος με τον μεγαλύτερο εχθρό του σκύλου: ο ίδιος ο άνθρωπος.
*Δικηγόρος – Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
