Ίσως άθελά του, δίνει τον μόνο αληθή ορισμό της σατανολατρείας: Είναι η λατρεία στο «εγώ», η αποθέωση του εαυτού
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
«Μα, δεν ήταν θρήσκος και δεν υποκρινόταν το θεοφοβούμενο, το θεολάτρη. Οπως σ’ όλες του τις σκέψεις, έτσι και στο θρησκευτικό ζήτημα ήταν φιλελεύθερος. […] Μια μέρα που συζητούσαν μπροστά του ζητήματα ξένων επιρροών είπε:
“Δεν παραδέχομαι προπαγάντες, αυτά μάλιστα, να τιμωρηθούν. Μα και πιέσεις τής συνειδήσεως δεν τις ανέχομαι!” Και με μια βίαιη κίνηση του δεξιού του χεριού του, τα μάτια γεμάτα σπίθες, μου είπε φωναχτά: “Βρε αδελφέ, μπορεί εγώ να θέλω να λατρεύω το Βελζεβούλ. Θα μ’ εμποδίσεις, δηλαδή;” Με πήραν τα γέλια και με είδε και θυμήθηκε και γέλασε κι εκείνος. “Μην το μεταπείτε”, μου είπε χωρίς να χαμηλώσει τη φωνή του, “θα πουν πως θέλω να λατρέψω τον εαυτό μου, αφού με λένε Βελζεβούλ και Σατανά!”». Πηνελόπη Σ. Δέλτα, «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος. Ημερολόγιο – Αναμνήσεις – Μαρτυρίες – Αλληλογραφία», επιμέλεια Π. Α. Ζάννας, Εκδοση από το Αρχείο της Π.Σ. Δέλτα, Αθήνα: 1978, 278.
Η Πηνελόπη Δέλτα (1874-1941) ήταν κόρη του επιχειρηματία και εθνικού ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη (1843-1929) και της Βιργινίας Χωρέμη (1848-1928). Η οικογένειά της ανέπτυξε στενή φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Το αρχειακό υλικό της Πηνελόπης Δέλτα που σχετίζεται με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και εκδόθηκε σε έναν τόμο βρίθει εγκωμιαστικών σχολίων για τον οικογενειακό φίλο της. Ωστόσο, οι μεγαλύτερες και οδυνηρότερες αλήθειες που μπορεί να έρθουν στο φως για κάποια ιστορική μορφή συχνά δημοσιοποιούνται από οικεία πρόσωπα, που προσπαθούν να ωραιοποιήσουν πτυχές του χαρακτήρα στον οποίο αναφέρονται και, χωρίς να το επιδιώκουν, επιτυγχάνουν το αντίθετο. Οποιος διαβάσει τα «πριν» και τα «μετά» του «επεισοδίου» που εξιστορεί η Πηνελόπη Δέλτα θα διαπιστώσει ότι χρονολογικά εντάσσεται στο 1915, τη χρονιά που ο «εθνάρχης» γέμιζε τις τσέπες του με το χρήμα του Ζαχάρωφ και των ξένων κυβερνήσεων και συνωμοτούσε με τους Αγγλογάλλους εναντίον του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και του ελληνικού λαού.
Εκείνη, λοιπόν, την περίοδο ο Βενιζέλος, σε συζήτηση για τη θρησκεία και το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, έφερε ως παράδειγμα τον εαυτό του, που θα έπρεπε να του επιτρέπεται να είναι σατανολάτρης! Μάλιστα, η Πηνελόπη Δέλτα αναφέρει ότι τη φράση «μπορεί εγώ να θέλω να λατρεύω το Βελζεβούλ» την ξεστόμισε φωναχτά «με μια βίαιη κίνηση του δεξιού του χεριού του» και τα μάτια του ήταν «γεμάτα σπίθες». Αυτό δείχνει εκδήλωση έντονου παρορμητισμού και ψυχολογικής φόρτισης – σαν αυτές που βιώνουν οι άνθρωποι όταν καταπιέζουν για μεγάλες χρονικές περιόδους συναισθήματα, ιδέες και αντιλήψεις που έχουν, και κάποια στιγμή τις αποκαλύπτουν με ορμή ανάλογη με την ψυχολογική πίεση που ένιωθαν όσον καιρό… έκρυβαν τα «πιστεύω» τους.
Σε αυτό το εκ πρώτης όψεως «χαριτωμένο» περιστατικό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αμέσως μετά την -μεταξύ σοβαρού και αστείου- αποκάλυψή του, αναδιπλώνεται. Επικρατεί μέσα του το ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης και ζητά από τη φίλη του να μη μεταφέρει τη συζήτησή τους, διότι όσοι την ακούσουν «θα πουν πως θέλω να λατρέψω τον εαυτό μου, αφού με λένε Βελζεβούλ και Σατανά!».
Ακόμα και εδώ, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ίσως άθελά του, δίνει τον μόνο αληθή ορισμό της σατανολατρείας: Είναι η λατρεία στο «εγώ», η αποθέωση του εαυτού και η αντιμετώπιση όλων των άλλων ως εργαλείων πραγμάτωσης προσωπικών στόχων.
Ο φίλος της Πηνελόπης Δέλτα εν γνώσει του, με σχέδιο και πρόγραμμα, θυσίασε έναν λαό, τον ελληνικό, στον βωμό των προσωπικών του συμφερόντων. Ζήτησε από τους Αγγλογάλλους χειριστές του να προκαλέσουν λιμό στην Ελλάδα για να οργιστεί το πλήθος και να ανατρέψει τον βασιλιά. Χρησιμοποίησε τα υλικά και άυλα περιουσιακά στοιχεία της χώρας ως ανταλλάγματα της στήριξης που του παρείχαν οι ξένοι. Κι αυτό δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποτελεί έργο συνειδητοποιημένου χριστιανού. Αλλωστε, οι μεγάλες ταυτίσεις κάθε ανθρώπου φαίνονται και στις λέξεις που χρησιμοποιεί… ανακλαστικά. Ο Ιωάννης Καποδίστριας τη διακήρυξη προς τους Ελληνες, με την οποία εγκαινίαζε την κυβερνητική περίοδό του (Αίγινα, 20 Ιανουαρίου 1828), την ξεκινούσε με τη φράση «Εάν ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν, ουδείς καθ’ ἡμῶν». Ο Βενιζέλος είχε στον νου του τον Σατανά.
Ο μεν, με τον Θεό στην καρδιά και τον λογισμό του, δημιούργησε κράτος από τα συντρίμμια της οθωμανικής λαίλαπας, και ο δε διαμόρφωσε μια κατάσταση που παρέδωσε τον Ελληνισμό της Μικρασίας στην πυρά την οποία άναψαν οι Τούρκοι.
