Ρακένδυτοι πρόγονοι κέρδισαν με το σπαθί τους για λογαριασμό μας την ελευθερία του Γένους κι εμείς κοντεύουμε να τη χάσουμε με υπογραφές
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Προσέξτε ένα σχήμα: Οι ίδιοι άνθρωποι που πολεμούν τον ιδεολογικό πυρήνα του 1821 και μιλούν για «εθνικές μυθολογίες» είναι εκείνοι που υπερασπίζονται έναν νεφελώδη «νέο πατριωτισμό», αποφεύγοντας να τον ορίσουν – ακριβώς επειδή ο σαφής ορισμός του θα φανεί απωθητικός στον λαό. Εκείνοι που ανακαλύπτουν εθνικισμό, σοβινισμό και προγονολατρεία κάτω και από την τελευταία ελληνική πέτρα δεν έχουν μάτια για να δουν τον θηριώδη τουρκικό επεκτατισμό και τη συστηματική, δολοφονική αυτοκρατορική ονείρωξη των γειτόνων.
Το εξουσιαστικό σύμπλοκο (ιδεολογικό, αλλά και πολιτικό – οικονομικό) καταγγέλλει με φαρισαϊκή υποκρισία και ένταση τις αμήχανες αντιδράσεις του παραζαλισμένου κρατικού μηχανισμού της Ελλάδας απέναντι στον υβριδικό πόλεμο που μας κάνει η Τουρκία, εποικίζοντάς μας με αφροασιατικούς πληθυσμούς. Όμως, «λησμονούν» και «παραβλέπουν» τον ρόλο του δουλεμπόρου, του κράτους-συμμορία.
Το 1821 για τους «ψύχραιμους» και τους «ακριβοδίκαια» υπολογίζοντες τις διεθνείς σχέσεις είναι κάτι ανάλογο με τον εορτασμό των Θεοφανίων για τους καλικαντζάρους και τον εξορκισμό για τις λεγεώνες των δαιμονίων. Φρίττουν και οργίζονται, ανήμποροι να αντέξουν την πλήρωση του οπτικού πεδίου τους από τις αναπεπταμένες ελληνικές σημαίες.
Τα κίνητρά τους ουδείς μπορεί να τα γνωρίζει. Μπορεί να είναι οικονομικά, ψυχολογικά, ιδεολογικά, μπορεί κατά βάθος να είναι ακόμα και εθνικά. Να αυτοπροσδιορίζονται δίχως να το παραδέχονται δημόσια περισσότερο ως «Τούρκοι» και «Οθωμανοί», παρά ως Ελληνες. Γι’ αυτό η καλύτερη αντίδραση από την πλευρά των πολλών είναι μία: αδιαφορία για τις ασήμαντες υλακές και επικέντρωση στο σημαντικό, στον ειλικρινή εορτασμό σ’ ένα θαύμα που κατόρθωσε το Γένος μας με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του Θεού.
Τα θαύματα τα σεβόμαστε και σεβασμός αρμόζει πολλαπλός για όσα πλάστηκαν από σπαθί, φωτιά και αίμα. Δεν εκχωρούμε τα αποτελέσματά τους με μελάνια, υπογραφές σε παλιόχαρτα και σκύψιμο του κεφαλιού σε διαχρονικούς νενέκους.
Τον τρόπο να τιμάμε το ’21 και να νικάμε τον υπέδειξε το 1940 ο Κωστής Παλαμάς, με στίχους που έγραψε τρεις ημέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου:
«Αυτό κρατάει ανάλαφρο μέσ’ την ανεμοζάλη
το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,
αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα.
Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!»
