Σοκαρισμένη η χώρα παρακολουθεί εδώ και πολλές ημέρες την υπόθεση Πισπιρίγκου – Δασκαλάκη. Ενός ζευγαριού που έχασε τρία παιδιά, η γυναίκα βρίσκεται ήδη κρατούμενη, καθώς κατηγορείται για τον φόνο ενός εξ αυτών, ενώ μεταξύ τους έχουν βγει πλέον τα μαχαίρια.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Ζούμε σε ευνομούμενη κοινωνία, άρα αποτελεί ανθρώπινο χρέος μας να βάζουμε διαρκώς στο τραπέζι το τεκμήριο της αθωότητας και να αποκηρύσσουμε κάθε μορφή του Νόμου του Λιντς. Την απόφαση θα πάρει η Δικαιοσύνη με τη βοήθεια των ειδικών (ιατροδικαστών), όχι το οργισμένο πλήθος, που λειτουργεί σαν όχλος-τιμωρός. Αυτά ξεχωρίζουν τις ανθρώπινες κοινωνίες από τη ζούγκλα και δεν πρέπει να το λησμονούμε παρασυρόμενοι από την -αλήθεια είναι- σκοτοδίνη, από τον ανείπωτο πόνο που προκαλεί σε όλους ο χαμός τριών μικρών κοριτσιών.
Όμως, πέρα από όλα αυτά, υπάρχει και η κοινή λογική. Και αυτή έχει πολλάκις «βιαστεί» στη συγκεκριμένη υπόθεση. Τούτο είναι που δημιουργεί την οργή, που την κάνει να μοιάζει ποτάμι έτοιμο να «πνίξει» τον/τους υπευθύνους. Τον/τους δολοφόνους, όπως όλα τα στοιχεία δείχνουν με την έως τώρα έρευνα της ΕΛ.ΑΣ.
Σκεφτείτε και πείτε μου με το χέρι στην καρδιά: Ποιος γονιός θα είχε χάσει τρία αγγελούδια και θα μπορούσε επί μήνες να κάνει «περατζάδα» στα κανάλια, να μιλάει ολημερίς στα τηλέφωνα με δημοσιογράφους, να δίνει συνεντεύξεις, να χρησιμοποιεί για τα παιδιά του όρους όπως «κατέληξε», να μην έχει βγάλει ούτε ένα δάκρυ, να εξιστορεί λες και μιλάει για την πλοκή ενός σίριαλ;
Γρίπη παθαίνουν τα παιδιά μας και μέχρι να συνέλθουν χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Μια ίωση, ένας απλός πυρετός του παιδιού μάς κάνει κουρέλι. Μας ισοπεδώνει η αγωνία. Δεν έχουμε διάθεση να μιλήσουμε ούτε με τον καθρέφτη μας. Γιατί; Μα, γιατί η λατρεία που έχει ένας γονιός στο παιδί του είναι πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Πάνω από τη ζωή και το μυαλό του.
Κι όμως, αυτό το ζευγάρι έχασε τρία αγγελούδια του (μόνο που γράφω τη φράση τρέμει το χέρι μου), αλλά συνέχισε να ζει κανονικά. Και μετά τον πρώτο, και μετά τον δεύτερο, και μετά τον τρίτο θάνατο! Συνέχισαν να περπατάνε, να τρώνε, να πίνουν, να γράφουν στα social media, συνέχισαν να ζουν με μια «κανονικότητα» η οποία σοκάρει. Και αφού πλέον, μετά τον θάνατο της μικρής Τζωρτζίνας, η υπόθεση μπήκε στο μάτι της έρευνας των Αρχών, αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να μιλάνε ολημερίς με δημοσιογράφους. Σαν να είναι… τηλεστάρ και όχι δύο χαροκαμένοι γονείς.
Ψάχνουμε να βρούμε στην εικόνα της Πισπιρίγκου την έννοια της «χαροκαμένης μάνας», αλλά δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή. Τι θα πει «είναι δυνατός χαρακτήρας», όπως ακούσαμε από την οικογένειά της; Ξέρετε εσείς καμιά μάνα να χάνει τρία παιδιά και να παραμένει δυνατός χαρακτήρας; Γνωρίζετε εσείς κάποιον πατέρα ο οποίος θα μάθαινε ότι η γυναίκα του κατηγορείται πως δολοφόνησε το ένα από τα παιδιά του και δεν θα πήγαινε την ίδια μέρα στη ΓΑΔΑ να χαλάσει τον κόσμο εναντίον της;
Ξέρετε εσείς κάποια γυναίκα να έχει συλληφθεί για τον φόνο του παιδιού της και να λέει ότι «δεν έχουν αρκετά στοιχεία, γιατί με κρατάνε;» Μια χαροκαμένη μάνα δεν τη νοιάζουν τα… στοιχεία, αλλά τα παιδιά που έχασε. Και αυτά έπρεπε να θρηνεί μέρα και νύχτα. Η συντριπτική πλειονότητα μανάδων που έθαψαν ένα παιδί δεν ξαναβρήκε ποτέ τον εαυτό της. Δεν συζητάμε για τρεις θανάτους. Εκεί χάνεις τα λογικά σου, δεν έχει καμία αξία η ζωή. Τέλος.
Κι όμως. Αυτή η γυναίκα δεν έχει βγάλει δάκρυ από τα μάτια της τους μήνες που ως… τηλεστάρ κάνει περατζάδα στα κανάλια. Αυτός ο άντρας μόλις προχθές «έσπασε» για κάποια δευτερόλεπτα σε συνέντευξη που έδωσε. Και το συγγενικό περιβάλλον της Πισπιρίγκου συνεχίζει ακάθεκτο να μιλάει ακατάπαυστα, να κάνει δηλώσεις αλληλοσυγκρουόμενες, να γίνεται μέρος της διαμάχης του ζευγαριού, μέρος της δημοσιότητας, να λειτουργεί σαν κρίκος στην αλυσίδα μιας πρωτοφανούς «παράνοιας», η οποία έχει εξοργίσει όλη την Ελλάδα.
Ναι, είμαστε μια ευνομούμενη κοινωνία, που δεν μπορεί να πάρει τη θέση της Δικαιοσύνης και να αποφασίσει το «ένοχος». Όμως, δεν είμαστε μία ηλίθια κοινωνία. Καταλαβαίνουμε πολλά βλέποντας τη συμπεριφορά αυτού του ζευγαριού. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, έχουμε όλοι το δικαίωμα να κρίνουμε, στο δικό μας «δικαστήριο ηθικής». Κι αυτό έχει ήδη συμβεί…
