Τα ποσοστά μιλούν από μόνα τους. Και είναι εξωπραγματικά για κοινοβουλευτικές δημοκρατίες «δυτικού τύπου». Κι όμως, σε τέτοιες προέκυψαν.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Μπορεί να μην αρέσουν στους χρυσοκάνθαρους των Βρυξελλών, μπορεί να μην αποτελούν υποδείγματα της ελευθερίας του Τύπου και της πολυφωνίας (όπως άλλωστε και η Ελλάδα του κυρίου Μητσοτάκη και της «τρελοπαρέας» του Μαξίμου), είναι όμως δημοκρατίες.
Μιλάω, βεβαίως, για τη θριαμβευτική επανεκλογή του Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία και του Αλεξάνταρ Βούτσιτς στη γειτονική μας, ομόδοξη Σερβία. Ο συντηρητικός εθνικιστής Ορμπαν, πραγματικό φαινόμενο, επανεξελέγη άνετα για τέταρτη φορά, με ποσοστό κοντά στο… 55%, παρότι απέναντί του στήθηκε ένας ετερόκλητος αντιπολιτευτικός συνασπισμός που περιείχε και δεξιούς!
Ακόμη ένα δεξιό κόμμα, το Mi Hazank (Κίνημα για την Πατρίδα), που διακρίνεται για την «αντιπαγκοσμιοποιητική» του ατζέντα και τη σκληρή αντίθεση στον επιθετικό «δικαιωματισμό» σεξουαλικών μειονοτήτων, πέρασε το κατώφλι του 5% και μπαίνει στη Βουλή. Θα μπορεί εύκολα να στηρίξει τις πολιτικές του Ορμπαν, αν και ο Ούγγρος ηγέτης, διαθέτοντας πλειοψηφία 2/3, δεν χρειάζεται στήριξη…
Στη Σερβία ο νυν πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς στις «τριπλές» εκλογές που αποτόλμησε… πήρε όλο το χαρτί. Επανεξελέγη θριαμβευτικά στην προεδρία με ποσοστό περίπου 60% και άφησε πίσω τον βασικό του αντίπαλο, επικεφαλής «φιλοδυτικού» συνασπισμού, με ποσοστό…17,5%. Το κόμμα του Βούτσιτς, από κοινού με τον πιστό κυβερνητικό του εταίρο, τους Σοσιαλιστές του επίσης φιλέλληνα υπουργού Εξωτερικών Ιβισα Ντάσιτς, απέσπασε το 55% των ψήφων, διασφαλίζοντας άνετη πλειοψηφία στη νέα Βουλή.
Σε τι μπορεί να οφείλεται όμως αυτή η τεράστια λαϊκή αποδοχή; Η εξήγηση είναι απλή. Οι δύο μεγάλοι θριαμβευτές του πατριωτικού χώρου έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Βάζουν πάνω απ’ όλα τον λαό τους και τα συμφέροντα του έθνους τους. Μπορούν να συμμαχήσουν και με τον διάβολο, αν αυτό επιτάσσει το συμφέρον της πατρίδας τους. Και δεν υποκύπτουν σε «έξωθεν συστάσεις», απ’ όπου και αν προέρχονται αυτές.
Και οι δύο επίσης πιστεύουν στην έννοια του «κράτους-έθνους». Ούτε μαγεύονται από τις Σειρήνες της παγκοσμιοποίησης ούτε κοσμούν τη βιβλιοθήκη τους με τη «Μεγάλη επανεκκίνηση» του Κλάους Σβαμπ. Τιμούν τις παραδόσεις του λαού τους, την έννοια της θρησκείας και της οικογένειας, καθώς και την ιστορική τους κληρονομιά. Γι’ αυτό και βάζουν φρένο στη λαθρομετανάστευση. Ο Ορμπαν και ο Βούτσιτς επιπροσθέτως, παρότι καταφανώς Ευρωπαίοι, δεν ανέχονται να τους υπαγορεύει γραμμή η (γερμανόδουλη) γραφειοκρατία των Βρυξελλών και πόσο μάλλον πολιτικές δευτεράντζες τύπου Ούρσουλα και Σχοινά.
Τηρούν ταυτόχρονα αποστάσεις και από το «σφιχταγκάλιασμα» με τον υπερατλαντικό «Μεγάλο Αδελφό», ξεκαθαρίζοντας ότι δεν μπορεί να επεμβαίνει στα εσωτερικά των χωρών τους. Αμερικανοί πρέσβεις με αναιδείς συμπεριφορές τύπου Πάιατ στην Ουγγαρία και τη Σερβία θα είχαν φύγει με τις κλοτσιές… Οι δύο ηγέτες υιοθετούν δηλαδή στην πράξη μία «πολυπολική» εξωτερική πολιτική που τους επιτρέπει να ανήκουν μεν στην Ευρώπη, αλλά να αντλούν οφέλη από τη συνεργασία τους με άλλες μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Η πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία τούς έδωσε την ευκαιρία να το αποδείξουν και είναι σαφές ότι οι ψηφοφόροι επιδοκίμασαν αυτό το πολιτικό τους θάρρος.
Για την Ελλάδα, βεβαίως, Ορμπαν και Βούτσιτς δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ο Ούγγρος ηγέτης είναι φίλος του Ερντογάν και δεν το κρύβει, όπως άλλωστε και ο Ζελένσκι… Δύσκολα θα μπορούσε να είναι φίλος της Ελλάδας και του Μητσοτάκη, όταν ειδικά ο τελευταίος πρωτοστάτησε με ύβρεις στην επιχείρηση έξωσής του από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα σε ρόλο -και πάλι- «λαγού» των Γερμανών.
Ο Βούτσιτς είναι Σέρβος πατριώτης, ορθόδοξος και φιλικά διακείμενος στον ελληνικό λαό. Βρίσκεται όμως σε εξαιρετικά δύσκολη θέση γιατί έχει απέναντί του έναν -υποδαυλιζόμενο από τη Δύση- αλβανικό εθνικισμό, τις πιέσεις των ΗΠΑ, τους ωμούς εκβιασμούς των Ευρωπαίων και την απέχθεια του Βερολίνου προς τη χώρα του. Ταυτόχρονα καλείται να προασπίσει τους παραδοσιακούς δεσμούς του με τη Ρωσία και τον Πούτιν, αλλά και τις εμπορικές σχέσεις με την Κίνα, που έχει πραγματοποιήσει τεράστιες επενδύσεις στη χώρα του. Πολύ δύσκολη εξίσωση, την οποία εξυπηρετεί με ταχυδαχτυλουργική μαεστρία, αλλά και αξιοπρέπεια.
Η Ουγγαρία, λοιπόν, έστω και με έναν φιλότουρκο πρωθυπουργό, αποτελεί το ισχυρότερο ανάχωμα κατά της παγκοσμιοποίησης, η γειτονική Σερβία το τελευταίο ορθόδοξο «γαλατικό χωριό» και μακάρι σε αυτούς τους «ανυπότακτους» να προστεθεί η Γαλλία με τη Μαρίν Λεπέν για να ανακατευτεί επιτέλους λίγο η τράπουλα. Θα έχει μεγάλη πλάκα…
