Συνηθίζεται πλέον στην πολιτική ζωή του τόπου κάθε νεοεκλεγμένη κυβέρνηση να στήνει και μια δυο προανακριτικές για πεπραγμένα της προηγούμενης.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Η διαδικασία πολύ σπάνια καταλήγει σε παραπομπές και ειδικά δικαστήρια, ακόμη σπανιότερα βοηθά στη νομική τεκμηρίωση αξιόποινων πράξεων, πλην όμως απασχολεί για αρκετούς μήνες τα μέσα ενημέρωσης. Και αυτό είναι βολικό. Πρόκειται για ένα γελοίο σόου πολιτικών εντυπώσεων, που, στον βωμό μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, ευτελίζει και τη θεσμική βαρύτητα της σχετικής κοινοβουλευτικής πρόνοιας.
Στην περίπτωση της Novartis η προανακριτική εις βάρος του «Ρασπούτιν-Παπαγγελόπουλου» είναι απολύτως βέβαιο ότι γίνεται αποκλειστικά και μόνο για τις εντυπώσεις και, αν περιοριστεί σε ανακύκλωση όσων ξέρουμε μέχρι σήμερα, θα αποδειχτεί, όπως λένε τα πιτσιρίκια, εντελώς… μούφα. Ακριβώς γιατί δεν υπάρχει καμία στοιχειοθετημένη κατηγορία που να συνδέει τον πρώην υπουργό με την εξύφανση συνωμοσίας που είχε, τάχα μου, στόχο τη νομική εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Δόξα τω Θεώ οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα εξανίστανται είδαν ήδη τις υποθέσεις τους να μπαίνουν στο αρχείο από την ίδια την εισαγγελέα Τουλουπάκη, που, σύμφωνα με την παραφιλολογία, αποτέλεσε «άβουλο εκτελεστικό όργανο» του «Ρασπούτιν».
Το μόνο που μπορεί να καταλογισθεί στον Παπαγγελόπουλο, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία, είναι… υπερβάλλων εισαγγελικός ζήλος και βιασύνη να εξαγγείλει ότι ανακάλυψε το πολιτικό σκάνδαλο του αιώνα. Για δηλώσεις όμως, έστω και άστοχες, δεν παραπέμπεται ένας πρώην υπουργός, γιατί αλλιώς θα έπρεπε οι μισοί και πλέον πολιτικοί της χώρας να ξεκουράζονται στη στενή…
Ένα πρώτο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι το «κατηγορητήριο» που στήνεται βιαστικά πάνω στο υπόμνημα Σαμαρά εις βάρος Παπαγγελόπουλου είναι εξαιρετικά αδύναμο, έως και παιδαριώδες. Θα πρέπει να αποδειχθεί στη διαδικασία ότι ο πρώην υπουργός «φύτεψε» τους προστατευόμενους μάρτυρες και τους υποχρέωσε με κάποιον τρόπο να καταθέσουν για τις «τροχήλατες βαλίτσες με τα μοβ χαρτονομίσματα» και τις άλλες πικάντικες πτυχές του υποτιθέμενου λαδώματος των πολιτικών. Η υπόθεση, ωστόσο, δεν μοιάζει να είναι έτσι. Οι μάρτυρες αυτοί υπήρξαν. Δεν τους φύτεψε κάποιος υπουργός.
Όχι ένας, αλλά τρεις πρώην υπάλληλοι ή συνεργάτες της Novartis βρέθηκαν να καταθέτουν για χρηματισμό πολιτικών και μάλιστα να κατονομάζουν συγκεκριμένα πρόσωπα. Με αυτά τα ασυνήθιστα δεδομένα οποιοσδήποτε από εμάς θα μιλούσε για κολοσσιαίο σκάνδαλο. Ίσως ο Παπαγγελόπουλος, λόγω της πολύχρονης εισαγγελικής του πείρας σε αυτή τη χώρα των παραδόξων, έπρεπε να βαστάει μικρό καλάθι.
Το πρώτο ερώτημα που θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να απαντηθεί πριν φτάσουμε στον «Ρασπούτιν» και τους πρίγκιπες της τσαρικής αυλής που θέλουν να τον εξοντώσουν αφορά στους ίδιους τους προστατευόμενους μάρτυρες. Ποιος τους βρήκε, ποιος τους έπεισε να καταθέσουν και τι είδους ανταλλάγματα προσδοκούσαν; Η αποκάλυψη της ταυτότητας ενός από αυτούς (Μανιαδάκης) κατέδειξε μια διαδικασία εντελώς πρόχειρη και νομικά έωλη, που οδηγεί πρόσωπα μειωμένης αξιοπιστίας (και ακεραιότητας…) να εναλλάσσουν ρόλο «κουκουλοφόρου – κατηγορουμένου». Στο τέλος να δείτε θα κληθούν και ως… μάρτυρες κατηγορίας στην προανακριτική.
Ποιος τους βρήκε όλους αυτούς και έκρινε τις μαρτυρίες τους; Αν θυμάμαι καλά, την υπόθεση χειριζόταν η προκάτοχος της κυρία Τουλουπάκη, η γνωστή κυρία Ράικου, που πρωτοεισήγαγε στα μέσα ενημέρωσης τον όρο «Ρασπούτιν», φωτογραφίζοντας τον Παπαγγελόπουλο, αλλά χωρίς να προχωρήσει σε συγκεκριμένες καταγγελίες για τη δράση του, όπως είχε προαναγγείλει.
Η Ράικου έφυγε μαύρη νύχτα, υποβάλλοντας παραίτηση για μια σειρά λόγων που μάλλον δεν έχουν σχέση μόνο με τη Novartis. Οφείλει όμως, επειδή εκείνη πρώτη μίλησε για «Ρασπούτιν», να ανοίξει το στόμα της και να εξηγήσει με στοιχεία τι ακριβώς εννοούσε, προτού ξεκινήσει ολόκληρη προανακριτική με αφορμή την αινιγματική τοποθέτησή της.
Πιθανόν ο Παπαγγελόπουλος εκείνη την περίοδο να αδημονούσε και να την πίεσε ως πολιτικός της προϊστάμενος να «τρέξει» πιο γρήγορα μια υπόθεση τεράστιου δημόσιου ενδιαφέροντος (και συμφέροντος). Αλλά και σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να μιλάμε για μία απλή υπέρβαση καθήκοντος. Όχι για εγκληματικές συμμορίες που έστηναν σκευωρίες με στόχο την παγίδευση πολιτικών αντιπάλων.
Η στοχοποίηση του Παπαγγελόπουλου ως αδύναμου κρίκου της υπόθεσης είναι εύκολη για την κυβέρνηση, αλλά η ταυτόχρονη… απαλλαγή του Τσίπρα, ένεκα…μεγαθυμίας του Κυριάκου, δεν συνάδει με την απλή λογική. Αν υποθέταμε ότι ο «Μίμης» ήταν ο mastermind μιας συνωμοσίας (ολίγον ζαβής, αφού δεν προσέγγισε ούτε από μακριά τον στόχο της), ποιος του έδινε εντολές; Ο τσάρος Νικόλαος από το μνήμα του;
Για να τελειώνουμε, λοιπόν: Ασφαλώς και υπάρχουν ερωτήματα για την ανορθόδοξη μεθοδολογία της διερεύνησης του (υπαρκτού) σκανδάλου Novartis, τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ εισαγγελέων, τις γλαφυρές περιγραφές των μαρτύρων και τη συνακόλουθη έξαψη της κοινής γνώμης που έμεινε… στα κρύα του λουτρού. Όμως η υπόθεση «Ρασπούτιν» με τα μέχρι τώρα δεδομένα φαίνεται γελοία. Εξυπηρετεί μόνον τις επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης και ανόητες μικροκομματικές σκοπιμότητες. Για να σταθεί, με το νομικό σκεπτικό της μαρτυρίας Σαμαρά, θα πρέπει να αποδειχτεί ότι ο Παπαγγελόπουλος έστηνε τους ψευδομάρτυρες στην καρέκλα και με το πιστόλι στον κρόταφο τους έβαζε να αποστηθίσουν τσιτάτα που υπαγόρευε με κουκούλα ο… Βαξεβάνης.
