Το τεράστιο ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθούν οι Έλληνες πλέον τις εκλογικές αναμετρήσεις στο Παρίσι, στην Ουάσινγκτον, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στη Μόσχα και στο Πεκίνο μάς δίνει έναν νέο κανόνα!
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Οι πρόεδροί μας και οι πρωθυπουργοί μας, από τις αποφάσεις των οποίων εξαρτώνται οι ζωές μας στον νέο αιώνα, βρίσκονται εκτός της επικράτειάς μας. Οι τοπικές εξουσίες που εκλέγουν τα μικρότερα έθνη-κράτη στον μεταπολεμικό κόσμο απλώς θα διαχειρίζονται τις συνέπειες από τις αποφάσεις τους!
Οι Έλληνες θα κληθούμε να ψηφίσουμε Μητσοτάκη, Τσίπρα, Ανδρουλάκη κ.λπ. στις προσεχείς εκλογές, αλλά αντιλαμβανόμαστε σαφώς πως, αν μας δινόταν δυνατότητα να ψηφίσουμε στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στη Ρωσία και στο Πεκίνο, θα το κάναμε τρέχοντας. Η πανδημία που ταλαιπωρεί και την οικονομία μας γεννήθηκε αλλού. Η έκρηξη των τιμών στην ενέργεια γεννήθηκε αλλού, οι υπεύθυνοι είναι άλλοι.
Η έξαρση των μεταναστευτικών ρευμάτων οφείλεται αλλού. Είναι ανατριχιαστικό για τον πολίτη να συνειδητοποιεί πως πρόεδρός του και πρωθυπουργός του είναι ο Μπάιντεν, ο Πούτιν, ο Σι Τζινπίνγκ, ο Μακρόν, ο Τζόνσον, ο Σολτς, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι αυτή. Αν και το διακύβευμα του πολέμου είναι η διάσπαση της παγκοσμιοποίησης, μέχρι να φτάσουμε εκεί λαοί και κοινωνίες θα εισπράττουν τα επίχειρα από το ενοποιημένο κλειστό παιχνίδι τεσσάρων πέντε ηγετών του πλανήτη.
Mίλησα τη Μεγάλη Εβδομάδα με απλούς εργαζομένους που θέλουν να φτιάξουν τη ζωή τους και να παντρευτούν ύστερα από μακρόχρονες σχέσεις ή να κάνουν και οικογένεια με παιδιά. Αυτά είναι τα όνειρά τους.
Δεν θέλουν πολλά. Μου έκαναν εντύπωση τα εξής: πρώτον, όταν αναφέρονται στην εξουσία στην Ελλάδα μιλούν απρόσωπα για κάποιον τρίτο. Δεν υπάρχει ταύτιση με τις πάσης φύσεως ηγεσίες μας. Λένε «έκανε», «έρανε» κ.λπ. Δεύτερον, τα αιτήματά τους είναι πολύ απλά:
«Ασε με να ζήσω! Ασε με να ησυχάσω! Δώσε μου λίγη σταθερότητα και γαλήνη. Άσε με».
Αυτή είναι η προσδοκία ενός βαριά κουρασμένου κόσμου, ο οποίος δεν ξέρει κάθε μέρα τι του ξημερώνει και αρνείται με το δίκιο του να αποδεχτεί ότι η ζωή μας σε αυτόν τον τρελό αιώνα θα είναι διαρκείς κρίσεις με διαλείμματα ησυχίας. Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση ήταν το πού απευθύνουν αυτό το «άσε με». Εκτός από τη δική μας ηγεσία το απευθύνουν και σε ηγεσίες που δεν μπορούν να ελέγξουν με την ψήφο τους στη Δύση και την Ανατολή.
Καταλαβαίνουν ότι αυτό που τους συμβαίνει τους ξεπερνά! Μας ξεπερνά. Και η μόνη άμυνα είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως χώρος εκτόνωσης και διαμαρτυρίας.
Ελεγχόμενα και αυτά, όμως. Υπό άλλες συνθήκες στον ενοποιημένο από επιπτώσεις κόσμο η απάντηση θα ήταν ενιαίες παγκόσμιες πολιτικές παρατάξεις με την αυτή θεώρηση των πραγμάτων ανάλογα με την οπτική για όσα μας συμβαίνουν. Με ενιαίες αξίες. Το εθνικό συμφέρον, όμως, στις μεγάλες δυνάμεις και συμμαχίες προηγείται των ιδεολογικών αναζητήσεων.
Σε σημείο ώστε μικρότερα έθνη από απόψεως επικράτειας και πληθυσμού, όπως εμείς, να διαχειρίζονται τις συνέπειες αποφάσεων ηγετών -πόση θα είναι η επιδότηση στους λογαριασμούς ρεύματος π.χ.- και μόνο περιφερειακά να γίνονται πρωταγωνιστές. Ως συμπληρώματα συμμαχιών και πάλι με τη δημιουργία βάσεων ή εθνικών υποχωρήσεων από τις οποίες επωφελούνται τρίτοι παράγοντες και όχι λαοί.
Ο νέος κόσμος λαμβάνει αποφάσεις χωρίς τη δεδηλωμένη και αυτό είναι πρόβλημα. Και αν έως τα τέλη του 2022 καταλήξει ακυβέρνητος γιατί μεγάλοι ηγέτες δεν θα ελέγχουν σώματα και εθνοσυνελεύσεις των χωρών τους, αυτό θα είναι ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα!
